Κορίνθιοι ήρωες - ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΕΡΜΕΙΔΟΥ

[Η φωτογραφία προέρχεται απότ ην ακόλουθη ιστοσελίδα : http://mythagogia.blogspot.gr/2014/04/blog-post_5519.html]

Η γεωγραφική θέση της Κορίνθου δικαιολογεί τον χαρακτήρα των ηρώων της, κι ειδικώτερα τριών, δηλαδή του Σισύφου, του γιου του Γλαύκου και του εγγονού του Βελλεροφόντη. 

  Ο Σίσυφος, γιός του Αιόλου [Ιλιάδα .., 1..., Ησιόδος απ. ..,., Απολλόδωρος, ., ..,3] και της Εναρέτης του Δηίμαχου, που για τον Όμηρο είναι κέρδιστος= παμπόνηρος [Ιλιάδα, ..., ... - ἔνθα δὲ Σίσυφος ἔσκεν, ὃ κέρδιστος γένετ᾽ ἀνδρῶν,

Σίσυφος Αἰολίδης· ὃ δ᾽ ἄρα Γλαῦκον τέκεθ᾽ υἱόν,] Για τον Πίνδαρο σοφώτατος [Ολυμπ. ....., .2] και τον Αριστοφάνη πολυμήχανος [Αχαρν. 39.], ανέπτυξε το Κορινθιακό εμπόριο, τις τέχνες και την ναυτιλία κι’ ίσως επειδή τούτες οι εκδηλώσεις θέλουν ξύπνιο άνθρωπο τούδωσαν αυτά τα προσωνόμια.

  Σ’ αυτά, άλλωστε, αποδίδεται και το πώς είναι καταδικασμένος να κυλάει το λιθάρι του Άδη και να μην το φθάνει στην κορυφή του λόφου, μια κι’ αυτό ξανακυλάει στα πόδια του τελευταίου [Ομήρου, Οδύσσεια λ. .....-...0

(καὶ μὴν Σίσυφον εἰσεῖδον κρατέρ᾽ ἄλγε᾽ ἔχοντα

λᾶαν βαστάζοντα πελώριον ἀμφοτέρῃσιν.

ἦ τοι ὁ μὲν σκηριπτόμενος χερσίν τε ποσίν τε         

λᾶαν ἄνω ὤθεσκε ποτὶ λόφον· ἀλλ᾽ ὅτε μέλλοι

ἄκρον ὑπερβαλέειν, τότ᾽ ἀποστρέψασκε κραταιίς·

αὖτις ἔπειτα πέδονδε κυλίνδετο λᾶας ἀναιδής.

αὐτὰρ ὅ γ᾽ ἂψ ὤσασκε τιταινόμενος, κατὰ δ᾽ ἱδρὼς

ἔρρεεν ἐκ μελέων, κονίη δ᾽ ἐκ κρατὸς ὀρώρει.          ....)].

  Ο Όμηρος δεν λέει το γιατί. Από τον Απολλόδωρο μαθαίνουμε πώς αφορμή στάθηκε το ότι ανεκάλυψε στον Ασωπό τον άρπαγα της κόρης του Αίγινας, δηλαδή τον Δία [.,9.., ..Ι, 5..] και πως πήρε ως μεσιτεία, από τον Ασωπό νερό για τον Ακροκόρινθο [Παυσανίας, Ι., ....

( V. – 5- . ἀνελθοῦσι δὲ ἐς τὸν Ἀκροκόρινθον ναός ἐστιν Ἀφροδίτης: ἀγάλματα δὲ αὐτή τε ὡπλισμένη καὶ Ἥλιος καὶ Ἔρως ἔχων τόξον. τὴν δὲ πηγήν, ἥ ἐστιν ὄπισθεν τοῦ ναοῦ, δῶρον μὲν Ἀσωποῦ λέγουσιν εἶναι, δοθῆναι δὲ Σισύφῳ: τοῦτον γὰρ εἰδότα, ὡς εἴη Ζεὺς ἡρπακὼς Αἴγιναν θυγατέρα Ἀσωποῦ, μὴ πρότερον φάναι ζητοῦντι μηνύσειν πρὶν ἤ οἱ καὶ ἐν Ἀκροκορίνθῳ γένοιτο ὕδωρ: δόντος δὲ Ἀσωποῦ μηνύει τε οὕτως καὶ ἀντὶ τοῦ μηνύματος δίκην--ὅτῳ πιστὰ--ἐν Ἅιδου δίδωσιν. ἤκουσα δὲ ἤδη τὴν Πειρήνην φαμένων εἶναι ταύτην καὶ τὸ ὕδωρ αὐτόθεν ὑποῤῥεῖν τὸ ἐν τῇ πόλει.)].

