Όσα χρόνια και να περάσουν, είναι αδύνατο να ξεχαστεί η δολοφονία του αγωνιστή της Ε.Ο.Κ.Α. Ανδρέα Παντελίδη, στη Λεμεσό, στην παρουσία πολλών προσώπων.
Έπεσε από τα δολοφονικά πυρά όχι Τούρκων ή ξένων, αλλά Ελλήνων, οι οποίοι, στην προσπάθειά τους να στηρίξουν το «ανεξάρτητο» κράτος, που δημιούργησαν οι Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου το 1959, βάλθηκαν να σβήσουν κάθε αντίθετη φωνή. Ο Παντελίδης ήταν τότε 22 χρονών, καταγόταν από το χωριό Μελίνη και εργαζόταν στη Λεμεσό. Είχε σημαντική προσφορά στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59. Ήταν ορφανός από πατέρα και μέχρι την ημέρα της δολοφονίας του εργαζόταν τίμια για να ζήσει ο ίδιος, η μητέρα του Ελένη και η αδελφή του Ξανθούλα. Οι δολοφόνοι, όμως, έβαλαν τέρμα στην αξιοπρεπή αυτή πορεία επιβίωσης. Έθεσαν φραγμό στα όνειρα και στις ευγενείς προσδοκίες του. Μαύρισαν το σπίτι της οικογένειας, αλλά, ταυτόχρονα, έγραψαν μια ακόμη κατάμαυρη σελίδα στα κατάστιχα της νεαρής τότε Κυπριακής Δημοκρατίας, της οποίας οι θιασώτες παρουσιάζονταν σαν ηρακλείς της, ενώ με τις ενέργειες τους την υπονόμευαν και την ναρκοθετούσαν καθημερινά.
ΣΤΑ γεγονότα: Ο Ανδρέα Παντελίδης ήταν πιστός φίλος των αγωνιστών Νεοκλή Παναγιώτου και Ευριπίδη Νούρου, που είχαν δολοφονηθεί στις 16 Αυγούστου 1961
Ορκίστηκε να εκδικηθεί το θάνατο των συναγωνιστών του αφού πείστηκε ότι η καλύτερη εκδίκηση ήταν η επιτυχία του ενωτικού αγώνα προς την Ακρόπολη, που διακόπηκε άδοξα με τη Ζυρίχη.
Παντού, σε κάθε του βήμα, με τόλμη και θάρρος καταδίκαζε τις Συμφωνίες. Προσπάθησαν να τον εξαγοράσουν, αλλά δεν το πέτυχαν. Τον απείλησαν, δεν κάμφθηκε, αλλά παρέμεινε σταθερός και απτόητος, πιστός στον όρκο του. Οι δολοφόνοι ενοχλούνταν με αυτά και ήθελαν να βγει από τη μέση μια για πάντα. Πολλές φορές προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν, όμως δεν ήταν εύκολος στόχος, γιατί είχε πολλούς φίλους. Φοβούνταν ακόμη το θόρυβο από το φόνο ενός συνδικαλιστικού στελέχους, αφού ο Παντελίδης ήταν στέλεχος της ΣΕΚ Λεμεσού.
ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ της δολοφονίας, οι απαίσιοι εκτελεστές απήγαγαν φίλους του, τους οποίους και βασάνισαν, για να τους τον παραδώσουν.
Απέτυχαν, αλλά τους κρατούσαν, για να μην τον ενημερώσουν σχετικά. Το μόνο που πέτυχαν, ήταν να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί από τη δουλειά του.
Τελικά, οι δολοφόνοι κτύπησαν την 1η Σεπτεμβρίου 1962 στην κεντρικότερη περιοχή της Λεμεσού, κοντά στο Δημαρχείο, κάτω από τα βλέμματα δεκάδων πολιτών. Από τα πυρά τραυματίστηκε και συνάδελφός του εργάτης. Όμως, στη συνέχεια, αυτός αρνείτο να μιλήσει, παρόλο που είδε και αναγνώρισε εκείνους που έριξαν τις δολοφονικές σφαίρες!..
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ανακρίσεις για το φρικτό αυτό έγκλημα, δεν έγιναν, όπως ακριβώς και στην περίπτωση των Παναγιώτου και Νούρου.
Ούτε καν κατάθεση απ’ όσους υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες λήφθηκε, τη στιγμή που σε συζητήσεις σε καφενεία αναφέρονταν ονομαστί οι δολοφόνοι, οι συνεργάτες και οι ηθικοί αυτουργοί!
Αφέθηκαν να κυκλοφορούν ανενόχλητοι με τα «παράσημα» του εγκλήματός τους, προς δόξαν της «δημοκρατίας», της «έννομης τάξης» και της «ασφάλειας»!
Εκείνο που δεν υπολόγισαν, όμως, ήταν η μητέρα του Ανδρέα, η χαροκαμένη Ελένη. Ο χαμός του γιού της τη συντάραξε, αλλά και την όπλισε με ακατάβλητη ψυχική δύναμη. Αφού ορκίστηκε στον τάφο του να κάνει το παν για να παραδώσει στη Δικαιοσύνη τους φονιάδες, κινητοποιήθηκε παντοιοτρόπως. Κινήθηκε προς κάθε πλευρά και μπόρεσε να μάθει τους δολοφόνους. Τους κατάγγειλε στην Αστυνομία, αλλά ούτε σύλληψη, ούτε ανάκριση.
Αντί αυτού, οι φονιάδες και αυτοί που τους κάλυπταν, την επισκέφθηκαν και προσπάθησαν να την εξαγοράσουν με χρήματα. «Όσα θέλεις», ήταν η προσφορά τους, όμως αυτό που εισέπραξαν ήταν η εκδίωξή τους κακήν κακώς και ατέλειωτες -ακουόμενες μέχρι ουρανού – κατάρες…
ΟΙ προσπάθειες της Ελένης Παντελίδου για δικαίωση κράτησαν χρόνια και ήσαν επώδυνες, συγκλονιστικές. Έφτασε στο σημείο να πέσει μπροστά στο προεδρικό αυτοκίνητο, στην προσπάθειά της να το ανακόψει για να συναντηθεί με τον Μακάριο!
Ξυλοκοπήθηκε στο κέντρο της Λευκωσίας από γυναίκες αστυνομικούς στη διάρκεια μιας από τις διαμαρτυρίες της και μεταφέρθηκε στο άσυλο σαν φρενοπαθής, για ν’ ακούσει όμως από τον ψυχίατρο τη διάγνωσή του: «Πελλοί εν τζιείνοι που σε φέραν δαμέσα κυρία Ελένη, όι εσού!…Να πάεις στο καλό!»
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Ένας από τους δολοφόνους του Παντελίδη, πριν πεθάνει στο νοσοκομείο με την ανίατη ασθένεια, κάλεσε τη μάνα Ελένη και της ζήτησε συγνώμη για να τον συγχωρήσει.
Και το συγχώρεσε!..
ΑΥΤΑ και πολλά άλλα, λοιπόν, στα πρώτα βήματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και μετά, πολλοί κάνουν πως δε καταλαβαίνουν πώς φτάσαμε στο στο 1963, στο 1967, στο 1970, στο 1974, στο 1977 και στο σημερινό τραγικό μας κατάντημα, που κινδυνεύουμε με εθνικό αφανισμό από τους «συνεταίρους» μας από το 1960 Τούρκους…
ΠΗΓΗ: ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
http://pirforosellin.blogspot.gr/ -
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον
αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος (link). Νόμος
2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή
εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν
υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα
αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην
συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ,
ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των
συντακτών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου