Τα Απολιθώματα και τα παράδοξα της καταργούν την εξέλιξη των ειδών ; ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΕΡΜΕΙΔΗ

  Παντού σε όλο τον πλανήτη συναντάμε ένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό  καταστροφής, το οποίο περιλαμβάνει συγκεντρώσεις ζωικών, φυτικών και εδαφικών θραυσμάτων σε τεράστιους αριθμούς. 

  Ο F. C. Hibben στην εργασία του Evidence of Early Man in Alaska, όλων αυτών θραυσμάτων αναφέρει : «Τα ζωικά υπολείμματα είναι εξαρθρωμένα και διασπασμένα, βρίσκονται κομμάτια από συνδέσμους, δέρμα, μυς και τρίχες. Μεταξύ αυτών των μαζών υπάρχουν κομμάτια από κακοποιημένα δένδρα.

  Επίσης διακρίνονται τέσσερα εμφανή επίπεδα ηφαιστειακής τέφρας, αν και οι εναποθέσεις σχηματίζουν μία μάζα πολύ ανακατεμένη».

  Στην Αλάσκα η επιχείρηση εξορύξεως χρυσού κάνει τομές στο έδαφος μήκους αρκετών χιλιομέτρων και βάθους έως και 50 μέτρων στις κοιλάδες των ποταμών. Το υλικό το όποιο ανασκάπτεται και αφαιρείται και το οποίο σε τόσο μεγάλο πάχος καλύπτει την επιφάνεια των κοιλάδων αυτών λέγεται γαιοτύρφη και πρόκειται για μια παγωμένη λάσπη ή ιλύ αν προτιμάτε. Μέσα της περιέχονται ασύλληπτα μεγάλες ποσότητες οστών διαφόρων ζώων, όπως μαστοδόντων, μαμούθ, υπερβισώνων και αλόγων.

  Σημειώνουμε εδώ πως βρίσκονται οστά ζώων, όπου σύμφωνα με την ισχύουσα άποψη έζησαν τους προϊστορικούς χρόνους, αναμεμειγμένα με οστά της σύγχρονης εποχής!

  Όσες προσπάθειες χρονολογήσεως έγιναν, κατέληξαν στην εποχή μετά την  παγετώδη !

  Γνωρίζουμε από τις πληροφορίες τις επιστημονικές που έχουμε ότι το ελεφαντόδοντο θα υπάρχει παντού, εκτός βέβαια της Σιβηρίας. Οι ανακαλύψεις όμως μας έδωσαν την Σιβηρία ως την μεγαλύτερη πηγή ελεφαντοστού.

  Το ελεφαντόδοντο των μαμούθ εδώ και αρκετά χρόνια προμήθευε αγορές τόσο στην Κίνα όσο και την Ευρώπη.

  Τα Βόρεια της Σιβηρίας που είναι εντός του πολικού κύκλου εννιακόσια χιλιόμετρα, υπάρχουν τα νησιά Liakhov, Stolbovoi, Βelkov και τα νησιά «Νέα Σιβηρία» τα οποία έχουν ένα κοινό αλλά και αξιοπερίεργο στοιχείο.

  Το έδαφος τους που είναι κυρίως παγωμένη άμμο, αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από οστά ελέφαντα, ρινόκερου και μαμούθ.

   Στα δε νησιά «Νέα Σιβηρία» ευρέθηκαν και απολιθωμένα δάση που αποτελούνται από συσσωρευμένους κορμούς δένδρων, οι όποιοι έχουν υποστεί ασφαλτούχο απολίθωση. Τα απολιθωμένα αυτά δάση «σχηματίζουν λόφους ύψους 80 και 100 μέτρων, στέκονται όρθιοι σε διάφορες θέσεις αψηφώντας την βαρύτητα, σε μεγάλη αταξία, με τις άκρες τους κατεστραμμένες, δίνοντας την εικόνα ότι προσκαλέστηκε από μία γιγαντιαία δύναμη η οποία τους έριξε με μεγάλη βιαιότητα στην ακτή και τους συσσώρευσε εκεί», ως ένα γιγαντιαίο χέρι

 (F. Wrangell, «Narrative of an Expedition to Siberia and the Polar Sea»).

  Κοντά στο Πεκίνο υπάρχει μια περιοχή ονόματι Τσουκουτιέν, όπου βρέθηκε μια απίστευτη σε όγκο και ποικιλία εναπόθεση σε σπήλαια και σε ρωγμές οστών.

  Μεταξύ αυτών των οστών ευρέθηκαν και ανθρώπινα οστά διαφόρων φυλών.

   Αναφέρει ο Weiden Reich γεμάτος έκπληξη  : «σε λόφους της Κίνας εντός ρωγμής ευρέθησαν επτά σκελετοί, μεταξύ αυτών ένας Ευρωπαίος, ένας Μελανήσιος και ένας Εσκιμώος !».

  Ήσαν κομματιασμένα τα οστά τα ανθρώπινα όπως και όλων των ζώων. Ξεπερνά κάθε φαντασία η ποικιλία των ζώων. Διότι υπάρχει ένα παράδοξο όσο και περίεργο μείγμα με ζώα της τούντρας, της στέπας, της ζούγκλας, των παγωμένων περιοχών.   

  Μεταξύ αυτών μαμούθ, βούβαλοι, ζώα του Αρκτικού, τίγρεις, στρουθοκάμηλοι !

  Και ήτο φυσικά οι γεωλόγοι τα χαρακτήρισαν τα ευρήματα ως «αινιγματικά»

(J. S. Lee, «The Geology of China»).

  Το άλλο παράδοξο ή παράξενο είναι ότι τα οστά όπου και να βρίσκονται είναι συντετριμμένα αλλά χωρίς κανένα ίχνος διαβρώσεως από νερό. Στοιχείο που δείχνει αποκλειστικά δεν υπήρχε παράσυρση από κάποιο ποτάμι ή κάποιο ρυάκι.

  Οπότε η μόνη λογική εξήγηση είναι, ότι ένα τεράστιο κύμα παρέσυρε τα ζώα και τα εκσφενδόνισε σε βράχους, ώστε να συντριβούν τα οστά μέσα στο σώμα τους και εν συνεχεία τα συσσώρευσε όλα μαζί με ιλύ, και μέ βράχους στα σπήλαια.   

  Ζώα όπως το πέκκαρι, ο κροκόδειλος, ο τάπιρος, ζώα της Δυτικής Ακτής όπως το πούμα ή το κογιότ, ζώα των ποταμών όπως ο κάστορας, ζώα των ερήμων, ζώα του δάσους αλλά και ζώα όπως τα άλογα μαζί με πολικές αρκούδες ή άλλα μικρότερα ζώα των πολικών περιοχών, που υπάρχουν και σήμερα μαζί με άλλα που έχουν εξαφανιστεί.

 (J. W. Gidley  & C. L. Gazin,    

«The Pleistocene Vertebrate Fauna from Cumberland Cave, Maryland»,

U.S. National  Museum Bulletin, No. 171,  1938).

  Αποδεικνύεται με κάθε βεβαιότητα ότι «Τα ζώα δεν πέθαναν με φυσικό τρόπο, αφού ανάμεσα στα οστά υπάρχουν όλες οι ηλικίες, από έμβρυα έως υπέργηρα. Επίσης σίγουρα δεν μεταφέρθηκαν τα οστά εκεί από κάπου αλλού, γιατί δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δείχνει πως εκτέθηκαν στον αέρα. Εντύπωση προκαλεί αφ' ενός το αιφνίδιο της καταστροφής και της εναποθέσεως και αφ' ετέρου η τρομακτική βιαιότητα του γεγονότος, που κατόρθωσε να συντρίψει με τέτοιο τρόπο τα οστά». Στη Νεμπράσκα, στην περιοχή Agate Spring, υπάρχει ένα στρώμα εναποθέσεων το οποίο θεωρείται πως έγινε «από έναν βίαιο καταρράκτη νερού, άμμου και χαλικιών».     

  Η ποσότητα των οστών ξεπερνάει κάθε φαντασία! Δηλαδή από 100 οστά ανά τετραγωνικό πόδι (1 πόδι = 30,48εκ.)! Μεταξύ άλλων ταυτοποιήθηκαν 16.400 σκελετοί ρινόκερου (R. S. Lull, «Fossils»), επίσης βρέθηκε ο δικέρατος ρινόκερος και τα εξαφανισμένα είδη, Moropus, Dinohyus, Stenomylus.  

   Παρόμοιες εναποθέσεις υπάρχουν σε αφθονία φυσικά και στην Ευρώπη, όπως π.χ. στην Ελβετία και τη Γερμανία. Κοντά στο Βερολίνο, στο Rixdorf.