  Η πονηριά του, από δω και Σίσυφος από το σοφός=πανούργος=κατεργάρης [Curtius, Griech. Etym. 5.. ε΄έκδ.], μας αφήνει να καταλάβουμε το πανέξυπνο που χαρακτήριζε τους Αιολείς, πριν περάσει η πόλη στα χέρια του Αλήτη των Δωριέων (1074π.Χ.).

   Λένε πώς για τιμωρία ο Δίας τούστειλε τον θάνατο, άλλ’ αυτός τον δέσμευσε και κανείς δεν πέθαινε ώσπου ο Άρης τον ελευθέρωσε και του επέτρεψε να τον πάει στον Άδη.

  Πριν φύγει συνεννοήθηκε με  την γυναίκα του Μερόπη, την κόρη του Άτλαντα [Απολλόδωρος ΙΙΙ, 1..., Ερατ. Καταστ. .3] να μην του αποδώσει μεταθανάτιες τιμές, για να βρεί τρόπο να ξαναγυρίσει στον απάνω κόσμό. Έτσι, μ’ αυτό δικαιολογία πήρε άδεια να ξαναγυρίσει στη ζωή για να τιμωρήσει την …άπιστη.

  Γύρισε πάλι στον Άδη με βία από τον Ερμή. Γι’ αυτό και η τιμωρία του [Θεογν. 7.., Σχόλια Πινδάρου, Ολυμπιονίκες Ι.,..., Φερεκύδης στην Ιλιάδα V., 1.. - ἔνθα δὲ Σίσυφος ἔσκεν, ὃ κέρδιστος γένετ᾽ ἀνδρῶν, ] θέμα της περίφημης τοιχογραφίας του Πολύγνωτου στη Λέσχη των Δελφών [Παυσανίας, Χ, ...1.].

  Αν και τον έθαψαν στον Ισθμό, λίγοι γνωριζαν τον τάφο του [Παυσανίας, Ι., ..2

([2] Σισύφου καὶ Νηλέως--καὶ γὰρ Νηλέα ἀφικόμενον ἐς Κόρινθον νόσῳ τελευτῆσαί φασι καὶ περὶ τὸν ἰσθμὸν ταφῆναι--οὐκ ἂν οἶδ' εἰ ζητοίη τις ἐπιλεξάμενος τὰ Εὐμήλου: Νηλέως μὲν γὰρ οὐδὲ Νέστορι ἐπιδειχθῆναι τὸ μνῆμα ὑπὸ τοῦ Σισύφου φησί, χρῆναι γὰρ ἄγνωστον τοῖς πᾶσιν ὁμοίως εἶναι, Σίσυφον δὲ ταφῆναι μὲν ἐν τῷ ἰσθμῷ, τὸν δέ οἱ τάφον καὶ τῶν ἐφ' αὑτοῦ Κορινθίων ὀλίγους εἶναι τοὺς εἰδότας. ὁ δὲ Ἰσθμικὸς ἀγὼν οὐδὲ ἀναστάντων ὑπὸ Μομμίου Κορινθίων ἐξέλιπεν, ἀλλ' ὅσον μὲν χρόνον ἠρήμωτο ἡ πόλις, Σικυωνίοις ἄγειν ἐπετέτραπτο τὰ Ἴσθμια,

οἰκισθείσης δὲ αὖθις ἐς τοὺς νῦν οἰκήτορας περιῆλθεν ἡ τιμή.)]. για τον Preller η τιμωρία του συμβολίζει την ύψωση και την πτώση του κύματος [Griech. Myth. I., ...], ενώ για τον Decharm [Ελληνική Μυθολογία 6...] αν  και τολμηρό, δείχνει πώς ο Σίσυφος ανήκε στην ταφή των θαλασσίων ηρώων. Αντίθετα για τον Cox η τιμωρία συμβολίζει την ανατολή και την δύση του ηλιακού δίσκου [Mythology of the Aryan Nations, 12...].

  Ο Γλαύκος, ο διάδοχός του  - συμβολίζει το γλαυκό κύμα και ταυτίζεται με τον Ποσειδώνα, γιατί κι’ αυτός παρομοιάζεται μ’ εκείνον [Σχολ. Ιλιάδας V.,1...

(αὐτὰρ Γλαῦκος τίκτεν ἀμύμονα Βελλεροφόντην·), Σχόλια Πινδάρου, Ολυμπιονίκες, ΧΙΙΙ,98]  - είχε αδυναμία στ’ άλογα για να κάνει πολεμόχαρο τους έδωσε και έφαγαν ανθρώπινο κρέας. Η πράξη προκάλεσε την οργή των θεών πού τον εκδικήθηκαν όταν πήρε μέρος σους επικήδειους αγώνες που διοργάνωσε ο Άκαστος προς τιμήν του Πελία στην Ιωλκό : αφήνιασαν τ’ άλογά του, αυτά τον έρριξαν απ’ το άρμα του και τον κομμάτιασαν.

