Διαιώνιση του είδους

Πρωινό ξεκίνημα,

η γκρίζαρα απλώνεται από την γραμμή του ορίζοντα και πάνω.

Όλα είναι βαλμένα σε μια θέση θεληματική των ανθρώπων,

αλλά αντίθετη της φύσεως και της αρχιτεκτονικής ισορροπίας.

Σε όλη αυτή την εικόνα πολλά τα στοιχεία που συνυπάρχουν,

μα η πληθώρα αυτών είναι ένα δάσος καμμένο 

και το μόνο ζωντανό είναι το νερό του ποταμού 

και το οξυγόνο της ατμοσφαίρας.

Σκέφτομαι μήπως υπάρχει χρόνος για μια  άλλη ισορροπία.

Αλλά, όμως, όχι.

Όλα ψυχορραγούν στα πλαίσια του εκάστοτε κοινωνικού  συστήματος,

αυτοκαταστρεφόμενα,

άρρωστα, χωρίς αντίδοτο.

Και ΣΥ, στην διαδικασία του τρόπου ζωής και της ανάγκης...

διατηρήσεως και διαιωνίσεως του είδους σου

εξακολουθείς να παραμένεις σιωπηλός παρατηρητής,

ατάραχος θεατής στο παράλογο της ακινησίας του μυαλού σου..

Από την ποιητική συλλογή του Ομήρου Ερμείδη Από την ποιητική συλλογή του Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Το κυνήγι των Αξιών» 1975-1995