ο Κένταυρος ή ο Ιπποκένταυρος [ονομασία κατά τον Πλάτωνα, τον Ξενοφώντα και τον Λουκιανό] μέσα από την μυθολογία και την λαογραφία, του Όμηρου Ερμείδης [μέρος 1ο] -Kentavros or Ippokendavros [name according to Plato, Xenophon and Lucian] through mythology and folklore, by Homer Ermedis [part 1] - there is a translator on the website

 

Η αρχαιότερη αναπαράσταση Κενταύρου είναι της Ύστερης Γεωμετρικής περιόδου.

Η μυθολογία αναφέρει ότι η γέννηση των παράδοξων αυτών πλασμάτων δημιούργησε πολλούς μύθους. Ο επικρατέστερος αναφέρει ότι ο Ιξίωνας, 

 βασιλέας των Λαπιθών, αφού δολοφόνησε άγρια τον πατέρα της μνηστής του, κυνηγημένος και περιφρονημένος από θεούς και ανθρώπους, βρήκε καταφύγιο εις το παλάτι του βασιλέα των θεών, του Δία. Αχάριστος όμως και ασεβής καθώς ήτο, επιχείρησε να βιάσει την Ήρα, τη σύζυγο του προστάτου και ευεργέτου του.

Κένταυροι σε τοιχογραφία της οικείας του Κάβιου Ρούφου στην Πομπηία. Photo Maicar ForlagGML.

Κένταυρος σε αγγείο.

Οργισμένος για την ασέβεια ο Δίας, τον τιμώρησε παραδειγματικά. Έδωσε τη μορφή της μεγαλοπρεπούς Ήρας σε μια Νεφέλη και ο τυφλωμένος από το ερωτικό πάθος Ιξίων ζευγάρωσε μ' αυτήν. Έπειτα ο Δίας τον έδεσε σε πυρωμένο τροχό ο οποίος γύριζε ασταμάτητα εις τον αέρα.

  Από την ένωση του Ιξίωνος με την Νεφέλη γεννήθηκε ο Κένταυρος, πλάσμα αποκρουστικό, που όμοιό του, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πίνδαρος, δεν υπήρχε εις την πλάση. Φρικιαστικό τέρας, όπου και οι Χάριτες αρνήθηκαν να παραβρεθούν εις τη γέννησή του. Από την ένωση του Κένταυρου με τις φοράδες της Μαγνησίας γεννήθηκαν οι Ιπποκένταυροι, με μισό σώμα ανθρώπου και μισό αλόγου.

  Ο Πίνδαρος εις τα Πύθια μας αναφέρει ότι οι Κένταυροι της Θεσσαλίας μας προήλθαν από την ένωση του Ιξίωνος και μιας Νεφέλης.

  Ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι οι Κένταυροι είχαν πατέρα τους το μυθικό φτερωτό άτι, τον Πήγασο. Μια διαφορετική εκδοχή θέλει τους Κένταυρους να γεννιούνται από το σπέρμα του Διός  το οποίο έπεσε εις τη Γη, όταν ο βασιλέας των θεών και ανθρώπων επιχείρησε αποτυχημένα να βιάσει τη θεά του έρωτος, την Αφροδίτη.

  Από αυτή την φυλή Κενταύρων, η οποία κατήγετο κατευθείαν από τους Ολύμπιους θεούς αναφέρουν  ότι ήσαν πρόσχαροι, δίκαιοι, γεμάτοι γνώσεις, σοφία και αρετή. Φίλοι, σύμμαχοι, προστάτες, σύμβουλοι και δάσκαλοι των ανθρώπων. Κύριοι εκπρόσωποί τους ήσαν: ο Χείρωνας, υιός του Κρόνου και της νύμφης Φιλύρας, και ο Φόλος, υιός του Σιληνού και της νύμφης Μελίας.

  Για τους τους προερχομένους από την ένωση του Ιξίωνος και μιας Νεφέλης επίστευαν ότι ήσαν άγριοι, μοχθηροί, επιθετικοί, ζηλόφθονοι, πολεμοχαρείς. Η δύναμή τους ήτο τεραστία.   

