Από την μπροσούρα: Κεμπέκ - KANADAS
Πριν πολλούς χειμώνες οι σοφοί μας πρόγονοι πρόβλεψαν ότι ένα μεγάλο θηρίο με λευκά μάτια θα ερχόταν από την ανατολή και, καθώς προχωρούσε, θα καταβρόχθιζε τη χώρα. Αυτό το θηρίο είναι η λευκή φυλή και η πρόβλεψη κοντεύει να επαληθευτεί. Συμβούλεψαν τα παιδιά τους, όταν άρχισαν να αδυνατίζουν, να φυτέψουν ένα δέντρο με τέσσερις ρίζες που να διακλαδίζονται στο βορρά, στο νότο, στην ανατολή και στη δύση, και τότε να μαζευτούν κάτω από τη σκιά του και να κατοικήσουν ενωμένοι και μονιασμένοι. Αυτό το δέντρο προτείνω να είναι αυτό εδώ το σημείο. Εδώ να μαζευτούμε. Εδώ να ζήσουμε κι εδώ να πεθάνουμε. Ινδιάνικη ποίηση: Στα ίχνη του ανέμου. “11 ΙΟΥΛΗ 1990” “Στις 5.30 ώρα σήμερα
το πρωί γύρω στους 500 πάνοπλους άνδρες των ειδικών δυνάμεων, έριξαν εκατοντάδες δακρυγόνα ενάντια σε ομάδες κύρια γυναικών και παιδιών. Ταυτοχρόνως ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας παραβίασαν και στήθηκαν στα γύρω δάση με σκοπό να πυροβολήσουν οποιονδήποτε Μοχόκ αντιστεκόταν…” Κάπως έτσι άρχιζε το πρώτο ανακοινωθέν των Μοχόκ του KAHNAWAKE· στους δύο μήνες που ακολούθησαν και καθόσον η γη των Μοχόκ βρισκόταν κάτω από στρατιωτική και αστυνομική κατοχή εκατοντάδες τέτοιες ανακοινώσεις κατέκλυσαν τα γραφεία οργανώσεων, ινδιάνικων φυλών αλλά και των ΜΜΕ, καταγγέλλοντας τη βαναυσότητα, τον αποκλεισμό και τους βασανισμούς από τη μεριά των αποικιοκρατών, και τέλος την πεποίθησή τους για συνέχιση του αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση. Η υπόθεση της “ΟΚΑ”, όπως έγινε γνωστή, ξεκίνησε από την προσπάθεια των τοπικών αρχών να επεκτείνουν ένα γήπεδο γκολφ σε γειτονικό δάσος, που όμως ήταν τόπος λατρείας και αρχαίο νεκροταφείο των Μοχόκ του KANESATAKE. Με γνωστές τις προθέσεις των αρχών, οι Μοχόκ προχώρησαν στο στήσιμο οδοφραγμάτων από τον περασμένο Μάρτη, εμποδίζοντας έτσι την πρόσβαση στο ιερό δάσος. Η επιχείρηση της αστυνομίας εκείνο το πρωί απέτυχε, η οργανωμένη αντίσταση των Ινδιάνων, αλλά και η βοήθεια ενός ευνοϊκού ανέμου σκόρπισαν τον πανικό στους αστυνομικούς, καθώς τα δακρυγόνα και οι αναισθητικές χειροβομβίδες ήρθαν προς το μέρος τους. Μετά από άτακτη υποχώρηση, παράτησαν ακόμη και τα περιπολικά που αργότερα χρησιμοποιήθηκαν για την ενίσχυση των οδοφραγμάτων. Πίσω τους άφησαν ακόμη και ένα νεκρό συνάδελφό τους. Οι πρώτοι λευκοί πάτησαν τη γη της χελώνας –όπως ονομάζουν οι Ινδιάνοι τον Καναδά- στις αρχές του 18ου αιώνα. Η σχέση τους δομήθηκε με βάση όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την αποικιοκρατία. Οι Ινδιάνοι που αρχικά φιλοξένησαν και βοήθησαν τους πρώτους αποίκους να επιβιώσουν στο σκληρό και ξένο περιβάλλον, βρέθηκαν αρκετά γρήγορα αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα του δυτικού πολιτισμού. Η βίαιη προσάρτηση γης, οι σφαγές ολόκληρων πληθυσμών, η εκτόπιση, η