Δεν
κρατάνε ούτε τα προσχήματα στη δημόσια εκπαίδευση αφού αποδεικνύεται περίτρανα
ότι ο προσηλυτισμός των ελληνοπαίδων στην κρατούσα θρησκεία της ορθοδοξίας δεν
περιορίζεται στο μάθημα των «θρησκευτικών» αλλά είναι ριζωμένος σε όλο το φάσμα
των μαθημάτων που διδάσκονται στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και
των οποίων η ύλη ελέγχεται και εγκρίνεται από το παιδαγωγικό ινστιτούτο όπως το
παρακάτω απόσπασμα του βιβλίου της νεοελληνικής γλώσσας Γ΄ Γυμνασίου.
«κλουβί
από μάρμαρο...» χαρακτηρίζει ο "λογοτέχνης" συγγραφέας τον Παρθενώνα, το μνημείο - σύμβολο ολόκληρου
του δυτικού πολιτισμού ενώ παράλληλα προσπαθεί να πείσει υπό το ύφος ιστορικής
αλήθειας για το δίκαιο των επιλογών ενός αφέντη ανατολίτη θεού.
Διαβάζουμε λοιπόν:
"Υπάρχει
μια χώρα φτωχή και βασανισμένη –ονόματα δε λέμε– τόσο όμορφη όμως, που το
καταλαβαίνει κανείς από την παρακάτω ιστορία: Την εποχή, λέει, που ο Θεός
μοίραζε τη γη στους ανθρώπους μερικοί απουσίαζαν. Διασκέδαζαν ή αδιαφόρησαν.
Μόλις όμως τέλειωσε η μοιρασιά κι έμειναν χωρίς γη, πήγαν να παραπονεθούν στο
Θεό. Εκείνος τους δέχτηκε αυστηρά:
«Όταν μοίραζα τη γη
στους ανθρώπους, εσείς χαζεύατε. Ποιος σας φταίει; Τώρα λοιπόν είναι αργά. Δεν
έχω άλλη γη».
Αυτοί
δικαιολογήθηκαν ζητώντας συγγνώμη, παρακάλεσαν, έκλαψαν, ώσπου με τα πολλά ο Θεός
τούς λυπήθηκε και τους λέει:
«Ας
είναι... Έχω κρατήσει κι εγώ ένα οικοπεδάκι, για να περάσω τα γηρατειά μου. Απ'
αυτό θα σας κόψω κι εσάς ένα κομμάτι να το κάνετε πατρίδα». (Ας πάει και το
παλιάμπελο, σαν να τους έλεγε). Και τους χάρισε το μισό, ενώ το άλλο μισό το
κράτησε πράγματι για τον εαυτό του. [...]
Ας δούμε τώρα τη χώρα
απ' τη μεριά του Θεού. Δηλαδή από ψηλά.
Με
την πρώτη ματιά πάνω στο χάρτη, καταλαβαίνουμε αμέσως πως κάτι ήξερε Αυτός που
το κράτησε για τον εαυτό του αυτό το οικοπεδάκι. Βλέπουμε αμέτρητα νησιά και
νησάκια και βραχονησίδες σκορπισμένα στη θάλασσα, σαν σύμπλεγμα από δαντέλες
κεντημένο πάνω σε γαλάζιο ύφασμα. Το πρώτο νησί που θα συναντήσουμε, καθώς
ερχόμαστε από το νοτιά, είναι αυτό εκεί κάτω, το μακρουλό κι οριζόντιο.
Διασχίζοντας το πέλαγος προς τα βόρεια, συναντάμε ένα πολύ μεγαλύτερο (αν και
δεν ξέρουμε αν είναι κι αυτό νησί), κολλημένο στο κύριο οικόπεδο. Μοιάζει με
πλατανόφυλλο που έπεσε στο νερό. Παραπάνω, μια μεγάλη χερσόνησος. Σε τούτη τη
γη σημειώνονται πολλά χωριά και πόλεις, από τις οποίες η μεγαλύτερη απλώνεται
στα γύρω βουνά και φτάνει ως τις θάλασσες. Είναι η πρωτεύουσα. Χαμηλώνουμε προς
το κέντρο, ώσπου να ξεχωρίσουμε δύο κυρίαρχους λόφους. Ο πρώτος είναι
καταπράσινος, μ' ένα εκκλησάκι στην κορφή του. Απέναντί του ο άλλος δεν είναι
παρά ένας γυμνός τεράστιος βράχος, πασίγνωστος σ' όλο τον κόσμο από ένα μνημείο
που ακτινοβολεί στην κορφή του και μοιάζει με κλουβί από μάρμαρο...
Δίπλα
στη γη αυτή, και λίγο πιο πάνω, υπάρχει το τρίτο μεγάλο νησί. Θυμίζει κάποιο
ζώο θαλασσινό, μάλλον ιππόκαμπο. Η ουρά του κολυμπάει μέσα στο βαθύ,
σκουρόχρωμο πέλαγος, ενώ το κεφάλι του αναπαύεται στις ανοιχτόχρωμες αμμουδιές.
Χαμηλή
πτήση. Θάλασσα ήρεμη. Ελαφρό αεράκι φυσάει, που φουσκώνει τα πανιά κι ανυψώνει
τους γλάρους. Μια απέραντη ακτή ανηφορίζει καθέτως. Εδώ δεν υπάρχουν νησιά,
ούτε λιμάνια. Πιο ψηλά σχηματίζεται ένας μεγάλος κόλπος, που στο βάθος του
βρίσκεται η δεύτερη μεγάλη πόλη της χώρας.Δεξιότερα, τα δασωμένα βουνά
κατεβαίνουν ως τη θάλασσα και σχηματίζουν τρία ακρωτήρια, που μοιάζουν με τα
τρία δάχτυλα ενός γίγαντα. Σίγουρα αυτά τα βουνά θα διάλεγε ο Θεός για να
χτίσει το εξοχικό του, καθώς διακρίνουμε κιόλας μερικά μοναστήρια μες στα
δάση".
Παντελής
Καλιότσος, "Η σφεντόνα του Δαβίδ, εκδ. Πατάκη, 2001
http://pirforosellin.blogspot.gr/
- Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον
αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link
). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου