Ο Κέλσος, ο Πορφύριος και ο Ιουλιανός ήσαν οι μόνοι εναπομείναντες λόγιοι αντιστεκόμενοι εις τον σκοταδισμό του χριστιανισμού, και εις το μη σκέπτεσθαι

    

     Αλήθειες για τον χριστιανισμό έγραψαν 3 μεγάλοι, Κέλσος εις τα 177 βιβλία του με τον τίτλο «Οι αληθινοί λόγοι». Ο Πορφύριος εις το έργο του «Κατά των χριστιανών» εις τα 15 από τα 270 έργα και τέλος ο Ιουλιανός σε 3 έργα του με την ονομασία «Κατά των χριστιανών».

  Όλα αυτά κήκαν και ξανακάηκαν, και ότι έχει περισωθεί, προέρχεται εντός απαντήσεων –

επιθέσεων των απολογητών του χριστιανισμού.

  Ο Πορφύριος ο οποίος ήτο εξελληνισμένος σημίτης, και ο οποίος συναγωνίζεται σε χιούμορ τον Σαμοσατέα όπου του λέγει : «αυτοί οι δυστυχσμένοι είναι κατ’ αρχήν σίγουροι πως είναι αθάνατοι και πως θα ζουν αιώνια. Περιφορνούν τον θάνατο, που πολλοί τον επιδιώκουν εθελοντικά… λατρεύον τον σταυρωμένο τους σοφιστή και διαμορφώνουν την ζωή τους σύμφωνα με την διδασκαλία του. Περιφρονούν επίσης όλα τα αγαθά και τα μοιράζουν από κοινού, γιατί δεν ζητούν αποδείξεις για να δικαιώσουν την προσήλωσή τους σε αυτό το δόγμα. Έτσι και πέσει ανάμεσά τους κανένας επιδέξιος απατεώνας, που θα ξέρει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση, μπορεί να πλουτίσει πολύ γρήγορα, εκμεταλλευόμενος αυτούς τους ανθρώπους που είναι τελείως ηλίθιοι».

  Επίσης καταγγέλει τις αντιφάσεις που παρουσιάζουν τα Ευαγγέλια μεταξύ τους, και ιδιαιτέρως εις την περιγραφή των Παθών. Μάλιστα κατηγορεί τους συγγραφείς των ότι επινόησαν ορισμένα επεισόδια και λεπτομέρειες, με βάση τα υποτιθέμενα προφητικά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, θέλοντας έτσι να αποδείξουν πως πραγματοποιήθησαν. Οι «Ευαγγελιστές», καταγγέλει ο Πορφύριος, είναι κατασκευαστές και όχι οι ιστορικοί των γεγονότων που αφηγούνται τον Ιησού.   

  Ο Κέλσος κοροϊδεύει τους Εβραίους, το μικρό, σκοτεινό έθνος, το τελειός ακαλλιέργητο, διότι  ισχυρίζεται πως είναι ο πιο αρχαίος λαός της γης, και ότι τα βιβλία του υπήρξαν η πηγή της ελληνικής σοφίας και κάθε σοφίας.

  Ο Κέλσος γράφει ότι : Χριστιανοί και Εβραίοι ομοιάζουν με κοπάδι από νυκτερίδες, με μερμύγκια που βγαίνουν από την τρύπα τους, με βατράχους που κωάζουν γύρω από ένα τέλμα, με σκουλήκια συγκεντρωμένα εις την γωνία ενός βόρβορου. Εις δε την άποψη περί παντοδυναμίας του θεού, απαντά : ο θεός δεν μπορεί να κάνει κακό αλλά και ούτε να θελήσει κάτι ενάντια εις την φύση. Συνδέεται με την αναλλοίωτη τάξη του Σύμπαντος. Δεν μπορεί ούτε να παραβιάσει ούτε ν’ αναστείλει τους νόμους μς αυθαίρετες παρεμβάσεις, τις οποίες οι χριστιαοί τις ονομάζουν θαύματα. Τα θαύματα όπως αυτά που πραγματοποίησαν μερικοί θαυματοποιοί ειδωλολάτρες, προέρχονται από μια εξαίρετη διεισδυτική γνώση των νόμων της φύσεως. Αντίθετα για τους χριστιανούς, το θαύμα επιβεβαιώνει την θεία δύναμη, την υπερφυσική, την ικανή ακόμη να θριαμβεύσει εις βάρος της Φύσεως και των νόμων της.     

  Ο Ιουλιανός βρίσκει τις ιστορικές αφηγήσεις της Γενέσεως γελοίες μαζί και ανήθικες αλλά και σε ορισμένα σημεία και βλάσφημες, όπως εκεί που αποδίδουν εις τον θεό την άγνοια και την ζήλεια. Επίσης αναφερόμενος εις τον ισχυρισμός τους ότι είναι ο περιούσιος λαός, λέγει ότι είναι γελοίος διότι στερείται βάσεως. Αμείλικτος και αυτός κατά την κρητική που κάμει εις τα Ευαγγέλια και τους Αποστόλους. Επίσης αποκαλούσε περιφρονητικά τους χριστιανούς Γαλιλαίους.      

 απόσπασμα απο το υπό έκδοση βιβλίο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη, υπό τον τίτλο "Έλληνες ή Ελληνίζοντες χριστιανοί" από τις εκδόσεις "Ελεύθερη Σκέφ" το καλοκαίρι του 2014