Ο Άγιος Γεώργιος [23 Απριλίου] [Χριστιανική ιστορία] ΑΝΤΙ του Περσέως [Ελληνική Προϊστορία]

Χριστιανική ιστορία

Ο Άγιος Γεώργιος [23 Απριλίου]

  Ο Άγιος Γεώργιος, όταν γύριζε απ’ την εκστρατεία εκείνη....έκανε το περίφημο θαύμα του που τον έκαμε ξακουστό εις την Ανατολή.

  Εκεί βασίλευε τα χρόνια αυτά ο ηγέτης Σύλβιος. Κοντά εις την Αλαγία υπήρχε μια λίμνη απ’ όπου καθημερινά έβγαινε τις δράκος αρπάζοντας και καταβροχθίζοντας ότι έβρισκε μπροστά του ζώα και ανθρώπους. Οι κάτοικοι πίστευαν πως ήτο Θεός δυσαρεστημένος, που τους τιμωρούσε, συμφώνησαν
με την απόφαση του βασιλέως να δίνει κάθε οικογενειάρχης δια κληρώσεως ένα παιδί εις το δράκο για να τρώει. Ήλθε κάποτε και η σειρά του βασιλέως να δώσει την θυγατέρα του και η απελπισία του ήτο απερίγραπτη. Και ενώ η βασιλοπούλα έκλαιγε περιμένοντας τον δράκο, παρουσιάστηκε μπροστά της ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος που περνούσε εκείνη την ημέρα από την Καππαδοκία. Την είδε που έκλαιγε, και την ρωτάει ευγενικά : Γιατί κάθεσαι μόνη σου και κλαίς κοπέλα μου;

  Σε λίγο θα πεθάνω, κύριε μου. Και αν αγαπάς την ζωή σου φύγε και εσύ γρήγορα, σε παρακαλώ.

  Μα τι συμβαίνει, πες μου σε παρακαλώ κι ίσως μπορέσω να σε βοηθήσω. Η κοπέλλα του διηγήθηκε τα πάντα. Ο Γεώργιος προσευχήθηκε εις το Κύριο ημών Ιησού Χριστό και τον παρακάλεσε να τον  βοηθήσει να σκοτώσει το θηρίο.

  Και καθώς ο δράκοντας ενεφανίσθη σε λίγο, έτοιμος να καταβροχθίσει την βασιλοπούλα, ο Γεώργιος ορθώθηκε μπροστά τις κάνοντας το σημείο του Σταυρού. Κι’ ο φοβερός εκείνος δράκοντας έπεσε εις τα πόδια του αλόγου του Γεωργίου και κυλιόταν μουγκρίζοντας. Ο Άγιος Γεώργιος τον έδεσε και τον έσυρε εις την πόλη εμπρός από τον κατάπληκτο λαό της και τον ηγεμόνα τους, όπου και τον εσκότωσε βυθίζοντας το δόρυ του εις το στόμα του θηρίου. Και όλοι εδόξασαν τον Θεό του Γεωργίου που τον βοήθησε να νικήσει το θηρίο και ο ηγεμόνας, η θυγατέρα του, πολλοί άρχοντες και λαός έγιναν Χριστιανοί.

  Κατά την χριστιανική παράδοση, ο Γεώργιος γεννήθηκε μεταξύ 275 και 281 στη Νικομήδεια τις Βιθυνίας. Ο πατέρας του, ονομάζετο Γερόντιος ο οποίος κατήγετο από πλούσια οικογένεια τις Καππαδοκίας και ο οποίος τις ήτο στρατιωτικός και Συγκλητικός. Η μητέρα του ονομάζετο Πολυχρονία και κατήγετο από τη Λύδδα τις Παλαιστίνης. Και οι δύο γονείς του είχαν βαπτιστεί χριστιανοί.

