Πως ετιμωρείτο ο μοιχός και η μοιχαλίδα εις την αρχαιότητα και εις τον χριστιανισμό -του Όμηρου Ερμείδης - How did the adulterer and the adulterer in antiquity and in Christianity - Homer Ermedes - have been translated into the site

[Ο Ορέστης φονεύει τους μοιχούς Κλυταιμνήστρα και Αίγισθο, φονείς του πατέρα του Αγαμέμνονα]

Ελληνική προϊστορία

Πώς τιμωρούσαν τον μοιχό και την μοιχαλίδα εις την αρχαιότητα ;

  Εις την αρχαία Αθήνα, όταν ο σύζυγος έλειπε και συνήθως έλειπε τις περισσότερες ώρες της ημέρας, η γυναίκα του δεν είχε το δικαίωμα να δεχτεί άλλον άντρα στο σπίτι. Μερικές βέβαια θα το ήθελαν, αν τυχόν ήτο αηδιασμένες από το σύζυγο ή ερωτευμένες με άλλον. Όμως στην αρχαία Αθήνα η μοιχεία ήτο έγκλημα βαρύτατο και η τιμωρία των μοιχών αφήνετο στην διάκριση του δικαστού. Αν έφταναν τελικά ως εκεί, γιατί οι παλαιότεροι νόμου του Δράκοντος τους παρατούσαν στο έλεος εκείνου που τους έπιανε επ’ αυτοφώρω, ενώ οι νεώτεροι του Σόλωνος  προσέφεραν στο σύζυγο τρεις εναλλακτικές λύσεις. Πρώτον : είτε να τους σκοτώσει και τους δύο, δεύτερον : είτε να ευνουχίσει το μοιχό, και τρίτον : είτε να τον εξαναγκάσει με βασανιστήρια να εξαγοράσει τη ζωή του στην τιμή που ήθελε ο απατημένος.

  Συχνά η εκτέλεση του μοιχού εγίνετο με λιθοβολισμό, από πολλούς μαζί πολίτες, που προσέτρεχαν στις κραυγές του συζύγου. Αν ωστόσο αποδειχνόταν ότι ο ένοχος είχε χρησιμοποιήσει βία για να συνευρεθεί με την σύζυγο, τότε ο σύζυγος δε δικαιούταν παρά μιαν αποζημίωση, που το ύψος της ορίζετο από τους δικαστές και ήτο συνήθως της τάξεως της μιας μνας, δηλαδή 100 δραχμές. Όπως γίνεται φανερό, ο νομοθέτης, συντάσσοντας τούτο τον νόμο, θεώρησε πιο επικίνδυνη την αποπλάνηση από τον βιασμό.

  Οι μοιχοί περνούσαν οπωσδήποτε από δίκη στην περίπτωση που δεν υπήρχε αυτόφωτο αδίκημα· και τότε ο δικαστής, εφόσον τους έκρινε ενόχους, τους καταδίκαζε σ’ οποιαδήποτε ποινή εκτός από της ποινής του θανάτου. Μια από τις ποινές των μοιχών ήτο «η ραφανίδωσις ή παράτιλμος», δηλαδή το μπήξιμο μιας ραφανίδος [ραπανάκι] μεγέθους καρότου στον πρωκτό τους, οπότε στο εξής τους αποκαλούσαν ονειδιστικά «ευπροίκτους». Άλλη ποινή που επεβάλλετο ήτο το κούρεμα, το είδος του κουρέματος ήτο «σύριζα» όπως λέμε σήμερα. Οι αρχαίοι Αθηναίοι το αποκαλούσαν μοιχόν. Το δικαστήριο μπορούσε να επιβάλει και πρόστιμο, τα «μοιχάγρια». Αυτή η τελευταία ποινή είχε ταξικό χαρακτήρα, αφού μονάχα οι πλούσιοι μπορούσαν να ξεμπλέξουν εξαγοράζοντας την ποινή τους. Αν η γυναίκα που επιάνετο επ’ αυτοφώρω στην παράνομη σεξουαλική πράξη της ήτο ανύπαντρη ή κόρη, ο αδερφός της ή ο πατέρας της είχαν το δικαίωμα να την πουλήσουν ως σκλάβα. Ένας μεταγενέστερος νόμος, επιχείρησε να περιορίσει κάπως τις καταχρήσεις του αρσενικού πληθυσμού σε βάρος του θηλυκού, δεν επέτρεπε στον Αθηναίο να πουλήσει την αδερφή του ή την κόρη του, κάτι που μέχρι τότε ήτο νόμιμο, παρά «μόνο» εφόσον μπορούσε να αποδειχθεί πως είχε έρθει σε σεξουαλική επαφή πριν από το γάμο της. Πολύ βαρύτερη ήτο η ποινή σε περίπτωση βιασμού παρθένος, όπως το δικαστήριο επέβαλλε πρόστιμο 10 μνων, δηλαδή 1.000 δραχμών εις τον βιαστή. Δηλαδή το δεκαπλάσιο από το πρόστιμο για το βιασμό μιας παντρεμένης.

  Μετά την καταδίκη της, η μοιχαλίδα εδιώκετο αμέσως από το σπίτι της και εις το εξής της απαγορεύετο να μετέχει σε θρησκευτικές τελετές.

  Αν μετά η μοιχαλίδα εμφανίζετο με περιβολή εξεζητημένη, ο οποιοσδήποτε μπορούσε να την προσβάλλει, να της σκίσει τα ρούχα, να της ξηλώσει τα κοσμήματα, να την εξευτελίσει ή να την βρίσει. 

  Κατά τον Πλούταρχο, σε άλλες ελληνικές πόλεις οι νόμοι ήτο αυστηρότεροι οπότε και η μοιχαλίδα πάθαινε πολύ χειρότερα πράγματα. Όπως εις την Κύμη όπου την έσερναν πρώτα στην αγορά και την ανέβαζαν σ’ ένα μεγάλο λιθάρι, για να τη δει και να τη χλευάσει όλος ο κόσμος. Μετά την έβαζαν επάνω σ’ ένα γάϊδαρο και τη περιέφεραν σ’ όλη την πόλη, κάτω από λοιδορίες, βρισιές και φτυσίματα. Και εις το τέλος την ξαναπήγαιναν εις την αγορά, επάνω εις το ίδιο λιθάρι, όπου την «βάπτιζαν ονοβάτιδα». Μ’ αυτόν τον ατιμωτικό «τίτλο ονοβάτιδα» θα την προσαγόρευαν από τότε ώσπου να πεθάνει, απαγορεύοντάς της την συμμετοχή και εδώ σε θρησκευτικά καθήκοντα και κρατώντας την σε απομόνωση  «για να μη διαφθείρει και τις άλλες γυναίκες της πόλεως».  

  Φυσικά, ο σύζυγος την έδιωχνε από το σπίτι, γιατί κι αν ακόμη διανοείτο να δείξει συγκατάβαση και να την συγχωρέσει, η κοινωνία θα τον αποκήρυχνε και θα τον περιφρονούσε και αυτόν ως άτιμο.

Χριστιανική ιστορία

Πως τιμωρούσαν την μοιχαλίδα οι χριστιανοί

  Ο χριστιανισμός όπως λένε οι 10 εντολές του Μωϋσέως απαγόρευαν την μοιχεία, κατά το «ου μοιχεύσεις» και φυσικά κατά τον λεγόμενο Μωσαϊκό νόμο, υπήρχε και η τιμωρία του λιθοβολισμού για την μοιχαλίδα, ενώ ο μοιχός δεν ετιμωρείτο.  

 Η βιβλιογραφία αποκρύπτεται μέχρι κυκλοφορίας του βιβλίου, επειδή αναπαράχθηκαν άρθρα του συγγραφέως άνευ αναφοράς του ονόματός του, της ιστοσελίδος αλλά και του βιβλίου μέρος α που αναφέρεται κάτωθι.

Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Αναμνήσεις από το μέλλον του χθες» υπότιτλο «Ηρωολόγιον Αγιολόγιον», μέρος β,  [μέρος α, 1998 εκδόσεις Γεωργιάδης] υπό έκδοσιν

http://pirforosellin.blogspot.gr/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.330