  Μπορούσαν να μετακινούν ογκόλιθους, βράχια και πελώριους κορμούς δέντρων, τα οποία εκσφενδόνιζαν εις τους εχθρούς τους. Αγαπούσαν όμως και τα γλέντια, το πιοτό και τις διασκεδάσεις. Πανέμορφες θνητές και αγνές νύμφες των ποταμών και των δασών έπεφταν θύματα του ερωτικού τους πόθους των Κενταύρων.

  Ο πιο γνωστός μύθος ο οποίος σχετίζεται με τους Κένταυρους, είναι η σύγκρουσή τους με τους Λαπίθες, η περίφημη Κενταυρομαχία.

  Η σύγκρουση που ακολούθησε ήτο τρομαχτική, όπου οι Λαπίθες κινδύνεψαν σοβαρά να ηττηθούν. Χάρη όμως εις την βοήθεια και συμπαράσταση του βασιλέως των Αθηνών Θησέως, επιστήθιου φίλου του Πειρίθου, ο κίνδυνος απομακρύνθηκε, οι Κένταυροι νικήθηκαν και απωθήθηκαν εις τους πρόποδες του Πηνειού.

  Η φιλία των δύο μυθικών ηρώων, του Θησέως και του Πειρίθου, υπήρξε αγαπημένο θέμα εις τις διηγήσεις των αρχαίων Ελλήνων. Σύμφωνα με το μύθο οι δυο άντρες είχαν δώσει αμοιβαίο όρκο αιώνιας φιλίας και αλληλοβοήθειας. Αγαπούσαν και θαύμαζαν ο ένας τον άλλο για την  γενναιότητα, το θάρρος, την τόλμη, την εντιμότητα και το αίσθημα ευθύνης.

  Ο Πειρίθους πήρε μέρος, εις το πλευρό του Θησέως, εις την εκστρατεία κατά των Αμαζόνων και βοήθησε τον Θησέα εις την αρπαγή της ωραίας Ελένης από το ναό της Αρτέμιδος. Ο μύθος περιγράφει ως εξής το τέλος του Πειρίθου. Ο Πειρίθους ερωτεύτηκε την Περσεφόνη και θέλησε να την κάνει γυναίκα του. Με σύμμαχό του, τον αδερφικό του φίλο Θησέα κατέβηκε εις τον Άδη για να απαγάγει την Περσεφόνη. Τα σχέδιά του όμως κατάλαβε ο βασιλέας του Κάτω Κόσμου. Αλυσόδεσε, λοιπόν, τους δυο επίδοξους απαγωγείς καθήμενους σε ολόχρυσους θρόνους. Αργότερα ο Ηρακλής όταν κατέβηκε εις τον Άδη, κατάφερε να απελευθερώσει τον Θησέα από τα δεσμά του. Όταν όμως προσπάθησε να λυτρώσει και τον Πείριθο από την αιχμαλωσία, τότε έγινε ένας μεγάλος σεισμός ο οποίος συγκλόνισε τον Κάτω Κόσμο αλλά και ολόκληρη την γη. Ο ήρωας τότε υπάκουσε εις την θεϊκή βούληση του Άδου, και εγκατέλειψε για πάντα τον Πείριθο  εις τον Κάτω Κόσμο.

  Οι Λαπίθες ήτο λαός της Θεσσαλίας. Γενάρχης τους υπήρξε ο Λαπίθης, υιός του Απόλλωνος και της νύμφης Στίλβης. Ο υιός του Φόρβος και οι εγγονοί του Αιγέως και Άκτορος εβασίλεψαν εις την Ηλεία. Οι Έλληνες αρχικά επίστευον ότι οι Λαπίθες είχαν κοινή καταγωγή με τους Κένταυρους.

  Κάποιοι άλλοι Κένταυροι όπως μας αναφέρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης γεννήθηκαν από τον Απόλλωνα και την Ήβη, θυγατέρα του Πηνειού και κάποιας Ωκεανίδος. Άλλοι πάλι αναφέρουν ότι ήτο υιός του Απόλλωνα και της Στίλβης, θυγατέρα του Πηνέως και της Κρεούσης, αδελφός του Λάπηθου και πατέρας των Κενταύρων.

  Ένας από τους πιο γνωστούς ήτο ο Κένταυρος Χείρων αυτόν τον έπληξε ο Ηρακλής άθελά του με ένα από τα βέλη που είχε βουτήξει στα δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας. Υπήρξε διδάσκαλος του Αχιλλέως, εις την τέχνη του πολέμου, εις τους δίδυμους Κάστορα και Πολυδεύκη την τέχνη του κυνηγιού, την ιατρική εις τον Ασκληπιό, όπως επίσης ήτο διδάσκαλος και του Ιάσωνος. Όταν επλήγη από το βέλος του Ηρακλή μη μπορώντας να αντέξει τους ανυπόφορους πόνους, έγινε θνητός, προσφέροντας την αθανασία του στον Προμηθέα. Ωστόσο ο Ηρακλής παρακάλεσε τον πατέρα του Δία να δώσει ξανά την αθανασία στον Χείρωνα. Πράγματι ο Δίας καταστέρωσε τον Χείρωνα. Είναι αυτός που σήμερα ονομάζουμε αστερισμός του Τοξότου. Ο Κένταυρος στον ουράνιο θόλο στην θέση που βρίσκεται οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν πως το βέλος του έδειχνε στους Αργοναύτες το δρόμο προς την Κολχίδα.

  Εκτός του Χείρωνος ο Ηρακλής είχε σκοτώσει και άλλους γνωστούς Κενταύρους όπως του Φόλου, και αυτός εξίσου άδικος. Διότι ο άτυχος Κένταυρος, ενώ περιεργάζετο ένα από τα φαρμακερά βέλη του Ηρακλέους, τρυπήθηκε απ’ αυτό και ξεψύχησε. Απαρηγόρητος ο Ηρακλής για το διπλό χαμό, τον έθαψε με τιμές.

  Επίσης τον Κένταυρο Ευρυτίων καταδίωξε ο Ηρακλής εις τη Φολόη και τον σκότωσε έπειτα από παράκληση του Δεξαμενού, βασιλέως του Ολενού. Σύμφωνα με το μύθο ο Ευρυτίων εκβίαζε τον Δεξαμενό να του δώσει για γυναίκα του, την θυγατέρα του Μνησιμάχη. Ο Ηρακλής σκότωσε τον Ευρυτίωνα και παντρεύτηκε τη Μνησιμάχη.

  Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, η Δηιάνειρα ήτο θυγατέρα του Δεξαμενού. Και ο Ηρακλής σκότωσε τον Ευρυτίωνα κατά την τελετή του γάμου τους και παντρεύτηκε τη Δηιάνειρα.

  Τέλος ο Κένταυρος Νέσσος κατά ένα μύθο σκοτώθηκε εις το δάσος της Φολόης από τον Ηρακλή, κατά έναν άλλο συνέβει το εξής : Ο Νέσσος κατοικούσε πλησίον του Εύηνου ποταμού. Εις την περιοχή αυτή έμενε και η Δηϊάνειρα την οποία ερωτεύτηκε. Επειδή εκείνη δεν ενέδωσε εις τις παρακλήσεις του εκείνος τότε προσπάθησε να την βιάσει. Έντρομη η άτυχη γυναίκα έβαλε τις φωνές. Ο Ηρακλής πρόλαβε και έστειλε τα φαρμακερά του βέλη στην καρδιά του Νέσσου.

  Ένας άλλος μύθος μας αναφέρει ότι ο Νέσσος προσεπάθησε να βιάσει την Δηϊάνειρα, ενώ την περνούσε εις την απέναντι όχθη του Εύηνου πουταμού εις την Αιτωλία. Όπου τον ετόξευσε ο Ηρακλής με τα δηλητηριώδη βέλη του.

  Εκδικούμενος ο Νέσσος παρέδωσε εις την Δηϊάνειρα τον δηλητηριασμένο χιτώνα του, λέγοντας ότι είναι ισχυρότατο φίλτρο, το οποίο θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει κατά των απιστιών του συζύγου της. Και δια αυτού του χιτώνος ο Ηρακλής απέθανε οικτρότατα. Ο Νέσσος έφυγε πληγωμένος από το δηλητηριώδες βέλος εις την χώρα των Λοκρών όπου εκεί απέθανε. Εκεί που απέθανε αναδίετο εκ του σώματός του τόση δυσοσμία, όπου οι Λοκροί της περιφερείας αυτής επωνομάσθησαν  Οζολοί, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας εις το .,..,..  θέλησε να εκδικηθεί το φονιά του, αυτόν που αφάνισε ολόκληρη την πανίσχυρη φυλή του.

    Ο Πλάτωνας εις το έργο του «……..» εις το στίχο …D λέγει : «το των ιπποκενταύρων είδος», ο Ξενοφώντας εις το έργο του «Κύρου παιδεία»  εις τον στίχο .,.,.. λέγει : «εζηλωκέναι ιπποκενταύρους»     

 αλλά και  ο  Λουκιανός εις το έργο του  «Ζεύξις» εις τον στίχο . λέγει : «θήλειαν ιπποκένταυρον εποίησεν». Αυτοί οι τρεις ονομάζουν Ιπποκενταύρους τους Κενταύρους, ερμηνεύοντας δε την λέξη, λέγουν ότι είναι αυτοί που ήσαν κατά το ήμισυ άνθρωποι και κατά το ήμισυ ίπποι.

  Οι πιο σημαντικοί Κένταυροι ήσαν : ο Άβας, ο Αργεύς, ο Άγριος, ο Άγχιος, ο Άνφαχος, ο Αμύδας, ο Αμύκος, ο Αμφίων, ο Αοβόλος, ο Αρήος, ο Άρκεος, ο Αρμανδίων, ο Άρπαγος, ο Άστυλος, ο Αφείδας, ο Αφαρεύς, ο Βιάνωρ, ο Βραβήνωρ, ο Βρήεος, ο Βρόμιος, ο Βηροκτόνος,   ο Γρυνεύς, ο Γρυφαίος, ο Δάφνις, ο Δημολέων, ο Δίκτυς, ο Δόρπος, ο Δορύλας, ο Δρύαλος, ο Δυναίος, ο Έλιμος, ο Εμμάχιας, ο Ενοπίων, ο Ερύγδουπος, ο Ετίφυλος, ο Εύρυεος, ο Εύρυοσμος, ο Έλοψ, ο Θαύμας, ο Θηράμων, Θηρεύς, ο Θούριος,  ο Ιμβρεύς, ο Ίππασος, ο Ιπποείων, ο Ισοπλής, ο Ιφίνοος, ο Κλάνις, ο Κρίεων, ο Κύλλαρας, ο Κυρηναίος, ο Λατρεύς, ο Λυκάβας, ο Λυκίδας, ο Λύκητος, ο Λυκόδας, ο Λύκος, ο Λούπων,  ο Μέδων, ο Μελαγχαίης ή ο Μελαγχέης, ο Μελανεύς, ο Μέρμερος, ο Μίμος, ο Μόνυχος, ο Νέσσος, ο Νύκεων, ο Ξόνιος, ο Οδίεης, ο Όϊκλος, ο Όμαδος, ο Όρειος, ο Ορνεύς, ο Παιάντωρ, ο Παλύνωρ ή Πολυάνωρ, ο Πειοήνωρ, ο Περαίος ή ο Πιεραίος, ο Περιμπίδης, ο Πραξίων, ο Πυράκμων, ο Πυρηΐος ή Πύρηιος, ο Ριφεύς, ο Ροίκος, ο Ροίεος, ο Τηλεβόας, ο Ύλης, ο Φαιοκόμης, ο Φόλος, ο Φρύξος, ο Χείρων, ο Χθόνιος και ο Χρόμις.

Ο Όμηρος στην Ιλιάδα τους ονομάζει «Φρήρες» και τους περιγράφει ως τριχωτούς ανθρώπους, αποκρουστικούς εις την όψη, ενώ στην Οδύσσεια τους παρομοιάζει με τους Σάτυρους.

  Επίσης αναφορά γίνεται από τον Φλέγωντα αλλά και τον Πλίνιο όπως θα δούμε κάτωθι.