  Η οικογένεια του Γεωργίου μετά τον θάνατο του πατέρα του, μετακόμισε στη πόλη Λύδδα, η οποία ήτο και η  πατρίδα της μητέρας του. Ο Γεώργιος σε νεαρή ηλικία ακολούθησε στρατιωτική καριέρα του πατέρα του όπου και εντάχθηκε στο Ρωμαϊκό Στρατό. Για τις στρατιωτικές ικανότητες που είχε και την ανδρεία του κι έλαβε το αξίωμα του Τριβούνου.

  Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός για τα προσόντα τα οποία είχε τον προήγαγε σε Δούκα (διοικητή) και Κόμη (συνταγματάρχη) του σώματος της αυτοκρατορικής φρουράς.

  Ο Διοκλητιανός άρχισε λυσσαλέους διωγμούς κατά των Χριστιανών, το 303μ.Χ.. Ο Γεώργιος αρνήθηκε τότε να εκτελέσει τις διαταγές του και ομολόγησε ότι ήτο χριστιανός. Ο αυτοκράτορας, που δεν περίμενε αυτή τη συμπεριφορά από ένα δικό του άνθρωπο, διέταξε να υποβάλουν τον Γεώργιο σε φρικτά βασανιστήρια, προκειμένου να απαρνηθεί την πίστη του.

  Αφού τον λόγχισαν, του έσκισαν τις σάρκες με ειδικό τροχό από μαχαίρια, έπειτα τον έρριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Υπέμεινε καρτερικά τα μαρτύριά του, έως ότου στις 23 Απριλίου του 303μ.Χ. όπου κατά διαταγή του αυτοκράτορος αποκεφαλίστηκε στα τείχη της Νικομήδειας.

  Σε όλο τον χριστιανικό κόσμο τιμάται την ημερομηνία αυτή στις 23ης Απριλίου η μνήμη του, εκτός της ορθοδόξου εκκλησίας. Όπου όταν η 23η Απριλίου πέφτει πριν από το Πάσχα ή συμπίπτει με το Πάσχα, και επειδή η ακολουθία του περιλαμβάνει αναστάσιμους ύμνους, τότε ο εορτασμός της μνήμης του Αγίου Γεωργίου μετατίθεται για τη Δευτέρα της Διακαινησίμου.

  Το λείψανο του Γεωργίου, μαζί με αυτό τις μητέρας του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή την επόμενη ημέρα, μεταφέρθηκε και τάφηκε στη Λύδδα. Από εκεί, μας βεβαιώνουν χριστιανικές πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση. Αργότερα επί του τάφου του Γεωργίου ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος έκτισε ομώνυμο ναό.

  Από τον λαό θεωρείται προστάτης τις γεωργίας, τις κτηνοτροφίας, του πολέμου και των αιχμαλώτων (εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη, τόμος 6, σελίδα 75) 

Ελληνική Προϊστορία

Ο Περσέας

  Ο Περσέας μετά το ταξίδι του εις τη χώρα που κατοικούσαν οι γοργόνες πλησίον της Ταρτησσού, πανάρχαια ελληνική πόλη τις Ισπανίας. Όπου τις βρήκε να κοιμούνται και έτσι έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας το πήρε και το έβαλε εις το δισάκι του και καταδιωκόμενος από μια από τις γοργόνες που είχαν ξυπνήσει χάρις εις την περικεφαλαία του Άδου, έγινε αόρατος και τους διέφυγε. Επιστρέφοντας στην Σέριφο, μέσω της βορείου Αφρικής πέρασε από την επικράτεια του Αιθιοπικού κράτους. Εκεί έσωσε την θυγατέρα του βασιλέως της χώρας, την Ανδρομέδα από ένα θαλάσσιο τέρας, και την νυμφεύθηκε.

  Η Ανδρομέδα θυγατέρα του βασιλέως Κηφέως και της βασιλίσσης νύμφης Κασσιόπειας ή Κασσιόπης η οποία σε μια κρίση υπέρμετρης ευτυχίας ή αμετροέπειας καυχήθηκε ότι εκείνη και η θυγατέρα τους ήσαν ωραιότερες από τις Νηρηΐδες.*α  Μέγα σφάλμα, καθώς οι προσβεβλημένες Νύμφες συνασπίσθηκαν εναντίον τους και απαίτησαν από τον Ποσειδώνα να τιμωρήσει την Κασσιόπη για την ξιπασιά της. Πράγματι, ο θεός έστειλε ένα θαλάσσιο κήτος εις τις ακτές της Αιθιοπίας, το οποίο προκαλούσε μεγάλες καταστροφές, φέρνοντας σε απόγνωση τις κατοίκους.

  Ο Κηφέας ζήτησε τον χρησμό από το μαντείο του θεού Άμμωνος εις την Λιβύη, όπου και πληροφορήθηκε ότι, για να απαλλαγεί από το κήτος θα έπρεπε να θυσιάσει την θυγατέρα του. ο απελπισμένος βασιλέας έκαμε την καρδιά του πέτρα, διότι δεν μπορούσε να αγνοήσει την θεία αλλά και την λαϊκή θέληση.

  Η Ανδρομέδα αλυσοδέθηκε σε ένα παραθαλάσσιο βράχο περιμένοντας μαζί με το συγκεντρωμένο λαό του να την κατασπαράξει το τέρας και εξευμενισθεί ο θεός.

  Τότε έφθασε στην περιοχή ο Περσέας, υιός του Διός και της θυγατέρος του βασιλέως Ακρισίου Δανάης, καθώς επέστρεφε από τον άθλο του, έχοντας μάλιστα εντός του σάκου του το κομμένο κεφάλι της γοργόνος Μεδούσης, όπου όποιος το έβλεπε πέτρωνε. Μόλις ο Περσέας αντίκρυσε την Ανδρομέδα, την ερωτεύθηκε κεραυνοβόλα και ζήτησε το χέρι της, υποσχόμενος να απαλλάξει την χώρα από το κήτος- τέρας. Η πρότασή του έγινε αμέσως δεκτή και ο Περσέας έπιασε αμέσως δουλειά. Σκότωσε, μετά από σκληρή μάχη το τέρας, όπου στο τέλος χρησιμοποιώντας το κεφάλι της Μεδούσης το μαρμάρωσε, το έκαμε πέτρα.

  Όταν το τέρας ήταν νεκρό πια ο Περσέας σήκωσε εις την αγκαλιά του την Ανδρομέδα και κατόπιν πέταξε μαζί μ’ αυτήν και πήγε εις το παλάτι των γονέων της Ανδρομέδος όπου ετοιμάζετο η γαμήλια τελετή. Ξαφνικά εισέβαλε εις το παλάτι, ο πρώην αρραβωνιαστικός τηις ο Φινέας, αδελφός του βασιλέως Κηφέως με μια ομάδα ενόπλων. Ο οποίος παρότι είχε λουφάξει τις δύσκολες ώρες, τώρα είχε το θράσος να φέρει αντιρρήσεις για τον γάμο. Μόλις ο Περσέας διαπίστωσε ότι με τα λόγια δεν εγίνετο τίποτα, έβγαλε από τον σάκο το κεφάλι της Μεδούσης και το επέδειξε τις παρείσακτους, με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε πέτρινα αγάλματα.

  Το ζευγάρι αναχώρησε για την Σέριφο, όπου ο Περσέας υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει πάλι το κεφάλι για άλλη μια φορά όταν πληροφορήθηκε την άθλια συμπεριφορά του βασιλέως της Σερίφου Πολυδεύκτου και των ανθρώπων του απέναντι εις την μητέρα του ήρωος Δανάη. Εννοείται ότι όσοι το αντίκρυσαν το κεφάλι της Μέδουσας πέτρωσαν ακαριαία. Από τότε λένε ότι η Σέριφος, τον γέμισε πέτρες.

  Η Ανδρομέδα και ο Περσέας έφεραν εις τον κόσμο τον παππού του Ηρακλέους τον Αλκαίο, τον Σθένελο, πατέρα του Ευρυσθέως, τον Ηλείο, τον Μήστορα, τον Ηλεκτρύωνα και τον γενάρχη των Περσών, Πέρση. Όσο για την θυγατέρα του Περσέως Γοργοφόνη («φόνισσα των γοργόνων»), ήτο γιαγιά των Διοσκούρων και έμεινε γνωστή ως η πρώτη χήρα που ξαναπαντρεύτηκε.

  Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το καθαρώς ιστορικό στοιχείο του Πλίνιου του πρεσβυτέρου [α αιώνας μ.Χ.] ο οποίος βρήκε μεν τραγικό θάνατο εις την Πομπηία λόγω της εκρήξεως του Βεζουβίου [79μ.Χ.] αλλά νωρίτερα γράφοντας το έργο του «Φυσική Ιστορία» εις το ΙΧ,4 αναφέρει ότι είχε δει τον σκελετό του τέρατος προς βορά του οποίου είχε εκτεθεί η Ανδρομέδα και ο οποίος όμως είχε μεταφερθεί από την Ιόππη της Παλαιστίνης στην Ρώμη. Η πόλη Ιόππη της Παλαιστίνης, είναι η σημερινή Γιάφφα. Όπως μας αναφέρει ο Πλίνιος ότι αντίκρυσε από το σκελετό του θαλασσίου τέρατος που είχε σκοτώσει ο Περσέας και είχε δει και τις αλυσίδες της Ανδρομέδος αναφέρει στο ίδιο έργο του «Φυσική Ιστορία» στο [V,14].

  Εις την αρχαία Τεγέα διασώζετο ο πλόκαμος της Μεδούσης, τον οποίο περιέφερον οι Τεγεάτες επάνω εις τα τείχη της πόλεως όταν αυτά επολιορκούντο από εχθρούς τους και τους οποίους έτρεπε σε φυγή. Τον πλόκαμο σύμφωνα με την παράδοση είχε δώσει εις τον Ηρακλή η θεά Αθηνά και αυτός τον χάρισε εις την Στερόπη, θυγατέρα του βασιλέως της Τεγέας Κηφέως.

[«Αρχαία Ελληνικά παράδοξα», κεφάλαιο κζ, σελίδες 67-70 Κωνσταντίνος Ποταμιάνος – εκδόσεις Ελεύθερη σκέψις]

  Στην Σέριφο υπάρχει στα θεμέλια μιας εκκλησίας πάνω στην χώρα το μαρμάρινο κεφάλι της Μεδούσης, το οποίο οι αρχαίες αναφορές θέλουν να είναι αυτό που είχε ο Περσέας. Εφ’ όσον είναι γνωστό σε όλη την Σέριφο σήμερα ποιο είναι το εκκλησάκι αυτό πρέπει να απαιτήσουν να γίνει ανασκαφή από την αρχαιολογική σκαπάνη για να προστατευθεί και το εκκλησάκι, αλλά να έρθει στην επιφάνεια κάποιο ακόμη σημαντικό στοιχείο της μυθολογίας μας.

*α Οι θαλάσσιες νύμφες ή νηρηΐδεςΐ («ρέουσες, νερένιες») ήσαν θυγατέρες του υιού του Ωκεανού Νηρέως και τις συζύγου του Ωκεανίδος Δωρίδος. Ο Ησίοδος αναφέρει ονομαστικά 50, ενώ ο Όμηρος αναφέρει 44.

Απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο του Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Έλληνες ή Ελληνίζοντες χριστιανοί» από τις εκδόσεις «Ελεύθερη Σκεφ» το καλοκαίρι του 2014