Έργο του Νικόλαου Γύζη «παππούς και εγγονός»
ΘΡΑΚΙΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΑΘΗΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
Ο παππούς μου Δημήτρης γεννήθηκε στις 17/06/1943. τότε στη Θράκη είχαν έρθει οι Βούλγαροι και οι Γερμανοί και ήθελαν να την κάνουν δική τους. Γινόταν ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος.
Το 1944 ο πόλεμος αυτός τελείωσε. Όμως τα βάσανα για τον θρακιώτικο λαό συνεχίστηκαν, γιατί αμέσως μετά άρχισε ο Εμφύλιος πόλεμος. Σ’ αυτόν τον πόλεμο οι Έλληνες, όπως μου
είπε ο παππούς μου, μάλωναν μεταξύ τους.
Δεν υπήρχε δημοκρατία όπως τώρα και έτσι όταν κάποιος δεν συμφωνούσε με αυτούς που ήταν στην εξουσία γινόταν εμφύλιος πόλεμος. Ο προπάππος μου ο Βασίλης, δηλαδή ο πατέρας του παππού μου Δημήτρη, ήταν αντίθετος με αυτούς που είχαν την εξουσία.
Έτσι ήρθα οι αντάρτες από τα βουνά και τον πήραν μαζί με άλλους άντρες για να πολεμούνε το 1947. μετά από λίγο καιρό όμως, έκλεισαν τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Ο προπάππους μου βρισκόταν στη μεριά της Βουλγαρίας πάνω στα βουνά και έτσι δεν μπορούσε να περάσει στην Ελλάδα. Και οι υπόλοιποι Έλληνες δεν άφηναν τους αντάρτες ούτε να περάσουν στην Ελλάδα αλλά ούτε και να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους.
Ήταν αποκλεισμένος μαζί με άλλους στην Βουλγαρία, μακριά από την οικογένειά του, από τα τέσσερα παιδιά του, από τη γυναίκα του. Μόνος εκεί εργαζόταν σκληρά σε καπνοχώραφα και καπνομάγαζα.
Ήθελε να τους γράψει ένα γράμμα, να τους στείλει χρήματα, αλλά δεν μπορούσε. Του το απαγόρευαν. Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα η οικογένεια του παππού μου ζούσε μέσα στη φτώχεια και στη δυστυχία.
Ο παππούς μου ήταν τρεισήμισι χρονών όταν έφυγε ο πατέρας του. Μικρό παιδάκι. Η μητέρα του δούλευε όπου έβρισκε για να μεγαλώσει τα τέσσερα παιδιά της. Οι φίλοι και οι συγγενείς τους βοηθούσαν όσο μπορούσαν.
Όμως και πάλι δεν έφταναν τα χρήματα για να ζήσουν. Ο παππούς μου και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του αναγκάστηκαν πολύ μικροί να δουλέψουν για να βοηθηθούν την οικογένεια. Πήγαιναν στα χωράφια φρόντιζαν τα ζώα κα.
Στο σχολείο δεν είχαν χρόνο να πάνε, αλλά δεν είχαν και λεφτά να αγοράσουν χαρτί και μολύβι. Έτσι οι δάσκαλοι του δώσανε του παππού μου το απολυτήριο δημοτικού επειδή τον λυπήθηκαν. Φτώχεια καταραμένη, είχαν τότε, όπως μου είπε ο παππούς μου.
Μια μέρα ο παππούς μου πήγε στο σπίτι ενός φίλου του και τον ρώτησε η μητέρα του φίλου του εάν ήθελε να φάει. Εκείνος από ντροπή είπε πως δεν πεινούσε και έτσι έμεινε νηστικός. Από τότε όπως λέει, πήρε το μάθημά του και όποτε του προσφέρουν φαγητό δεν λέει όχι.
Εκτός όμως από το φαγητό, του έλειπε και ο πατέρας του. Όταν ήταν παιδί δεν καταλάβαινε γιατί δεν είχε μπαμπά, που βρισκόταν ο δικός του, ενώ των άλλων παιδιών ήταν εκεί. Με όλες αυτές τις δυσκολίες ο παππούς μου μεγάλωσε και πήγε φαντάρος.
Και έφτασε επιτέλους ο καιρός που οι Έλληνες επέτρεψαν στους αποκλεισμένους Έλληνες της Βουλγαρίας να γυρίσουν στα σπίτια τους., στην Ελλάδα το 1965. έτσι και ο προπάππους μου γύρισε στα Κιμμέρια Ξάνθης , στην οικογένειά του,
Είχε αφήσει τέσσερα μωρά και βρήκε τρία παλικάρια και μια κόρη της παντρειάς. Η γυναίκα του ταλαιπωρημένη τον καλωσόρισε με ανακούφιση που τώρα βρισκόταν εκεί, κοντά τους.
Ο προπάππους μου Βασίλης έμεινε στη Βουλγαρία 17 χρόνια και μερικούς μήνες (η προγιαγιά μου μετρούσε και τις μέρες). Όταν γύρισε ήταν 65 χρονών.
Παρά όμως την ηλικία του συνέχισε και στην Ελλάδα να δουλεύει για να μπορέσει να προσφέρει, έστω και τώρα στα παιδιά του και τα εγγόνια του, ότι δεν μπόρεσε να τους δώσει τόσα χρόνια.
Μέχρι τα 80 του χρόνια δούλευε και πουλούσε σύκα και σταφύλια. Πέθανε 83 χρονών με εγκεφαλικό επεισόδιο. Θα ήθελα πολύ να τον είχα γνωρίσει για να του πω πόσο πολύ τον αγαπώ και ας μην τον έχω συναντήσει.
Έχω όμως το παππού μου Δημήτρη που τον φωνάζουμε “ ο παππούς ο Τάκης”. Σήμερα είναι 65 χρονών, όσο ήταν και ο μπαμπάς του όταν γύρισε από τη Βουλγαρία, και μας αγαπάει πολύ. Και εγώ τον αγαπώ!
Ουρανία Μπουρανή
3° Πειραμ. Δημ. Σχολείο Ευόσμου
———————————————————————————-
Η Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης είχε προκηρύξει διαγωνισμό Θρακιώτικου παραμυθιού και πραγματικών Θρακιώτικων γεγονότων-ιστοριών (με έγκριση του Υπουργείου Παιδείας), μεταξύ των μαθητών Λυκείου-Γυμνασίου-Δημοτικού του Νομού Θεσσαλονίκης. Βραβεύτηκαν τρία από κάθε κατηγορία, από επιτροπή Καθηγητών ΑΠΘ, και αμείφτηκαν .

Πηγή:Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης
Το έργο του Ν.Γκύζη από: anamesastoustoixous.blogspot.com
ΠΗΓΗ =  http://oikohouse.wordpress.com/2014/11/27/27-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AC/