Οι ιερείς του Ερμή, στα Μάλια και ο ιερογλυφικός λίθος - του ΑΝΤΩΝΗ ΘΩΜΑ ΒΑΣΙΛΑΚΗ -The Priests of Mercury in Malia and the Hieroglyphic Stone - ANTONI THOMA VASILAKI - - there is a translator on the website

Οι ιερείς του Ερμή, στα Μάλια των Ελληνιστικών χρόνων (όπως Φαιστό), ήσαν θεματοφύλακες γραφών πολλών χιλιετιών,

του ΑΝΤΩΝΗ ΘΩΜΑ ΒΑΣΙΛΑΚΗ Ερευνητή Προϊστορικών Γραφών

 Τα 16 ιερογλυφικά στο λίθο των Μαλίων, μας δίνουν 4 διαφορετικές γραφές των 16 σημείων. Με αμφίδρομη ανάγνωση σε 2 γραφές και 2 εξελικτικά στάδια της Ελληνικής γλώσσας, Πρωτοελληνικών και ιστορικών χρόνων

Η επιγραφή των 16 ιερογλυφικών, έρχεται παράλληλα με την πλάκα που βρέθηκε μαζί με το Δίσκο της Φαιστού, να αποδείξει ότι οι ιερείς των π.Χ. χιλιετιών, στην Κρήτη, ήταν θεματοφύλακες γραφών, και πνευματικών θησαυρών που χρησιμοποιούσαν κωδικοποιημένα όπως και όποτε ήθελαν από την Μινωική εποχή. Εδώ έχομε με τα 16 ιερογλυφικά, ταυτόχρονα, δύο αμφίδρομης ανάγνωσης επιγραφές, τεσσάρων διαφορετικών κειμένων.

Η μια είναι γραμμένη με φθογγογράμματα του Ελληνικού αλφάβητου των ιστορικών χρόνων και σε γλώσσα Ελληνική ιστορικών χρόνων, η δεύτερη είναι γραμμένη σε γλώσσα πρωτοελληνική όπως της γραμμικής Α (λίγο αρχαιότερη της γλώσσας της γραμμικής Β) και σε συλλαβικές αξίες των κρητικών ιερογλυφικών. Η πρώτη γράφει λόγια που μπορεί να δει γραμμένα και να ακούσει το κοινό, και η δεύτερη αναφέρεται στο πρακτικό τελετουργικό, απευθύνεται μάλλον στους δευτέρου βαθμού ιερείς, οι οποίοι γνώριζαν την ιερογλυφική γραφή των μινωιτών, την οποία δεν γνώριζε το κοινό της εποχής εκείνης. Οι γραφές στην πέτρα των Μαλίων και στο Δίσκο της Φαιστού μας δείχνουν το μεγαλείο της λατρείας του Ερμή Τρισμέγιστου, προστάτη κάθε τεχνικής των γραφών, από τους Ορφικούς στην Κρήτη και ηπειρωτική Ελλάδα, όπου στην αρχή κάθε κωδικοποιημένου κειμένου έγραφαν το χαρακτηριστικό Ε του Ερμή του Τρισμέγιστου. Βλέπομε π.χ. στους Δελφούς το <<(Ε)Ι, γνώθι σ’αύτον, μηδέν άγαν>>, όπου το Ε, λένε, το έγραψε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, το <<γνώθι σ’αυτόν>> έγραψε ο Σόλων, το <<μηδέν άγαν>> ο Πυθαγόρας και το συνέραψε με τα πρώτα σε ενιαία φράση.

Ο χρυσός αριθμός Φ=1,61803 ήτανε για τον Πυθαγόρα η Παγκόσμια Σταθερά για την δημιουργία του Σύμπαντος και την αποκαλούσε κρυπτογραφικά <<ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ>>.

Στη Φαιστό έχομε στη Β πλευρά του Δίσκου, όπου ο Σόλων ορκίζεται, το κωδικοποιημένο ορφικό κείμενο, να αρχίζει πάλι από το <<Ε, μηδέν συν άπειρον ίσον ένα>> =θεός στους Πυθαγορείους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δυο σοφοί, γαλουχημένοι στα απόκρυφα του ορφισμού στην Κρήτη, διέδωσαν αυτά στην μεσόγειο.

ΓΡΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

1) ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ: (ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΠΟΝΔΗ ΣΤΟΝ ΕΡΜΗ)

ΑΣ ΒΡΕΞΕΙ - ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΞΙΕΡΑΣΤΟ - ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΕΡΔΩΟ - ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΑΥΓΗ

2)ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ: (ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ)

ΙΕΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΠΟΜΠΟΥ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ (ΕΡΜΗ), <<ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ>>, ΓΙΕ

ΛΙΘΟΣ ΜΑΛΙΩΝ

Στα Μάλια Ηρακλείου Κρήτης, στη νοτιοδυτική γωνιά της κεντρικής αυλής, του Μινωικού ανακτόρου, δίπλα από την πλακόστρωτη είσοδο, υπάρχουν δύο επικοινωνούντες χώροι, που λειτουργούσαν σαν ιερό της νότιας πτέρυγας . Στον πρώτο χώρο που ήταν υπαίθριος, βρίσκεται ο μεγάλος κέρνος. Ο δεύτερος χώρος (προθάλαμος) ήταν σκεπασμένος, με μιά κολόνα στη μέση του ανοίγματος προς τον πρώτο (ιερό).

Η είσοδος του ιερού ήταν από τον προθάλαμο, και η εξωτερική είσοδος του προθαλάμου ήταν από τον διάδρομο.<<Ας υποθέσομε- λεει ο αρχαιολόγος Chapouthier που έκανε την ανασκαφή - την εξωτερική αυτή είσοδο, ανοικτή και ας ρίξομε μιά ματιά από το διάδρομο της νότιας εισόδου, στο εσωτερικό τού ιερού. Στα πόδια μας το μονοκόμματο κατώφλι, στο βάθος του προθαλάμου η κολόνα, που φωτίζεται από το ιερό. Μπροστά το υψηλότερο πλακόστρωτο δάπεδο του ιερού, πάνω σ'αυτό η τράπεζα των προσφορών και αριστερά το πεζούλι. Στο βάθος, από την πλατειά κλίμακα κατεβαίνει η ιέρεια της μινωικής θρησκείας, με τις προσφορές των καρπών για να τους αποθέσει στην τράπεζα>> Στ.Σπανάκη: ΚΡΗΤΗ Α'τόμος, σελ.375. Εδώ βρέθηκε πέτρινος βωμός με χαραγμένα σύμβολα (ιδεογράμματα), πήλινα αγγεία, θυμιατήρι και άλλα λατρευτικά σκεύη.(κατ'άλλους η πέτρα βρέθηκε στους αγρούς έξω από το ανάκτορο. Θεωρώ την περίπτωση αυτή σωστότερη, αφού η πέτρα αναφέρεται σε ιερό του Ερμή, και η περιοχή Τάρμαρος επίσης ανήκει στο ιερό του Ερμή και του Έρωτα.)

Αυτή η πέτρα βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο Ηρακλείου Κρήτης. Σαν πέτρωμα είναι ένα είδος διορίτη, που προέρχεται από κρυστάλλωση μάγματος μετά την έκρηξη. Είναι πέτρωμα μεσοκοκκώδες ως αδροκοκκώδες, συναντάται σπάνια, έχει τις ίδιες περίπου φυσικές ιδιότητες, με τον γρανίτη και σκούρο χρώμα. Πάνω σ'αυτήν την πέτρα είναι γραμμένα τα <<ιερογλυφικά>> της εικόνας. Τα ιδεογράμματα αυτά μπορούμε να διαβάσομε στην ελληνική, να ερμηνεύσομε την γραφική τους παράσταση και να τα διαβάσομε επίσης, με τις συλλαβικές αξίες των κρητικών ιερογλυφικών.

Είναι δε λέξεις που λέγονταν κατά την διάρκεια σπονδής με ιδιαίτερο ρυθμό μετρικής απαγγελίας ( σπονδείος ρυθμός). Η σπονδή εγίνετο στο τέλος της τελετής(εορτής) που λεγόταν ΕΡΜΑΙΑ, προς τιμήν του Ερμή και κατά το φθινοπωρινό μήνα Ερμαίο. (Οι πηγές μάς δίνουν μεταξύ 6-9μ.Χ. το ακόλουθο Κρητικό ημερολόγιο, με την αντιστοιχία των μηνών στην σημερινή πραγματικότητα, κατά τον V.Grunel, Θεσμοφόριος από 23 Σεπτεμβρίου 31 ημέρες, Ερμαίος από 24 Οκτωβρίου 30 ημέρες. ΔΕΤΟΡΑΚΗ Θ.: Ιστορία της Κρήτης σελ.116) . Κατά τον μήνα αυτό γινόταν η άροση των αγρών και σπορά των δημητριακών στη γη. Τα Έρμαια στην Κρήτη γινόταν με χαρακτηριστικό τρόπο. Σε αυτά κεντρικό στοιχείο ήταν μια τελετουργία παλινδρομικής διάβασης κοινωνικών ορίων. Οι δούλοι γλεντούσαν στα σπίτια των κυρίων τους και οι κύριοι υποχρεώνονταν να τους υπηρετήσουν. Στην περίπτωση αυτή υπόκειται η κεντρική σημασία της δέσμευσης και της απελευθέρωσης στη γλώσσα του μύθου, που δεν είναι άλλη από τη δέσμευση στον Άδη και τη λύτρωση απ’αυτόν. Αυτή η θεμελιώδης ιδιότητα του θεού εκφράσθηκε στον μαγικό-κοσμικό χώρο της τελετουργίας στο κοινωνικό επίπεδο και αποτέλεσε κατόπιν ένα ασφαλώς περιχαρακωμένο στη λατρεία έθιμο.

(Για να γίνει με απολύτως σωστό τρόπο η ικεσία στους θεούς, είναι απαραίτητη η σπονδή. Όταν ο Αχιλλέας στέλνει τον Πάτροκλο στη μάχη, παίρνει από την κασέλα του, το κύπελλο από το οποίο μόνο αυτός έπινε, το πλένει, πλένει επίσης τα χέρια του, το γεμίζει κρασί και κατόπιν προσεύχεται βηματίζοντας στην αυλή και χύνει το κρασί ,στρέφοντας το βλέμμα του προς τον ουρανό, για να νικήσει ο φίλος του και να επιστρέψει ασφαλής.(Walter Burkert: Αρχαία Ελληνική θρησκεία. σελ.165).

Σπονδή : (Ιερή τελετή με κύριο χαρακτηριστικό την έκχυση κάποιου υγρού με σκοπό την παράκληση θεού ή θεών. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα σπένδω = εκχύνω κάποιο υγρό, νερό, κρασί, γάλα, λάδι ή μέλι ή ακόμη και μίγμα αυτών, από ειδικό για την περίσταση αγγείο (δέπας, σκύφο, φιάλη, κρατήρα) μπροστά σε βωμό. Κατά την διάρκεια των σπονδών άδονταν ωδές από τον σπονδαύλη με την συνοδεία αυλού.

(Σπονδαύλης: Ο αυλητής κατά την τέλεση των επισήμων σπονδών. ΕΤΥΜΟΛ. <σπονδή +αύλης (<αυλός) πρβλ.χορ-αύλης). Σπον-δαυλώ: παίζω αυλό κατά την επίσημη τελετή των σπονδών. Εγκ.Παπυρ-Λαρ-Μπριταν). Ιδιαίτερα εύχρηστο υγρό ήταν ο οίνος οπότε οι σπονδές καλούνταν οινόσπονδοι. Συνήθως ο οίνος ήταν αναμιγμένος με νερό <<κεκραμένος μεθ'ύδατος>>, όπως γινόταν στα συμπόσια και σπανιότερα άκρατος (χωρίς νερό), οπότε οι σπονδές καλούνταν άκρατοι ή άκρητοι ή χαλίκρατοι. Οι άκρατες σπονδές ήταν απαγορευμένες για την εξιλέωση των χθονίων θεών, γιατί ο οίνος δεν ήταν ευπρόσδεκτος. Οι σπονδές, χωρίς οίνο καλούνταν άοινοι, νηφάλιοι ή νηφάλια. Εγκ.Πάπυρος-Λαρ-Μπριτ.).

Αν πάρομε ένα-ένα γράμμα της επιγραφής θα έχομε:

Νο1 = Ελληνικό φθογγόγραμμα Υ και ως ιδεόγραμμα παριστάνει το αλέτρι

Νο2 = Ε Ι και ως ιδεόγραμμα τριπλός κέρνος, όπου γινόταν σπονδή τριών υγρών, νερού-κρασιού-γάλατος. Το πιθανότερο όμως είναι να δείχνει βωμό, ο οποίος ήταν ψηλότερος από το έδαφος τρία σκαλοπάτια.

Νο3 = Ε, και γράφεται έτσι για λόγους μετρικής απαγγελίας

Νο4 = Ρ και ως ιδεόγραμμα το κύπελλο που περιείχε κρασί

Νο5 = Ο και αρυβαλλοειδής λήκυθος που περιείχε νερό

Νο6 = (βητόσχημο Ε Κορίνθου,Μεγάρων, Αιτωλίας) = Ε, και τα μαστάρια αιγοπροβάτου = διπλός κέρνος που περιείχε γάλα αιγοπροβάτου για σπονδή. (Μαστάριον (αρχ) = 1) μικρός μαστός, 2) κύπελλο που έχει το σχήμα μαστού, 3) το μαστοειδές κάλυμμα τού άμβυκα. Εγκ.Πάπυρ-Λαρούς-Μπριταν.).

Νο7 = Α και φαλλός

Νο8 = Τ Ε εδώ χρησιμοποιείται για λόγους μετρικής απαγγελίας

Νο9 = Λ και ξίφος μικρό

Νο10 = Α

Νο11 = Ι και ως ιδεόγραμμα σιτάρι

Νο12 = ΤΕ , όπως Νο8

Νο13 = Ο, όπως Νο5

Νο14 = Ρ και ως ιδεόγραμμα καθρέπτης όπου αντικατοπτρίζεται η ψυχή του νεκρού

Νο15 = Ε , όπως Νο6

Νο16 = Ι και αιχμή δόρατος (Αρχαϊκής περιόδου: εικόνα, σελ.196 τομ.Γ2, Ιστορίας του Ελληνικού Εθνους, Εκδοτικής Αθηνών).

Έτσι η επιγραφή των δεκαέξι (16)<<ιερογλυφικών>> διαβάζεται:

Υ Ε Ι Ε Ρ Ο Ε Α Τ Ε Λ Α Ι Τ Ε Ο Ρ Ε Ι

Υ Ε Ι - Ε Ρ Ο Ε Α - Τ Ε - Λ Α Ι - Τ Ε - Ο Ρ Ε Ι

ΥΕΙ : από το ρήμα ύω = πέμπω βροχή, βρέχω. ΣΥΝΤΑΞΗ: Το ενεργ. συνήθως απρόσωπο: ύει (=βρέχει), χωρίς το υποκείμενο (Θεός), όπως τα ρημ. βροντά, αστράπτει κ.τ.ο. (Λεξικό ανωμ.ρηματων Λ.Παπαβρανούση - Β.Σφυρόερα). (Κατά την λήξη της τελετής των Ελευσίνιων Μυστηρίων γέμιζαν δυο κρατήρες ειδικού σχήματος -με νερό;- και τους άδειαζαν, τον ένα προς την ανατολή, τον άλλο προς την δύση, και συγχρόνως φώναζαν προς τον ουρανό <<βρέξε>> και προς την γη <<σύλλαβε>>, πράγμα που στα ελληνικά αποτελεί λογοπαίγνιο: ύε-κύε. Walter Burkert: Αρχαία Ελληνική θρησκεία σελ.168).