καταστροφή του πολιτισμού τους και τέλος η αφομοίωση των ινδιάνικων φυλών παρέμεινε για αιώνες η πολιτική των αποικιοκρατών. Η καλλιεργημένη πεποίθηση ότι οι Ινδιάνοι είναι λαοί βάρβαροι, πρωτόγονοι και απολίτιστοι –άποψη που ισχύει και διαδίδεται ακόμη και σήμερα- έδωσε τη βασική επικάλυψη σε αυτό το φοβερό γενοκτονικό έργο. Την εποχή όμως που οι πρώτοι άποικοι αγκυροβολούσαν τα καράβια τους στις ανατολικές ακτές του Καναδά, πίστευαν ακόμη ότι οι εξουσίες των βασιλιάδων τους ήταν αποτέλεσμα θεϊκού χαρίσματος. Οι Ινδιάνοι αντίθετα είχαν αναπτύξει τη συλλογικότητα σαν την κύρια πηγή εξουσίας. Επί μια χιλιετία, οι ινδιάνικες κοινωνίες έπαιρναν τις αποφάσεις τους μέσα σε συνελεύσεις με ισότιμη συμμετοχή και των δύο φύλων και συναινετικές διαδικασίες. Απαλλαγμένοι από εξαναγκαστικούς θεσμούς και ισχυρές θέσεις εξουσίας πηγάζουν αυτή τους τη φιλοσοφία από τις αντιλήψεις τους για τη μητέρα γη σαν πηγή ζωής και τη θέση του ανθρώπου σαν μέρος μόνο αυτής. “Η ανθρωπότητα δεν είναι παρά η σπίθα της πυγολαμπίδας στο σκοτάδι ή μια μικρή σκιά που συναντάς τυχαία στο χορτάρι και χάνεται με το ηλιοβασίλεμα”, τα λόγια αυτά ανήκουν σε παλιό Ινδιάνο chef. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει εκτίμηση και σεβασμός στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, όταν λείπει η αίσθηση της κοινής ευθύνης και συνέπειας για την κοινωνία πώς θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε σεβασμό για όλες τις ζωντανές υπάρξεις, με τις οποίες συνδεόμαστε και μοιραζόμαστε τόσα πολλά; Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολιτισμοί των Ινδιάνων και πιο συγκεκριμένα των Ιροκέζων, έγιναν αντικείμενο μελέτης μερικών “φωτεινών” μυαλών της δύσης. Στις “καταβολές της Οικογένειας” ο Engels αναφέρεται εκτεταμένα στους Ιροκέζους και στις κοινωνικές τους δομές. “Πρόκειται για ένα καταπληκτικό σύνταγμα” γράφει, “σύμφωνα με το οποίο δεν υπάρχει αστυνομία, ευγενείς ή Βασιλιάδες, δικαστές, φυλακές ή δίκες και όμως όλα λειτουργούν κανονικά…” Για τους πρώτους αποίκους και για τους σημερινούς απογόνους τους ακόμη, όλα αυτά ήταν λίγο ή πολύ ακατανόητα και παράξενα. Όταν λοιπόν αναζητούσαν αρχηγούς μέσα στις ινδιάνικες φυλές για να συνάψουν πιθανώς κάποιες συνθήκες, δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο λόγος του αρχηγού δεν είχε καμμιά ιδιαίτερη βαρύτητα. Έτσι ο γνωστός Γάλλος εξερευνητής Champlain χαρακτήριζε τους Ινδιάνους “αφελείς” που δεν κατανοούν την πολιτική. Τριακόσια όμως χρόνια αργότερα, ο τωρινός πρωθυπουργός του Καναδά, αναφερόμενος στις συνεχείς εναλλαγές προσώπων, και το μεγάλο αριθμό Ινδιάνων διαπραγματευτών στη διάρκεια της κρίσης της ΟΚΑ, σαν πράγματα “εντελώς αλλόκοτα”, φανέρωνε ακριβώς την ίδια άγνοια(;).
ΠΗΓΗ = http://apatsi-apatsi.blogspot.gr/2010/03/blog-post_17.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου