Για τις Θρησκείες που τις περιγράφουν ως “παγανιστικές”:
Ο κόσμος είναι ζωντανός. Οι αρχαίοι γενικά αντιλαμβάνονταν ένα παγκόσμιο πνεύμα, κάτω από πολυάριθμα ονόματα, το οποίο είναι η πηγή όλων των πραγμάτων και το εκεί όπου όλα τα πράγματα επιστρέφουν. Αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο τους ανθρώπους και τα ζωά, αλλά πέτρες, καταρράκτες, βουνά, κ.λ.π. Ο κόσμος για τον “Παγανισμό” είναι μια κοινότητα. Η ίδια δύναμη που ζωογονεί τους ανθρώπους εξελίσσει και την κερασιά, τον σκορπιό και τον λόφο… Στην παρατήρηση της φύσης δεν υπάρχει ούτε ένα ελάχιστο δείγμα κάποιας απόδειξης ότι το ανθρώπινο είδος είναι δήθεν μοναδικό ή έστω πιο σημαντικό ή “δημιουργικό” απ’ ό,τι η λειχήνα, εκτός εάν φυσικά κάποιος ορίσει εκ των προτέρων μια σειρά από περίεργες ιδέες. Μια τέτοια ιδέα για τον κόσμο είναι σαφές ότι δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες των συγχρόνων πολιτικών συστημάτων.
Ο χρόνος είναι κυκλικός. Πιο συγκεκριμένα, ο κόσμος δεν έχει ένα τέλος, ένα παγκόσμιο σκοπό που να καθορίζει τα όσα συμβαίνουν, ή, τουλάχιστον, ένας τέτοιος σκοπός δεν είναι νοητός για τον άνθρωπο. Ακόμα και εάν υπήρχε κάποιο τέλος, όπως βλέπουμε να περιλαμβάνουν οι κοσμογονικοί αρχέγονοι μύθοι, αυτό το καταστροφικό τέλος του κόσμου δεν αποτελεί παρά το πρελούδιο για έναν επαναδημιουργημένο μέσα από τον εαυτό του κόσμο που ξεκινά για μία ακόμη φορά τον αιώνιο κύκλο. Αυτές οι μυθολογικές απεικονίσεις διαφέρουν διαμετρικά από τις θεωρίες περί “Big Bang”, ή άλλες συγγενείς θεωρίες κλειστού σύμπαντος, τις οποίες άκριτα έχει υιοθετήσει μαζικά η σύγχρονη επιστημονική ηγεσία. Ο “Παγανισμός” δεν παρέχει συνεπώς την ιδέα περί μιας υποτιθέμενης απαρχής των όλων, την οποία να μπορεί να χρησιμοποιήσει ως άλλοθι για τις επιδιώξεις της η παγκόσμια εξουσία.
Αυτή η ζωή είναι πιο σημαντική από την επόμενη. Η χριστιανοτραφής συγκριτική θρησκειολογία αυτοπαγιδεύεται στο να προσδιορίζει ως τάχα “μη εξελίξιμες” τις αρχαίες θρησκευτικές αντιλήψεις, επειδή, κατ’ αυτήν, προσφέρουν ασαφή εικόνα για την ζωή μετά θάνατο. Δεν κατανοεί ότι για τους αρχαίους η υπάρχουσα ζωή ήταν επαρκώς γεμάτη ώστε άξιζε να ασχοληθεί κανείς με αυτήν και μόνον αυτήν αποκλειστικά. Οι διάφορες επεξεργασμένες ιδέες περί ζωής μετά θάνατον έχουν κατασκευαστεί από κοινωνίες που ήδη βρίσκονταν υπό τον έλεγχο ή την επιρροή ομάδων, των οποίων η συγκεντρωμένη εξουσία και ο διαχωρισμένος τρόπος ζωής υποχρέωνε σε παραγωγή θεωριών για την τελική μοίρα των ψυχών τους, ως μέρος του κυρίαρχου πόθου τους να υπερβούν τα πάντα, ακόμη και την ίδια την Φύση. Η αιγυπτιακή αριστοκρατία είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, με όλα εκείνα τα γελοία μνημεία που ύψωσε για ν’ αντιμετωπίσει τον αναπόφευκτο θάνατό της.
Αυτή λοιπόν η αντίληψη για την ζωή, την παρούσα ζωή, καθιστά τον “Παγανισμό” ενοχλητικό για την οργανωμένη εξουσία. Αλλά το χειρότερο, ο “Παγανισμός” αποφεύγει να παρουσιάσει μια υποτιθέμενη παγκόσμια αλήθεια για τον κόσμο, την οποία να μπορεί να χρησιμοποιήσει μία παγκόσμια εξουσία. Οι διδαχές των αρχαίων Θρησκειών, όπως λ.χ. τις διαβάζουμε στο “Havamal”, το αρχαίο νορδικό σαμανιστικό κείμενο, δεν προσποιούνται ότι αποτελούν παγκόσμιες αλήθειες που θα πρέπει να υπηρετήσει υποχρεωτικά ο κάθε άνθρωπος σε όλους τους καιρούς. Με το να σκοτώσει κανείς, προκαλεί μία βαριά διατάραξη, αλλά μερικές φορές αυτό είναι απαραίτητο. Το να κλέβει είναι κατακριτέο, αλλά σε κάποιες ιστορικές στιγμές κάποιων ανθρώπων αξίζει να λεηλατούνται τα υπάρχοντα τους. Η μοιχεία συνήθως προκαλεί σοβαρά προβλήματα, αλλά δεν στέλνει βεβαίως κανέναν στην κόλαση.
Με άλλα λόγια, οι αξίες των αρχαίων ανθρώπων συνήθως παρουσιάζονται ως απλοί παρατηρητές του τι όντως και επαναληπτικά συμβαίνει στην ζωή των ανδρών και γυναικών που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα σε αυτόν τον υπαρκτό κόσμο και όχι σαν εκφοβιστικές μεταφυσικές απαγορεύσεις. Αυτός είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους λόγους για τους οποιούς οι “παγανιστές” ποτέ δεν ένιωσαν την παρόρμηση να προσηλυτίσουν, όπως κάνουν οι οπαδοί των υποτίθεται “ηθικών” Θρησκειών. Επιπλέον, η ίδια η φύση των αντιλήψεων των “παγανιστών” είναι μη ιεραρχική και μη εξουσιαστική.
Τα αρχαία ιερατεία είτε απλώς υπήρχαν σε οργανική ένωση με την κοινωνία είτε περιορίζονταν στους κύκλους των κυβερνώντων. Ποτέ σχεδόν δεν ενδιαφέρονταν να ρυθμίσουν τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Οι σαμάνοι, οι θεραπευτές, οι ιερείς και ιέρειες περιβάλλονταν από ισχυρό ποσοστό σεβασμού, αλλά δρούσαν κυρίως αποτρεπτικά, προσπαθώντας κατά κανόνα να εμποδίσουν κάποιες αρνητικές συμπεριφορές αντί να επιβάλουν κάποιες στην κοινωνία. Ακόμη και στον ρόλο του σοφού, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι δεν είχαν συνεχή ισχύ, αφού η κοινωνία προσέφευγε σε αυτούς μόνο σε ασυνήθιστες καταστάσεις, όπως λ.χ. σε περιόδους πείνας ή σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών. Αντίθετα, ο “πνευματικός”, ο “δάσκαλος” και ο “γκουρού” των δήθε “ηθικών” Θρησκειών οδηγεί εκεί που θέλει αυτός όσους αναζητήσουν την γνώση του. Είναι μία ακόμη διαστροφή της οργανωμένης ως εξουσία Θρησκείας, παράλληλα με τους ασκητισμούς, τις αποχές από τις χαρές της ζωής, τους ακρωτηριασμούς, κ.ά.
Ο “Παγανισμός” έχει κατ’ επανάληψη αποδείξει την ιστορική ασυμβατότητά του με τις μορφές της εξουσίας που έχουν επί αιώνες λεηλατήσει την γη και επιπρόσθετα προσφέρει μια βιώσιμη αντίσταση στην παρούσα μορφή και φάση του πολιτισμού… Μόνο η επιστροφή του “Παγανισμού” μπορεί να εγγυηθεί την επιστροφή στον σεβασμό για τον κόσμο.
Christoph Manes (απόσπασμα από το κείμενο του “Paganism as Resistance”)
ΠΗΓΗ http://www.pansyrinx.eu/2013/03/christoph-manes.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου