Οι πρόγονοι μας στους μύθους είχαν πολλούς ήρωες
(Ηρακλής) και μύστες που κατέβαιναν στον Άδη και συνομιλούσαν με διάφορα πρόσωπα
και ξανανέβαιναν στην γη.
Εμείς νομίζουμε ότι είναι παραμύθια, γιατί λέμε
ότι δεν υπάρχει Άδης και για να πάει κανείς πρέπει να πεθάνει πρώτα, χωρίς βεβαία
επιστροφή. Βγάζει δηλαδή εισιτήριο μονό πήγαινε, όχι πήγαινε – έλα, επέστρεψε.
Και όμως δεν καταλαβαίνουμε τους προγόνους μας .
Ο θάνατος για αυτούς που κατέβαιναν στον Άδη,
ήταν ο «θάνατος» των αισθήσεων. Ο στίχος (α196 της Οδύσσειας) μας ενημερώνει
για τον «θάνατο» των αισθήσεων.
«Ου γαρ πω τέθνηκεν ουδέ τι ίσασιν θάνατον
και κήρα» = δεν μπορώ να πω πως πεθαίνεις (στον διαλογισμό), διότι άλλο ο «θάνατος»
του διαλογισμού και άλλο ο όλεθρος του πραγματικού θανάτου.
Οι αισθήσεις που πέθαιναν ήταν :1.οραση,
2.ακοη ,3.αφη, 4.γευση , 5.οσμη.
Τότε βγάζοντας τις εικόνες κλπ από το δεξί μέρος
του εγκέφαλου, έρχονταν η Θεία πληροφορία δια μέσου του Μεσολόβιου από το δεξί
(το φως ,ο Απόλλων ), στο αριστερό μέρος του εγκεφάλου δηλ στην συνείδηση, σ αυτά
που καταλαβαίνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Αυτή ήταν η κατάβαση του μύστη στον
Άδη και ο ερχομός του πάλι στην γη (ανάσταση). Στην κατάβαση μιλάς με το Θειο,
τον Δημιουργό .Αυτό επιτύχαιναν οι πρόγονοι μας .
Όλα αυτά
βεβαία τα περιέβαλαν με τον μανδύα του μυστηρίου, κράτησαν τις γνώσεις που είχαν
μονό για τον εαυτό τους, επέβαλαν και την ποινή του θανάτου, σε όσους μιλούσαν
για την διαδικασία, τα οφέλη της κλπ. Αυτή ήταν η πραγματική Θρησκεία των προγόνων
μας και όχι τα είδωλα που λένε οι χριστιανοί και μη .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου