Οι Αναθεματισμοί εναντίον των Ελλήνων

 

Οι αναθεματισμοί της χριστιανικής εκκλησίας κατά του Ελληνισμού εις το Συνοδικόν της Αγίας εν Αντιοχείας το 267 μ.Χ. και Καρθαγένης, το 691μ.Χ Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας

 

  Ο κανόνας Ηθ 85 της εν Καρθαγένη Οικουμενικής Συνόδου ξζ υπέρ της Ορθοδοξίας αναφέρει : «Ωρίσθη ίνα, εάν τις Επίσκοπος κληρονόμους συγγενείς, ή εκτός της ιδίας συγγενείας, αιρετικούς ή Έλληνας προτιμήση της Εκκλησίας, και μετά θάνατον ανάθεμα τω τοιούτω λεχθείη, και το όνομα αυτού μηδαμώς παρά τοις του Θεού ιερεύσιν ανενεχθή, μηδέ δυνηθή απολογηθήναι, εάν αδιάθετος απογέννηται επειδή γενόμενος Επίσκοπος, εικότως οφείλει των πραγμάτων αυτού την διατύπωσιν αρμοδίαν τω εαυτού επαγγέλματι

ποιήσασθαι».

   Ερμηνεία αυτού : Εάν επίσκοπος τινάς αφήσει κληρονόμους της περιουσίας του, αιρετικούς ή Έλληνας, συγγενείς αυτού όντας, ή και ξένους, προτιμών αυτούς περισσότερον από την  Εκκλησίαν, προστάζει ο παρών κανών, ότι ο τοιούτος και μετά θάνατον ακόμη να αναθεματίζεται, και μνημόσυνον  να μην του γένη από τους ιερείς, [αλλά και η διαθήκη αυτού ως παράνομος να ακυρούται, και τα καταλειφθέντα εις τους αιρετικούς πράγματά του να τα λαμβάνη η Εκκλησία], Και αυτός δε, εάν θετέον ζήση μετά την ακυρωθείσαν ταύτην διαθήκην, του.

Οι αναθεματισμοί της χριστιανικής εκκλησίας κατά του Ελληνισμού εις το Συνοδικόν της Στ’   Αγίας εν  Κωνσταντινούπολη Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας» [υπό του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Δ του Πωγωνάτου το 680μ.Χ.]

  Ο κανόνας [ηΔ] [πΔ] [σελίδα 301] λέγει : «Τους ομύοντας όρκους ελληνικούς ο κανών επιτιμίοις καθυποβάλλει και ημείς τούτοις αφορισμόν ορίζομεν». Η Ερμηνεία που δίδει είναι : «Η των Ελλήνων συνήθειαις πρέπει να μισούνται από τους Χριστιανούς, δια τούτο ο παρών Κανών αφορίζει εκείνους τους χριστιανούς όπου κατά την συνήθειαν των Ελλήνων ομνύουν, ή εις τους ψευδωνύμους θεούς εκείνων, λέγοντες μα Δία, ή εις τα στοιχεία, οίον μα τον Ήλιον, μα τον Ουρανόν, και άλλα παρόμοια, καθώς και ο πα. Του Βασιλείου Κανών, εις επιτίμια υποβάλλει αυτούς. Πλήν ο μεν Βασίλειος ένδεκα χρόνους κανονίζει εκείνους οπού χωρίς μεγάλην ανάγκην βασάνων, αρνηθούν την πίστιν, και φάγουν ειδωλόθυτα, και ομνόσουν όρκους των Ελλήνων, καθώς αυτοί δηλ. τους πιστεύσουσιν. Ο δε παρών Κανών της Συνόδου αφορίζει, ως λέγει ο Βαλσαμών, όχι μόνον τούτους, αλλά και τους μη αρνηθέντας την πίστιν χριστιανούς, ομνύοντας δε όρκους κατά την συνήθειαν των Ελλήνων. Δι’ ο και ο τοιούτος όρκος, αλλά και δη και πας ο κατά αδοκίμου θρησκείας, ομοθείς, ου φυλάττεται, κατά το ιθ. Κεφ. Του ιγ. Τίττλ. Φωτίου».

  Συνεχίζει με τον τίτλο Συμφωνία : «Ου μόνοι δε οι κατά την συνήθειαν των Ελλήνων γινόμενοι όρκοι είναι εμποδισμένοι από τους Χριστιναούς, αλλά και κάθε όρκος απλώς. Λέγει γαρ ο Κύριος να μην ομνύωμεν παντελώς, και με την ολότητα, ούτε εις τον ουρανόν, ούτε εις την γην, ούτε εις τα Ιεροσόλυμα, ούτε εις την ιδίαν μας την κεφαλήν αλλ’ αντί δια κάθε όρκον να λέγωμεν μόνον το ναι, ναι, και το ου, ου. Ό,τι δε άλλο ειπούμεν παράνω από αυτά, είναι εκ του διαβόλου….»

Οι αναθεματισμοί της χριστιανικής εκκλησίας κατά του Ελληνισμού εις το Συνοδικόν της Αγίας Ζ’ εν Νικαία 787 μ.Χ. Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας

  α]«Τοις φρονούσι και λέγουσι κτιστην είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου θεότητος, ως κτιστην εκ τούτου πάντως και αυτήν την θείαν ουσίαν αναγκαζομένοις δοξάζειν· κτιστή γαρ κατά τους Αγίους ενέργεια, κτιστην δηλώσει και φύσιν, άκτιστον δε χαρακτηρίζει ουσίαν, καντεύθεν ήδη κινδυνεύουσι εις αθεΐαν παντελή περιπίπτειν, και την ελληνικήν μυθολογίαν και τοις την των κτισμάτων λατρείαν, τη καθαρά και αμώμω των χριστιανών πίστει προστριβομένοις, μη ομολογούσι δε κατά τας αγίας θεοπνεύστους θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα, άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου θεότητος· ανάθεμα τρις.»
  Οι φιλοσοφικές απόψεις περί «κτιστού» και «άκτιστου », που αναθεματίζονται εδώ, ανήκουν στους Ορφέα, Θαλή, Αναξίμανδρο, Αναξιμένη, Πυθαγόρα, Ξενοφάνη, Παρμενίδη, Ζήνωνα, Εμπεδοκλή, Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Δημόκριτο, Σωκράτη, Πλάτωνα κ. α.
  β] «Τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις, ώστε ετέρους πότε μεν λάθρα, πότε δε φανερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως · ανάθεμα τρις.»
  γ] «Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων, αφ' εαυτών και την καθ' ημάς κλίσιν μεταπλάττουσι, και τας πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις... ανάθεμα τρις.»
  δ] «Τοις την μωράν των έξωθεν [Ελλήνων] φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι... ανάθεμα τρις.»

  ε] Ο κανόνας Κβ της Ζ οικουμενικής συνόδου [σελίδα 342] : «Άραι, καθίσεται κατά μόνας και σιωπήσει. Αλλαμήν  και τοις ιερατικόν εκλεξάμενοις βίον, ουδ’ όλως έξεστι κατ’ ιδίαν γυναιξί συνεσθίειν, ει μη που μετά τινων θεοφόρων[1] και ευλαβών ανδρών και γυναικών, ίνα και αυτή η συνεστίασις προς κατόρθωσιν πνευματικήν απάγη. Και επί συγγενών δε το αυτώ ποιείτω. Ει δε αύθις, εν οδοιπορία συμβή τα της αναγκαίας χρείας μη επιφέρεσθαι Μοναχόν ή και ιερατικόν άνδρα, και δια το αναγκαίον καταλύσαι βούλεται, είτε εν πανδοχείω, ή και εν οίκω  τινός, άδειαν έχειν αυτον ποιείν, ως της χρείας κατεπειγούσης [2]».

  Η διδομένη ερμηνεία : Διορίζεται ο παρών Κανών ότι οι μεν έχοντες γυναίκα και τέκνα κοσμικοί να συντρώγουν και να συμπίνουν με γυναίκας ομού και άνδρας άλλους, δεν είναι κατηγορίας άξιον, πλην και ούτοι δεν πρέπει να πίνουσι τον οίνον με παιγνίδια και σατανικά τραγούδια, και πορνικά λυγίσματα χορών και φωνών, ίνα μην κληρονομήσουν την κατάραν και το αλλοίμονον όπου επιφέρει ο Ησαΐας εναντίον εις εκείνους που κάμνουσι ταύτα και τα έργα του Κυρίου δεν εξετάζουσιν, αλλά πρέπει να ευχαριστούν εις τον θεόν, τον τρέφοντα αυτούς με τα βρώματα. Όχι και δεν διορθώνονται να παύσουν από αυτά, ας λαμβάνουν τα επιτίμια, του αφορισμού δηλ. οπού οι Κανόνες των προτέρων συνόδων, κατά των τοιούτων χριστιανών εδιώρισαν και οι μεν κοσμικοί ούτως, οι δε Μοναχοί οπού υπεσχέθησαν εις τον θεόν να ησυχάζουν κατά μόνας και να σιωπούν, αίροντες τον ζυγόν της ασκήσεως, κατ’ εκείνο το του Ιερεμίου. Αλλά και οι ιερωμένοι πάντες,  ολότελα  δεν έχουν την άδειαν να συντρώγουν με γυναίκας, κατ’ ιδίαν, μόνοι με μόνας, κάν και ήναι συγγένισσαις αυτών, πάρεξ αν ήναι άνδρες ομού και γυναίκες ευλαβείς και θεοφοβούμενοι, και αν εξ ανάγκης ευρεθείς εν οδοιπορία Μοναχός ή Ιερωμένος, και μη έχων τα προς την οδοιπορίαν χρειώδη, τύχη να κονεύση προς ώραν εις πανδοχείον και χάνι, ή εις σπήτιον τινός πλην και τοτε μετά ευλαβείας καιθ σεμνότητος να κονεύη, και ταύτα πάντα γίνωνται δια να πληρούται εκείνο το Απόστολικόν το λέγον, είτε τρώγετε, είτε πίνετε, πάντα εις δόξαν θεού ποιείτε, και ίνα μη οι Μοναχοί και Ιερωμένοι βλέποντες τας γυναίκας με επιθυμίαν και πάθος, μοιχεύσωσιν αυτάς εις την καρδίαν αυτών, το οποίον καταδικάζει ο Κύριος. Αλλά και εάν αυτοί, καθ’ υπόθεσιν δεν σκανδαλίζωνται από την θεωρίαν αυτών αλλ’ όμως δια να μην σκανδαλίζουν τους άλλους, πρέπει να μη κάμνουσι τούτο. Διότι ο Παύλος έλεγεν, ότι όλα είναι άδεια εις αυτόν να τα κάμνη, αλλά δεν είναι όλα συμφέροντα, ως προξενούντα σκάνδαλον εις τους άλλους. Όρα και τον μβ. Αποστολικόν τον γ. της α και τον μζ. της στ».       

[«Τα υβριστικά κατά των Ελλήνων επίσημα κείμενα της Ορθοδοξίας»  Εκδόσεις Δαυλός 2007]

Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέως  Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Έλληνες  ή Ελληνίζοντες  χριστιανοί»