  Ο Φλέγων ήτο ένας συγγραφέας του 2ου αιώνος π.Χ. ο οποίος γεννήθηκε εις Τράλλεις της Μικράς Ασίας, έζησε την εποχή του Αδριανού (76-138), και ο οποίος ασχολήθηκε με την παραδοξογραφία (δηλαδή την καταγραφή και παρουσίαση παράδοξων και παράξενων περιστατικών και φαινομένων), η παραδοξογραφία ήτο ένα αρκετά διαδεδομένο λογοτεχνικό είδος της εποχής του. Το έργο του που αναφέρονται τα ανωτέρω είχε την ονομασία «Περί θαυμασίων».  (Ο Westermann τον αναφέρει στο έργο του « Paradoxografi - Παραδοξογράφοι», όπου αναφέρει όλους τους αρχαίους συγγραφείς που έχουν έργα που αναφέρονται σε Κενταύρους, Πάνες, Νεράϊδες, κ.α. παρόμοια) Ανάμεσα σε αυτές τις περιγραφές είναι και αυτή ενός κενταύρου που  αναφέρει ότι είδε ο ίδιος με τα μάτια του εις την κατοικία του Ρωμαίου αυτοκράτορος Αδριανού.

  Αναφέρει το συγκεκριμένο απόσπασμα: «Ένας κένταυρος είχε βρεθεί στην Σαύνη, ήτο μία πόλη της Αραβίας επάνω σε ένα υψηλό βουνό που είναι γεμάτο θανατηφόρα δηλητήρια. Το δηλητήρια έχει το ίδιο όνομα με την πόλη και είναι μία δραστική θανατηφόρος ουσία που δρα γρήγορα και αποτελεσματικά.

  Ο Κένταυρος αιχμαλωτίστηκε ζωντανός από τον βασιλέα του … ο οποίος τον έστειλε εις την Αίγυπτο μαζί με άλλα δώρα για τον αυτοκράτορα Κλαύδιο. Ο Κένταυρος έτρωγε κρέας. Δεν του άρεσε όμως η αλλαγή περιβάλλοντος και πέθανε. Έτσι ο διοικητής της Αιγύπτου τον ταρίχευσε και τον έστειλε στη Ρώμη.

  Αρχικά τον είχαν σε δημόσια θέα στο παλάτι. Το πρόσωπό του ήταν περισσότερο άγριο από ό,τι είναι το πρόσωπο ενός ανθρώπου. Τα δάκτυλά του ήταν τριχωτά και τα πλευρά του ήταν ενωμένα με τα μπροστινά του πόδια και την κοιλία του. Είχε τις δυνατές οπλές ενός αλόγου και χαίτη του ήταν καστανόξανθη. Ωστόσο, εξαιτίας της ταριχεύσεως τόσο η χαίτη του όσο και το πρόσωπό του είχαν σκουρύνει. Όσον αφορά το μέγεθός του δεν ήταν όπως συνήθως παρουσιάζουν τους κενταύρους, αλλά δεν ήταν ούτε και μικρός. Όπως αναφέραμε υπάρχουν και άλλοι κένταυροι στην πόλη Σαύνη. Όσον αφορά αυτόν που στάλθηκε στη Ρώμη, όποιος έχει αμφιβολίες μπορεί να πάει στη Ρώμη και να τον δει ταριχευμένο στην προσωπική αποθήκη του αυτοκράτορα.»

Παρόλο που ο Φλέγων έζησε πολύ αργότερα από την εποχή του αυτοκράτορα Κλαύδιου (41-54 κ.ε.) το πιθανότερο είναι να άντλησε τις πληροφορίες του από τα αυτοκρατορικά αρχεία της βιβλιοθήκης του παλατιού την εποχή του αυτοκράτορα Αδριανού. Την ίδια πληροφορία μας παραδίδει ένα άλλο κείμενο για να επιβεβαιώσει το περιστατικό.

  Ο Πλίνιος στο έργο του «Φυσική Ιστορία» αναφέρει: «Ο αυτοκράτορας Κλαύδιος γράφει ότι ένας κένταυρος γεννήθηκε στη Θεσσαλία και πέθανε την ίδια μέρα. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του είδαμε πραγματικά έναν κένταυρο που τον έστειλαν από την Αίγυπτο διατηρημένο μέσα σε μέλι.»

