Η παραχάραξη της ιστορίας της πυρπολήσεως της Ρώμης από τον Παύλο και τον ολιγαρχικό Σενέκα αντί του φιλέλληνος Νέρωνος [τεκμηρίωση μέσω των ανακαλυφθέντων επιστολών Παύλου και Σενέκα ]

  Ο χριστιανισμός στη σημερινή του περίπου μορφή, κατασκευάστηκε γύρω στον 4^ο με 5^ο αιώνα μ.Χ. Αυτό οφειλόταν και στην επικράτηση των απόψεων δυο ισχυρών αντρών της «εκκλησίας», του αποστόλου Παύλου [Σαούλ] και του «πατρός» Αμβροσίου. Ήδη από τον 2^ο αιώνα μ.Χ. πλήθαιναν οι καταγγελίες όσων είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό για παραποίηση των κειμένων από τους ίδιους τους ιερείς του. Ως ιδρυτής του χριστιανισμού φέρεται ο Παύλος Σαούλ, ένας κατασκευαστής τεντών από την Ταρσό, με ρωμαϊκή υπηκοότητα, απόγονος της Ιουδαϊκής Ιδουμαϊκής οικογενείας του Ηρώδου. Ο Σαούλ,

επηρεασμένος από τον στωϊκισμό, δεν έβλεπε με καλό μάτι την βαθιά θρησκευτικότητα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ούτε την εξάπλωση και επικράτηση της Ελληνικής Θρησκείας, στις επαρχίες της. Απεχθανόταν τον Ελληνικό Πολιτισμό, την μόρφωση και την καλλιέργεια που πρέσβευε. Ο ίδιος όμως ήτο φιλόδοξος αναζητώντας τρόπους αναρριχήσεως του στην εξουσία.

  Προσπάθησε να συσπειρώσει στο κίνημα του, όλους αυτούς τους δυσαρεστημένους, εβραίους και μη, που λόγω αδυναμίας και ανεπάρκειας ήταν αποκλεισμένοι από την ρωμαϊκή εξουσία, την κοινωνική επιφάνεια και τον πλούτο. Σε αυτό χρησιμοποίησε μια συρραφή των διαφόρων ιουδαϊκών δοξασιών σε συνδυασμό με το εκφυλισμένο στωικό κίνημα απάθειας και αθεΐας. Επιθυμία του ήταν να απελευθερώσει τα ιουδαϊκά εδάφη από τη ρωμαϊκή κυριαρχία και να στεφθεί τοπάρχης των περιοχών, ως μεσσίας. Κύριος στόχος του ήταν να προκαλεί με κάθε τρόπο φθορές στη Ρωμαϊκή εξουσία.

  Οι πρώτες συμμορίες χριστιανών που συστάθηκαν, προερχόταν από ληστές, εγκληματίες και γενικά από κάθε είδους ταραξίες με σκοπό να προκαλούν φθορές στους Ρωμαίους και στα πολιτισμικά στοιχεία τους. Άρνηση στρατεύσεως, ληστείες, πυρκαγιές σε ναούς, σπάσιμο των ειδώλων των Θεών και επιθέσεις σε ταξιδιώτες, ήταν οι συνήθεις πράξεις στις όποιες προέβαιναν.

   Καθοριστικό ρολό στο κίνημα του Σαούλ, έπαιξε η γνωριμία του με τον ρωμαίο συγκλητικό Σενέκα, τον κυριότερο αντίπαλο του αυτοκράτορος Νέρωνος και ιδρυτού της Μέσης Στοάς, του στωικού κινήματος.

  Ο Σενέκας ήτο ο ίδιος παιδαγωγός του Νέρωνος. Πολύ ευκατάστατος κι από παλαιά οικογένεια μεγαλογαιοκτημόνων, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους τοκογλύφους της εποχής του, διότι όπως μας αναφέρει ο Δίων Κάσσιος ο πόλεμος στη Βρεττανία έγινε για να εισπραχθούν οι φόροι από ένα δάνειο του Σενέκα στους Βρετανούς.