  Γράφει σχετικά ο Η. Broekmann Jerosch, στο «Die Verdnderungen des Klimas» : «οστά ανακατεμένα και συντετριμμένα από ζώα των Βορείων χωρών, όπως η αρκτική αλεπού, τάρανδος, μαμούθ, αλλά και από ζώα των θερμών κλιμάτων όπως λιοντάρι, ύαινα, βίσωνας, βόδι και δύο είδη ελεφάντων».

   Εναποθέσεις ζώων παρατηρούνται φυσικά όχι μόνο στις ρωγμές των βράχων, αλλά και σε κοιλότητες του εδάφους καθώς και σε αλλά σημεία που προσκρούει το κύμα, όπως π.χ. στα άκρα των πεδιάδων ή στις ρίζες των λοφοσειρών. Μία χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο λάκκος ασφάλτου La Brea στο Λος Άντζελες. Σ’ αυτή την κοιλότητα υπάρχει ιλύς, πηλός, άμμος, χαλίκια και άσφαλτος

(J.C. Merriam,  «The Fauna of Rancho La Brea», Memoirs of the University of California).

  Το πλήθος των οστών ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Μεταξύ άλλων μετρήθηκαν 700 κρανία τίγρης. Βρέθηκαν σε μεγάλο αριθμό βίσωνες, άλογα, καμήλες, μαμούθ, μαστόδοντα και πολλά πτηνά, μεταξύ αυτών παγώνια.

    Επίσης βρέθηκε η εξαφανισμένη τίγρη με τα σπαθοειδή δόντια (Smilodon). Πρέπει να σημειώσουμε πως στην Αμερική, το άλογο και η καμήλα είναι επίσης εξαφανισμένα είδη.

  Τα οστά είναι διατηρημένα θαυμάσια μέσα στην άσφαλτο : «σπασμένα, λειασμένα, καμένα και ανακατεμένα σε μία ομοιόμορφη μάζα»(R. S. Lull. «Fossils»). Παρόμοια ευρήματα έχουμε και σε άλλες περιοχές της Καλιφόρνια.

   Μεταξύ των ευρημάτων υπάρχουν σκελετοί ανθρώπων πού ταυτοποιήθηκαν ως σκελετοί Ινδιάνων και επίσης κομμάτια φυτών της Σύγχρονης εποχής. Αξιοσημείωτο είναι πως ολόκληρη αυτή η περιοχή της Καλιφόρνια είναι ξηρή και άνυδρη. Δεν διαθέτει φυτικό πλούτο και τα μόνα ζώα που υπήρχαν κατά την ανακάλυψή της ήταν μερικά κογιότ και κροταλίες

(George McCreacly, «The New Geology»)

  Δεν υπάρχουν μόνο ζώα τα οποία παρασύρθηκαν από το Κατακλυσμιαίο κύμα, συνετρίβησαν στους βράχους και τα υπολείμματα τους εναποτέθηκαν σε σπηλιές και κοιλότητες. Υπάρχουν και αυτά τα όποια περιέλουσαν τα νερά του κατακλυσμού και διατηρήθηκαν στη στάση την οποία είχαν. Τρανό παράδειγμα στη Σιβηρία όπου το κύμα προσέκρουσε στην ακτή και έπεσε στα ηπειρωτικά, περιλούζοντας τα ζώα και στη συνέχεια η απότομη πτώση της θερμοκρασίας το μετέτρεψε σε πάγο. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στα σημεία που δεν υπήρχε κίνηση του κύματος, αλλά τα νερά έπεφταν από ψηλά τα ζώα να παράμεναν όπως ήταν, δηλαδή όρθια και κατεψυγμένα. Εγκλωβίστηκαν στον πάγο και έτσι τα βρίσκουμε σήμερα.

  Το παραπάνω συμπεραίνεται από τους θρόμβους οι οποίοι βρίσκονται στην καρδιά των ταλαίπωρων ζώων αλλά και από την κατάσταση των ερυθρών αιμοσφαιρίων που αποδεικνύουν πως πέθαναν από ασφυξία και πάγωσαν αμέσως.

  Έτσι  διατηρήθηκε νωπό και το χορτάρι, το όποιο έτρωγαν την ώρα της καταστροφής, στο στομάχι αλλά και στο στόμα τους. Μάλιστα για πολλά χρόνια, η ρωσσική ελίτ έτρωγε μαμούθ στα αυτοκρατορικά τους εστιατόρια.

  Επίσης στην Αμερική, στην κοιλάδα San Pedro της Καλιφόρνια, και στη λεκάνη John Day στο Κολοράντο, βρέθηκαν μαστόδοντα όρθια, στη στάση κατά την οποία παρέδωσαν το πνεύμα, καταπλακωμένα από κατακλυσμιαίο κύμα γεμάτο ιλύ, αποτελούμενη από άμμο, τέφρα, και χαλίκια και από ηφαιστειακή τέφρα αντίστοιχα.

  Υπάρχουν επίσης τα λεγόμενα «στρώματα δάσους», αφού υπάρχουν άφθονα, τα οποία έχουν μελετηθεί ιδιαίτερα στη Βρεττανία.

  Οι κορμοί βρίσκονται ανακατεμένοι σε διάφορες θέσεις, με ανακατεμένες επίσης τις ρίζες, οι οποίες οι ρίζες αυτές δεν καταλήγουν ποτέ σε ριζίδια και είναι πάντοτε αποκομμένες, σχεδόν όλες σε μικρή απόσταση από την επιφάνεια του εδάφους και από τριάντα εκατοστά έως ένα μέτρο από τον κορμό.

  Οι σχηματισμοί αυτοί ονομάζονται όπως είπαμε παραπάνω στρώματα δάσους και σε ένα μόνο παρόμοιο στρώμα, στο Cromer του Norfolk της Βιρτζίνια εις το οποίο βρέθηκαν οστά εξήντα διαφόρων ζωϊκών ειδών, θηλαστικών, πτηνών, βατράχων, φιδιών, μεταξύ αυτών η σμιλόδοντος τίγρης, η γιγαντιαία αρκούδα horribilis, μαμούθ, ελέφαντες, ιπποπόταμοι, ρινόκεροι, βίσωνες, το σύγχρονο άλογο αλλά και είδη βορείων κλιμάτων, μαζί με κοχύλια θερμών περιοχών που ζουν σε γλυκά νερά.

  Φυσικά το παλιρροϊκό κύμα έριξε και μεγάλες ποσότητας ψαριών στην ξηρά.    

  Φημισμένες είναι οι στρώσεις που βρέθηκαν στη Σκωτία, στο Σάαρ, των βουνών Harz και της Θουριγγίας στη Γερμανία και πολλά άλλα. Αυτά τα στρώματα αν και είναι διαφορετικών εποχών, έχουν την ίδια εικόνα. Αιφνίδια καταστροφή και ενσωμάτωσή τους σε ένα χαρακτηριστικό «καταστροφικό» πέτρωμα, όπως ψαμμίτης ή ασφαλτούχος ασβεστόλιθος ή εντός άνθρακα.

  Η ενσωμάτωση έγινε πριν από τη σήψη, ακαριαία, οι σκελετοί είναι κατασπασμένοι, τα πτερύγια ανοικτά, όλα δείχνουν πως βρίσκονταν σε θέση άμυνας, κινδύνου, φόβου. Για να καταλάβουμε το μέγεθος της έντασης της καταστροφής, σκεφτείτε πως στο στρώμα ψαμμίτη της Σκωτίας, υπάρχουν μεγάλες πέτρες πορφυρίτη και χαλαζία, τα όποια είναι σχεδόν ολοστρόγγυλα, σφαιροειδή. Αυτό είναι αδύνατον να συμβεί στο βυθό των θαλασσών, είναι δε ακόμα εντυπωσιακότερο αν λάβετε υπόψη σας πως  πρόκειται για τα σκληρότερα πετρώματα τα όποια υπάρχουν^ ο πορφυρίτης κόβει εύκολα το γυαλί και τον πυρίτη, ο δε χαλαζίας καταστρέφει τα χαλύβδινα εργαλεία (Hugh Miller, «The Old Red Sandstone»).

  Ζώα και φυτά του σήμερα στο χθες, παράδοξο και ανεξήγητο, διότι πως υπήρχαν είδη μαζί με τους σημερινούς τους απογόνους, τελικά η λεγόμενη εξέλιξη των ειδών ;

[Αποσυμβολισμοί και Απομυθοποιήσεις  2012 - Μιχάλης και Μαίρη Καλογερά – Αθήνα 2008 – εκδόσεις Καλογερά]

http://pirforosellin.blogspot.gr/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.