  Άλλη παράδοση λέει πώς τον έφαγαν, όπως τον Διομήδη τα δικά του [Απολλόδωρος ..Ι, Διόδωρος I.,.. ] και τον Ακταίωνα οι σκύλοι του [Ευριπίδης, Βακχ. 1227, Διόδωρος I., ..1, Απολλόδωρος Ι..,.-., Καλλίμαχος, Ύμνος Παλλάδος 1.., Υγίνος Μυθολογία 1..1, Παυσανίας I., ..., Νόννος, Διονυσιακά Χ., Χ........].

  Γενικά συμβολίζουν τα κύματα που όταν αφηνιάσουν πνίγουν τον κύριό τους : τον ναυτικό.

  Άλλη παράδοση λέει πώς σκοτώθηκε σ’ όμοιους αγώνες στις Ποτνίες της Θήβας [Παυσανίας ΙΧ, ...] από δώ Ποτνιεύς. Στα Ιερά του Ποσειδώνα (στον Ισθμό) και του Δία (στην Ολυμπία) λατρεύονταν κι’ ο Ταράξιππος [Παυσανίας VI, ..., Νόννος, Διονυσιακά Χ., Χ...., ...] από μέρος των αρματοδρόμων, επειδή φόβιζε τ’ άλογά τους.

Από την Παντείδυια γέννησε την Λήδα κι’ από την Ευρυμέδη ή Ευρυνόμη (λεγόταν και  ερωμένη του Ποσειδώνα) τον Βελλερεφόντη, γνωστόν και ως Λεωφόντη, που λογαριάζεται και ως γιός του Ποσειδώνα [Ησίοδος απ. 76].

  Ο Βελλερεφόντης – χρωστάει τ’ όνομά του στον ακούσιο φόνο του ήρωα Βελλερού  [Ευστάθιος εις Όμηρο σ. 632, Τζέτζης εις Λυκόφρωνα 17] – από την πλευρά άθλων και περιπετειών θυμίζει τους Ηρακλή, Θησέα και Περσέα [Παυσανίας VI, 27.2]. Διαφέρει μόνο επειδή εκτελούσε τ’ άθλα του Ιππεύοντας τον Πήγασο, που γεννήθηκε όταν ο Περσέας  έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας [Ησίοδος, Θεογονία 282-286, Ευριπίδης, Βελλερεφόντης Σχόλια εις Αριστοτέλης Ειρ. 722].

  Ο Πήγασος προσωποποιούσε τη βροχή, αν σχετιστεί το γεγονός με την εις Κόρινθο λατρεία των φορβάδων του Ήλιου Αστραπής και Βροντής [Εύμηλος, εις Υγίνο Μυθολογία 183, Σχόλια Ευριπίδη Φοιν. 3]. Έλεγαν πώς έκανε μ’ ένα χτύπημα της οπλής του (αφού είπιε νερό από την Πειρήνη [Το απέδιδαν και στις πηγές του Ωκεανού, όπου γεννήθηκε (Θεογονία 2....) και ως συμβολικό του Ήλιου και του κεραύνιου Δία, επειδή ίππευε τον Πήγασο (Preller, Griech. Myth. II,..)] της Κορίνθου)   ν’ αναβλύσει, στον Ελικώνα ή Ιπποκρήνη. Από δώ και η σχέση του με τις Μούσες, μεταγενέστερη παράδοση. Είναι ο πιστός σύντροφος κι’ υπηρέτης του Βελλερεφόντη, που μετά τον φόνο του Βελλερού καταφεύγει στον Προίτο της Τίρυνθας για καθαρμούς. Εδώ τον ερωτεύεται η γυναίκα του τελευταίου Άντεια ή Σθενέβοια [Ιλιάδα VI, 155, κέξ. Το δεύτερο επινόηση των τραγικών. Σώζονται και αποσπάσματα της ομώνυμης τραγωδίας του Ευριπίδη] που την αποκρούει (όπως ο Ιωσήφ τη γυναίκα του Πατιφάρ, ο Ιππόλυτος την Φαίδρα, ο Κνήμων την Δηναμαίτη) και που αυτή, οργισμένη, τον κατηγορεί στον Προίτο πώς επιβουλεύτηκε την τιμή της. Ο τελευταίος αγανακτεί, αλλά μη μπορώντας να τον σκοτώσει – επειδή θα παραβή τους νόμους της φιλοξενίας – τον στέλνει στη Λυκία, στον πεθερό του Ιοβάτη που του γράφει να τον σκοτώσει. Ο Ιοβάτης τον καλοδέχεται, αλλά όταν διαβάζει το γράμμα, πιστεύοντας πως τοβ στέλνει στον θάνατο του αναθέτει, όπως ο Ευρυσθέας τον Ηρακλή, μια σειρά από άθλους [Απολλόδωρος ΙΙ, 3.1, Πλούταρχος, Περί γυναικών Αρετής 9].

  Έτσι νικάει  την Χίμαιρα [ Ιλιάδα .. ...-.., Θεογονία ... κέξ. Πίνδ. Ολυμπ. ..., ..., Απολλόδωρος Ι., ...], εξολοθρεύει τη φυλή των Σολύμων, καταστρέφει τις Αμαζόνες, εξολοθρεύει διάφορα τέρατα και γλυτώνει από την ενέδρα του Ιοβάτη. Τούτος θαυμάζοντας την ανδρεία του ήρωα, τον κάνει γαμπρό του και του δίνει το μισό του βασίλειο [Ιλιάδα ... ....-...]

πεφνέμεν· ἣ δ᾽ ἄρ᾽ ἔην θεῖον γένος οὐδ᾽ ἀνθρώπων, πρόσθε λέων, ὄπιθεν δὲ δράκων, μέσση δὲ χίμαιρα, δεινὸν ἀποπνείουσα πυρὸς μένος αἰθομένοιο, καὶ τὴν μὲν κατέπεφνε θεῶν τεράεσσι πιθήσας. Δεύτερον αὖ Σολύμοισι μαχέσσατο κυδαλίμοισι· καρτίστην δὴ τήν γε μάχην φάτο δύμεναι ἀνδρῶν.              Τὸ τρίτον αὖ κατέπεφνεν Ἀμαζόνας ἀντιανείρας. Τῷ δ᾽ ἄρ᾽ ἀνερχομένῳ πυκινὸν δόλον ἄλλον ὕφαινε· κρίνας ἐκ Λυκίης εὐρείης φῶτας ἀρίστους εἷσε λόχον· τοὶ δ᾽ οὔ τι πάλιν οἶκον δὲ νέοντο· πάντας γὰρ κατέπεφνεν ἀμύμων Βελλεροφόντης.                 Ἀλλ᾽ ὅτε δὴ γίγνωσκε θεοῦ γόνον ἠῢν ἐόντα αὐτοῦ μιν κατέρυκε, δίδου δ᾽ ὅ γε θυγατέρα ἥν,

Οι μετά δυστυχίες του [Ιλιάδα V., ....-.....]

Ἀλλ᾽ ὅτε δὴ καὶ κεῖνος ἀπήχθετο πᾶσι θεοῖσιν,                  ἤτοι ὃ κὰπ πεδίον τὸ Ἀλήϊον οἶος ἀλᾶτο ὃν θυμὸν κατέδων, πάτον ἀνθρώπων ἀλεείνων· Ἴσανδρον δέ οἱ υἱὸν Ἄρης ἆτος πολέμοιο μαρνάμενον Σολύμοισι κατέκτανε κυδαλίμοισι· τὴν δὲ χολωσαμένη χρυσήνιος Ἄρτεμις ἔκτα.

  Σε αυτές λογαριάζονται ο φόνος της κόρης του από τα βέλη της Αρτέμιδας και του γιού του από τον Άρη] κατά τον Πίνδαρο οφείλονται κατά την υπεροψία Ιλιάδα Viτου έναντι των Θεών, που τον γκρέμισαν από τον Πήγασο [Ίσθμ. ...., 44 κέξ. Ολύμπ. ...., .1 και Σχόλια] όταν θέλησε να ανέβει ως τα δωμάτιά τους, ότι θυμίζει, κατά έναν τρόπο  το τόλμημα των ανθρώπων της Βίβλου με τον Πύργο της Βαβέλ. Δηλαδή παραδειγματισμό για κείνους που υψώνουν τον εαυτόν τους, περισσότερο από ό,τι πρέπει.   

Η βιβλιογραφία αποκρύπτεται μέχρι κυκλοφορίας του βιβλίου, επειδή αναπαράχθηκαν άρθρα του συγγραφέως άνευ αναφοράς του ονόματός του, της ιστοσελίδος αλλά και του βιβλίου μέρος α που αναφέρεται κάτωθι.

Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Αναμνήσεις από το μέλλον του χθες» υπότιτλο «Ηρωολόγιον Αγιολόγιον», μέρος β,  [μέρος α, 1998 εκδόσεις Γεωργιάδης] υπό έκδοσιν

http://pirforosellin.blogspot.gr/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.350