  Ραδιούργος, ύπουλος, ανέντιμος και συνωμοτικός, αναμείχθηκε από νωρίς στην πολιτική κι έγινε πραίτορας και κατόπιν συγκλητικός, ενώ το 59μ.Χ. ανακηρύχθηκε ύπατος της Ρώμης από τον Νέρωνα.

  Ο Νέρων στέφθηκε αυτοκράτορας το 54μ.Χ. σε ηλικία μόλις 17 ετών και διακρινόταν για την καλλιέργεια του και την καλλιτεχνική του φύση, ενώ δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τον Ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο και λάτρευε. Παρότι τόσο η Αγριππίνα, η μητέρα του, όσο και ο Σενέκας προσπάθησαν να διαφθείρουν το πνεύμα του νεαρού αυτοκράτορος και να τον καταστήσουν υποχείριο τους, ο νεαρός πεισματικά ακλούθησε τις δικές του ιδέες για την πολιτική που επιθυμούσε να χαράξει. Καθιέρωσε κρατικά συσσίτια για τους απόρους, θέσπισε και καθιέρωσε δωρεάν θεάματα και πολιτιστικές εκδηλώσεις, ανήγειρε περίφημα δημόσια κτίρια, πάρκα, υδραγωγεία, θέατρα κι εκπαιδευτήρια, ενώ παράλληλα κατάργησε τα αιμοχαρή θεάματα του ιπποδρόμου και των μονομαχιών που είχαν θεσπίσει λιγότερο καλλιεργημένοι αυτοκράτορες. Τέτοια ήταν η λατρεία του προς το κάλλος και την φιλοσοφία που οι αντίπαλοι του στη Ρώμη του είχαν προσδώσει το παρατσούκλι «ο Γραικύλος».

  Από την άλλη μεριά, φορολόγησε περισσότερο τις πολύ εύπορες κοινωνικές τάξεις και ιδίως τους γαιοκτήμονες, από τις τάξεις των όποιων προερχόταν η πλειοψηφία των μελών της Συγκλήτου.

  Ο Πλίνιος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο Νερών εξόντωσε τους έξι μεγαλύτερους γαιοκτήμονες της Αφρικής για να κρατικοποιήσει τα εδάφη τους.

  Η πρώτη συνωμοσία της Συγκλήτου εναντίον του εκτελέστηκε από τον Σύλλα, τον οποίο ο Νερών αρχικά εξόρισε στη Μασσαλία και θανάτωσε μόνον έπειτα από τη συνέχιση της συνωμοτικής του δράσεως. Μόνον μέσα σε μια χρονιά 65μ.Χ. με 66μ.Χ. εκδηλώθηκαν έξι συνωμοσίες εναντίον του όλες υπό την επίβλεψη της Συγκλήτου. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε την πυρπόληση της Ρώμης και την κατασυκοφάντηση του Νέρωνος στον οποίο διάφοροι επιτήδειοι θα ανελάμβαναν να χρεώσουν εκείνη την καταστροφή, ενώ την ίδια περίοδο θα ευνοούσε μια επανάσταση των εβραίων της Ιουδαίας και της Περαίας ώστε να σταλούν αυτοκρατορικά στρατεύματα στις περιοχές αυτές και να μείνει η Ρώμη απροστάτευτη στα χέρια των συνωμοτών.

  Η γνωριμία του Σενέκα με τον Παύλο υπήρξε καθοριστική για τα σχέδια και των δυο ανδρών. Από τη μια ο Σενέκας βρίσκει στις συμμορίες του Παύλου τους ιδανικούς εκτελεστές τόσο της πυρπολήσεως της Ρώμης όσο και τους υποκινητές μιας εξεγέρσεως στις ιουδαϊκές επαρχίες. Από την άλλη ο Παύλος βρίσκει την ευκαιρία τόσο για ένα μεγάλο χτύπημα εναντίον του ευγενούς Ρωμαϊκού πολιτισμού όσο και για την διεξαγωγή της εξεγέρσεως με την υποστήριξη των ιδίων των Ρωμαίων αντιφρονούντων.    

  Αποκαλυπτική είναι η αλληλογραφία του Παύλο με το Σενέκα, για την οποία έγραψε πρώτος ο Τάκιτος στα «Χρονικά», ενώ ο Σουητώνιος κατονομάζει τον Σαούλ - Παύλο και «Χριστό» ως τον υποκινητή των τάραχων εκείνης της περιόδου στη Ρώμη. Ο Σενέκας παρείχε προστασία και άνεση στον Παύλο, με την επιρροή που διέθετε. Του επέτρεψε να διαμένει σε δική του μισθωμένη οικία στη Ρώμη για να δέχεται επισκέψεις, ενώ, υποτίθεται, ήτο υπό κράτηση. Στην Ιουδαία, όταν ήτο υπό κράτηση αρκετοί αξιωματούχοι των Ρωμαίων τον είχαν επισκεφτεί. Στην Κόρινθο, όταν οι Ιουδαίοι επιχείρησαν να τον σκοτώσουν, τον έσωσε ο κυβερνήτης της Αχαΐας, Γαλλίων, αδελφός του Σενέκα και αργότερα υπουργός του Νέρωνος.

  Ο Παύλος πήγε στη Ρώμη, συμφώνα με τις Πράξεις των Απόστολων το 62μ.Χ.και έμεινε εκεί δυο ολόκληρα χρονιά, την εποχή που ξέσπασε η φωτιά ήτο στη Ρώμη. Μάλιστα, αμέσως μετά τον εμπρησμό της πόλεως διέφυγε τη σύλληψη καταφεύγοντας στην Ισπανία.

  Οι δυο αυτοί άνδρες ανταλλάσσουν επιστολές και χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα για να τεκμηριώσουν τις απόψεις τους, πράγμα που δείχνει την ταύτιση ιδεών των δυο ανδρών άλλα και τις στωϊκές τους θέσεις. Ο Σενέκας αυτοκτόνησε το 65μ.Χ.μετά την αποκάλυψη της συνωμοσίας του στην πυρπόληση της Ρώμης ενώ ο Παύλος συνέχισε την υπονομευτική του δράση μέχρι που συνεκλήθη κι εκτελέστηκε δυο χρόνια αργότερα.  

  Σώζεται σήμερα η αλληλογραφία που περιέχει 8 επιστολές του Σενέκα προς τον Παύλο και 6 επιστολές του Παύλου προς τον Σενέκα, με τίτλο «Acta Apostolum Apocrypha».

  Στις 20 Ιουλίου του 64μ.Χ. εκδηλώθηκε η καταστροφικότερη πυρκαγιά που γνώρισε πότε η Ρώμη, και η όποια μάλιστα ξεκίνησε από τον ιππόδρομο στη μεριά που γειτονεύει με τον λόφο του Παλατίνου, όπου ευρίσκοντο τα ανάκτορα του Νέρωνος.

«...Ο Νέρων την ημέρα εκείνη ήτο στο Άντιουμ. Επέστρεψε αμέσως μόλις πληροφορήθηκε για την φωτιά και έφτασε τη στιγμή που εκαίγετο το κτίριο που έκτισε ο ίδιος για να ενώσει το Παλατίνο με τους κήπους του Μαικήνος και διέταξε αμέσως να σβηστεί η πυρκαγιά, με όσους άνδρες και κόσμο κι αν εχρειάζετο. Όπως μας πληροφορεί μέσα από τα «Χρονικά», ο Τάκιτος για να ανακουφίσει τον κόσμο που τριγύριζε άστεγος και πεινασμένος στους δρόμους, άνοιξε αμέσως το πεδίο του Άρεως, τα μνημεία του Αγρίππα και τους αυτοκρατορικούς κήπους. Διέταξε να κτισθούν γρήγορα πρόχειρα καταλύματα και παράγκες για να στεγάσουν οι πρόσφυγες και πρόσταξε να φέρουν τρόφιμα από την Όστια και τις γειτονικές πόλεις και να τα μοιράσουν στο λαό...».

  Μετά την καταστροφή ο Νερών έδωσε εντολή να ξαναχτισθεί η πόλη. Ο ίδιος ανέλαβε να ξανακτίσει τους ναούς και τα μεγάλα κτίρια. Έδωσε προσοχή στους ανοιχτούς χώρους, στις πλατείες, στην κυκλοφορία των υδάτων, στα άλση και στη διαμόρφωση της φύσεως. Ανέλαβε να πληρώσει τα έξοδα για την κατασκευή τους. Απέδωσε στους ιδιόκτητες τα οικόπεδα που είχαν πριν από την καταστροφή και έδωσε δάνεια για την ανακατασκευή.

  Ο Νερών αμέσως με τα την πυρκαγιά διέταξε διενέργεια ανακρίσεων για την αποκάλυψη των εμπρηστών. Οι ανακρίσεις οδήγησαν κατευθείαν στους χριστιανούς, όπου και διατάζει να τιμωρηθούν εκείνοι, τους όποιους ο λαός μισούσε για την αισχρότητα και τα εγκλήματα τους.

  Ο Τάκιτος στα «Χρονικά» αναφέρει ότι αν και είχε εξαφανισθεί για κάποιο διάστημα, ύστερα από τον θάνατο του αρχηγού της, επανεμφανίστηκε με εντονότερη μορφή, όχι μονό στην Ιουδαία όπου και γεννήθηκε, μα σε ολόκληρη την αυτοκρατορία, ακόμα και μέσα στην ίδια τη Ρώμη, όπου βρίσκει πάντοτε θερμούς υποστηρικτές σε ότι πιο πρόστυχο και άθλιο υπάρχει...».

  Ο Σουητώνιος στους «Βίους των 12 Καισάρων» λέγει : «Πολλοί αξιωματικοί συνέλαβαν στα σπίτια τους ανθρώπους εκείνους, που κρατούσαν στα χέρια τους δαυλούς, άλλα ωστόσο, δεν τόλμησαν να τους πειράξουν γιατί είδαν πως ήσαν δούλοι του αυτοκράτορος».

  Οι δούλοι του αυτοκράτορος μας το αποκαλύπτει ο ίδιος ο Παύλος εις την επιστολή του «Προς τους Φιλιππησίους» εις το κεφάλαιο Δ και εις τον στίχο 22 όπου λέγει : «22 ἀσπάζονται ὑμᾶς οἱ ἅγιοι, μάλιστα δὲ οἱ ἐκ τῆς Καίσαρος οἰκίας.». Όπου χαρακτηρίζει τους «εκ της Καίσαρος οικίας» ως χριστιανούς. Όλα δείχνουν ότι η πυρπόληση της Ρώμης εκτελέστηκε από τον Παύλο, και σαφέστατα υπήρχε υποστήριξη τουλάχιστον από μια μερίδα Συγκλητικών που πρόσκεινται στον Σενέκα, για καθοδήγηση άλλα και προστασία. Για αυτό και δεν είναι τυχαίο που όλοι οι «πατέρες της εκκλησίας» αποκαλούν τον Σενέκα, «δικό μας άνθρωπο».

  Το πιο σημαντικό απόσπασμα από την 12η επιστολή της αλληλογραφίας Σενέκα Παύλου:

  «Ο  Σενέκας προς τον Παύλο, χαίρε. Σε χαιρετώ αγαπητέ μου φιλέ Παύλε... Πως υποφέρω βλέποντας το λαό να σας θεώρει αναίσθητους κι εγκληματίες και να σας επιρρίπτει ευθύνες για τις δυστυχίες της πόλεως... Χριστιανοί και Ιουδαίοι οδηγούνται καθημερινά στον δρόμο του μαρτυρίου με την κατηγορία του εμπρηστού...28 Μαρτίου του χρόνου της υπατίας του Frugi και του Basus». Οι οποίοι ήσαν το 64μ.Χ.

   Μεγαλύτερη εντύπωση όμως προκαλεί η ημερομηνία που φέρει η επιστολή, δηλαδή 28^η Μάρτιου και ότι αναφέρεται εις την πυρκαγιά που ξέσπασε τέσσερεις μήνες αργότερα εις την Ρώμη !!!

  Έτσι λοιπόν καθίσταται σαφές ότι η επιστολή πλαστογραφήθηκε άγρια από μεταγενέστερους «διορθωτές» για να αποκρύψει την αλήθεια ότι ο Σενέκας έδινε οδηγίες στον Παύλο σχετικά με την οργάνωση του εμπρησμού. Έτσι «κάποιοι πείραξαν» το αρχικό κείμενο και ο προγραμματισμός του εμπρησμού από τους Σενέκα και Παύλο μετατρέπεται σε απολογητική ενημέρωση του ενός προς τον άλλο για τα αποτελέσματα της φωτιάς. Από άγνοια και μόνον δεν παραποίησαν την ημερομηνία της αποστολής μια και ήδη στα χρονιά τους η ακριβής ημερομηνία της πυρπολήσεως δεν τους ήταν γνώστη παρά μόνον το έτος, διότι η ακριβής ημερομηνία αναφέρεται μόνον από τον Τάκιτο.

   Από εκεί και περά τα πράγματα εξελιχτήκαν όπως τα γνωρίζουμε. Ο Παύλος, ο δε Σενέκας  μετά την αποκάλυψη του πραξικοπήματος υποχρεώνεται από τον Νέρωνα σε αυτοκτονία, το 65μ.Χ. και ο καταζητούμενος Παύλος συλλαμβάνεται δυο χρόνια αργότερα και μεταφέρεται σιδηροδέσμιος στη Ρώμη. Εκεί παραπέμπεται σε δική όπου και κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε αποκεφαλισμό, ποινή που εξετελέσθη μετά από μερικές ημέρες.

  Το 68μ.Χ. πραγματοποιείται το πραξικόπημα των Γάλα και Γερμανικού. Ο Νερών συλλαμβάνεται από τους πραξικοπηματίες και ρίχνεται στη φυλακή. Ο αγανακτισμένος λαός ξεχύνεται στους δρόμους και απαιτεί την αποφυλάκιση του αγαπημένου του αυτοκράτορος. Μπροστά στον κίνδυνο της απότυχίας του πραξικοπήματος, ο χριστιανός Επαφρόδιτος [επιστολή του Παύλου, «Προς Φιλιππησίους», στο κεφάλαιο Δ και στο στίχο 18 : «απέχω δε πάντα και περισσεύω πεπλήρωμαι δεξάμενος παρά Επαφροδίτου τα παρ’ υμών οσμήν ευωδίας, θυσίαν δεκτήν, ευάρεστον τω θεώ ] τον τραυματίζει θανάσιμα με το σπαθί του στο λαιμό. Ένας εκατόνταρχος τρέχει να βοηθήσει τον ψυχορραγούν αυτοκράτορα άλλα είναι ήδη αργά.

   Στους επόμενους αιώνες ρίχτηκε ένας πρωτοφανής οχετός λάσπης και κατασυκοφαντήσεως του Νέρωνος και του αρχηγού της πραιτοριανής φρουράς Τιγκελινού, στους οποίους οι χριστιανοί  προσπάθησαν να επιρρίψουν την ευθύνη της καταστροφικής πυρκαγιάς. Κι αύτη η ενοχοποίηση του  Νέρωνος έγινε αιώνες αργότερα όταν οι πραγματικοί εμπρηστές της Ρώμης ανέλαβαν τα ηνία της  αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή όμως ήταν πασιφανές ότι η Ρώμη είχε καεί από τους  χριστιανούς και μάλιστα για πολλούς αιώνες κατόπιν οι λέξεις χριστιανός και εμπρηστής ήσαν  συνώνυμες. Δυο αιώνες αργότερα ο «πατέρας της εκκλησίας» Τερτυλλιανός απειλεί: «είμαστε  πολλοί, είμαστε παντού...μια μικρή ομάδα από μας, μια μονό νύχτα με λίγους δαυλούς φτάνει...για να καεί ότι θελήσουμε όπως η Ρώμη». 

[ απόσπασμα από το άρθρο της Ιέρειας Πέρσειας Εκάτης στην ιστοσελίδα : http://www.hellenicreligion.gr/]

Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Έλληνες ή Ελληνίζοντες χριστιανοί»