  Ο αυτοκράτορας Κλαύδιος— σύμφωνα με τον Πλίνιο— σε ένα από τα χαμένα του έργα αναφέρεται στη γέννηση ενός κενταύρου υποδηλώνει το ενδιαφέρον του για το συγκεκριμένο θέμα. Αυτό ίσως να εξηγεί να την αποστολή σαν δώρο του προαναφερθέντος κενταύρου στον Κλαύδιο από τον βασιλέα της περιοχής της Σαύνης καθώς και τις ενέργειες του διοικητού της Αιγύπτου να στείλει και αυτός ένα ανάλογο δώρο στον αυτοκράτορά του. Τέτοιες κινήσεις όχι μόνο αποτελούσαν πράξεις σεβασμού, αλλά δημιουργούσαν και ένα καλό κλίμα στις σχέσεις του κέντρου με την περιφέρεια καθώς οι διοικητές των επαρχιών επιδίωκαν να κερδίσουν με κάθε τρόπο την εύνοια του αυτοκράτορα. [αναπαραγωγή μέρους του σχετικού άρθρου εις την ακόλουθο ιστοσελίδα :

http://thecuriosityofcat.blogspot.gr/2013/08/blog-post_3220.html &

http://t............................t.blogspot.gr/]

  Οι κένταυροι ήταν αποτέλεσμα σεξουαλικής ενώσεως ανθρώπου – ανδρός με θηλυκά άλογα. Η κτηνοβασία υπήρχε ανέκαθεν. Και σε κάποιες περιπτώσεις έφερνε φρικτά αποτελέσματα.

  Πάντως η κτηνοβασία υπήρχε πάντοτε στη ζωή του ανθρώπου. Ιδιαίτερα τα παλαιότερα χρόνια. Αν και σήμερα πολλές κυρίες τη «βρίσκουν» με τους σκύλους τους, και πολλοί χωριάτες με τα θηλυκά ζώα τους.

   Αλλά παλαιά ήτο τόσο διαδεδομένη που για να μπει φραγμός, ο νομομαθής του Μεσαίωνος Κωνσταντίνος Αρμενόπουλος [1320-1380], στον  «αστικό κώδικα» που συνέταξε, περιλάμβανε και διάταξη κατά οποία  όποιος «συνελαμβάνετο να κτηνοβατεί, εκαυλοκοπείτο». [http://www.koutouzis.gr/…….htm].

   Η σημερινή ονομασία Τοξότης εις τον αστερισμό δόθηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. από τον Κλεόστρατο και διατηρήθηκε από τον Ίππαρχο μέσω της «Μεγάλης Αστρονομικής Συντάξεως» [Μεγίστη, Almagest] τον Πτολεμαίο.

  Οι Κένταυροι απεικονίζονται από τους αρχαίους στα πιο πρωτόγονα μνημεία με ανθρώπινο σώμα μπροστά και με προσκολλημένο πίσω το πισινό μέρος του αλόγου, με τρόπο που εκείνη την περίοδο έχουν ανθρώπινα πόδια μπροστά, καθώς εμφανίζονται στα πλακίδια ενός περιδέραιου που ευρέθηκε στην Κάμειρο της Ρόδου. 

  Αντίθετα οι αγγειογράφοι της Αττικής σε ανασκαφές που έγιναν  στην Ακρόπολη των Αθηνών ευρέθησαν δύο αγαλματάκια, που δίνουν ακριβή ιδέα για το πως οι καλλιτέχνες του 6ου π.Χ. αιώνος γνώριζαν τους Κενταύρους. Με τα μπροστινά πόδια σε πόδια αλόγου, το κεφάλι παίρνει με έκφραση λιγότερο άγρια.

  Βλέπουμε αναπαραστάσεις τους εις τα διαζώματα του Θησείου, εις τις μετόπες του Παρθενώνος, εις το διάζωμα του ναού της Φιγαλείας. Οι κυριότεροι μύθοι, εκεί που παίζουν οι Κένταυροι ένα ρόλο, απεικονίζονται διαδοχικά σε σκηνές γεμάτες κίνηση, που ευτυχώς μερικά δείγματά τους διασώθηκαν.

  Ο Ζεύξις, ο μεγαλύτερος ζωγράφος της αρχαιότητος, έχει ζωγραφίσει θηλυκό Κένταυρο ή άλλως Κενταύρισσα, όπου υπάρχουν και σε μερικά ανάγλυφα σαρκοφάγων παράλληλα με την περιγραφή του Λουκιανού. Ο Ζεύξις είχε ζωγραφίσει μια Κενταύρισσα να θηλάζει ένα παιδί. Ολόκληρο το κάτω μέρος του κορμιού της είναι αλόγου, με γυναικείο το πάνω μέρος του κορμού της και το σύνολο είναι πολύ αισθητικό και χαριτωμένο.

  Κατά την Ελληνιστική εποχή οι καλλιτέχνες επιδόθηκαν στο να εξάρουν ακόμα περισσότερο την ανθρώπινη πλευρά των Κενταύρων. Ωραία ψηφιδωτά τους παρουσιάζουν να συμπλέκονται με θεριά, προπάντων με λιοντάρια προσπαθώντας να τα σκοτώσουν με ογκόλιθους ή με ακόντια.

    Στην Πέλλα σε ανασκαφές ευρέθηκε αποσπασματικό ψηφιδωτό με ζεύγος Κενταύρων, ενός αρσενικού και ενός θηλυκού. Ο αρσενικός Κένταυρος δεξιά κρατά φιάλη, ο θηλυκός Κένταυρος ή άλλως Κενταυρίνα αριστερά πιθανόν οινοχόη. Διακοσμούσε το κατώφλι ανδρώνα με το ψηφιδωτό του κυνηγιού του λιονταριού [325 - 300 π.Χ.].

  Επίσης στην Πέλλα σε κατώφλι ανδρώνος [αρχές 3ου αιώνος π.Χ.] ψηφιδωτό δείχνει θηλυκό Κένταυρο εμπρός σε είσοδο σπηλιάς. Η οποία στο αριστερό της χέρι κρατάει ραβδωτή φιάλη και με το δεξί της χέρι ρυτό που καταλήγει σε κεφάλι πιθανόν σκύλου. Πίσω δηλώνεται σχηματικά ένα δέντρο. Η φωτογραφία κάτωθι :

 εκ της ιστοσελίδος http://www.komvos.edu.gr/mythology/ent2/2_kentauroi.html

 

  Το ενδιαφέρον με τις παραστάσεις των Κενταύρων στην Πέλλα στα δύο κατώφλια ανδρώνος είναι η σπανιότατη απεικόνιση θηλυκού Κενταύρου. Επομένως, το ψηφιδωτό του Καναλιού, όπου η Κενταυρίνα  ετοιμάζεται να προσφέρει σπονδή μπροστά στη σπηλιά των Νυμφών και του Διονύσου, είναι πιθανό να αναπαριστά τελετή που θα εγίνετο συχνά στον χώρο που διακοσμούσε το ψηφιδωτό. Στην περίπτωση αυτή, του ρεαλισμού, δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε τη μεταμφίεση πιστών ή ιερέων σε χορό Κενταύρων.

  Τέλος υπάρχουν σε έντεκα μετόπες του δωρικού ρυθμού στον τάφο της κρίσεως στις ανασκαφές στην αρχαία Μίεζα οι οποίες διακοσμούνται με σκηνές από τη σύγκρουση Κενταύρων και του θεσσαλικού λαού των Λαπιθών, με την τελική νίκη των τελευταίων και την εκδίωξη των Κενταύρων από τη Θεσσαλία.  [http://………...20m.com/……….i.htm ]

  Το άνωθεν ψηφιδωτό είναι από τη βίλα του Αδριανού (κάτωθι φωτογραφία ) κοντά στο Tivoli της Ιταλίας, όπου αναπαριστάνει μια γυναίκα Κένταυρο η οποία σκοτώθηκε από μια τίγρη και ένας κένταυρος αρσενικός επιτίθεται με μια πέτρα η τίγρη στην αριστερή πλευρά μια λεοπάρδαλη που παρακολουθούν τη σκηνή. Ευρίσκεται και εις την ιστοσελίδα : www……t.com όπως επίσης εις την ιστοσελίδα : https://sites.google.com/site/.....ndroma..,/helle...../politistike-..........-........../do...ns ]

Η βιβλιογραφία αποκρύπτεται μέχρι κυκλοφορίας του βιβλίου, επειδή αναπαράχθηκαν άρθρα του συγγραφέως άνευ αναφοράς του ονόματός του, της ιστοσελίδος αλλά και του βιβλίου μέρος α που αναφέρεται κάτωθι.

Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Αναμνήσεις από το μέλλον του χθες» υπότιτλο «Ηρωολόγιον Αγιολόγιον», μέρος β,  [μέρος α, 1998 εκδόσεις Γεωργιάδης] υπό έκδοσιν

http://pirforosellin.blogspot.gr/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.308.