ΕΡΟΕΑ : Ερόεις/ερόεις-εσσα-εν, (ποιητ.τ.) [έρος]. αξιέραστος, γεμάτος έρωτα, θελκτικός γοητευτικός (= χαίρε, φωνή ερόεσσα = Ύμνος εις Ερμή) (Εγκ.Παπυρ-Λαρ-Μπρ.).

ΛΑΙ : Ληίς,-ιδος, δωρ.τυπος λαίς, η (επικ.του λεία) 1)αυτό που λαμβάνεται με αρπαγή, η λεία, το λάφυρο. 2) (χωρίς την έννοια λαφυραγώγησης) αγέλες, ποίμνια (= ληίδος ερχομένης, στείνοντο...... .πίονες αγροί μυκηθμώ =,θεοκρ.) ΕΤΥΜΟΛ.<λαF-ιδ- . Λήιον , δωρ. τ. λάον και λάιον, το 1)αθέριστοι καρποί του αγρού, χωράφι πριν από τον θερισμό, σπαρτά στην ακμή τους έτοιμα για θερισμό ("εσθίουσι του σίτου το λήιον"Αριστοτ.) 2)αγρός σπαρμένος με σιτάρι. 3) η λεία. ΕΤΥΜΟΛ. <λαFιον "κέρδος, προϊόν". Η λέξη συνδέεται ετυμολογικώς με τα απολαύω "και λεία" (ιων. τ. ληιη ). Επίσης έχομε τη λέξη Λάιον/λάιον και λάον 1)δρέπανο 2)το υνί του αρότρου. (Εγκ.Παπυρ-Λαρούς-Μπριταν.)

Εδώ στην επιγραφή πιστεύομε ότι ερμηνεύεται <<κερδώος >>.Εις τον κερδώον (Ερμή). (Είναι γνωστή η λατρεία του Ερμή ως Αγοραίου, αλλά και ως Κερδώου, προστάτη των πρακτικών δραστηριοτήτων και των εμπόρων: φασί δ'αυτόν και μέτρα και σταθμά και τα της εμπορίας κέρδη πρώτον επινοείσαι και το λάθρα τα των άλλων σφετερίζεσθαι. Διοδ.Σικ.5,75) Εγκ.Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα

ΟΡΕΙ :Ορειος,-εια,-ο (όρειος-εια,-ον, θηλ.και -ος, επικ.τ. ούρειος, -εια ,-ον) αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στα όρη, ορεινός, βουνίσιος ("ύλης ορείας" Ασχυλ.) (νεοελλ.) (φρ.) " ορεία κρύσταλλος" (ορυκτ) διαφανής ποικιλία του πυριτικού ορυκτού χαλαζίας, η οποία έχει αξία πολύτιμου λίθου λόγω της καθαρότητας της και της ολο-κληρωτικής απουσίας σ'αυτήν χρώματος ή ατελειών. (αρχ.) αυτός που περιπλανιέται η διαμένει στα όρη ("ούρειον τ'άκμητα ταύρον "Σοφ.) (Εγκ.Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα).

Στην επιγραφή πιστεύομε ότι ερμηνεύεται Διαυγής >εις τον διαυγή (Ερμή).

Έτσι η ερμηνεία που δίνομε στο Ελληνικό κείμενο της επιγραφής, δίχως να λάβομε υπ'οψη την μετρική απαγγελία είναι: ΑΣ ΒΡΕΞΕΙ - ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΞΙΕΡΑΣΤΟΝ - ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΕΡΔΩΟΝ - ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΑΥΓΗ .

Έχομε εδώ σπονδή στον Ερμή με τις τρεις ιδιότητες του, φαίνεται δε η ορθότητα της μετάφρασης και από τα ιδεογράμματα .

Πρώτο το αλέτρι = σπορά > για την σπορά, ακολουθεί ο κέρνος ή βωμός που θα χυθούν (όχι χοή) τα υγρά. Ακολουθούν το κύπελλο για το κρασί, η λήκυθος για το νερό, και ο διπλός κέρνος για το γάλα , γίνεται σπονδή και από τα τρία στο φαλλό που ακολουθεί (αξιέραστο) και στο εμπόρευμα (κερδώο) που έπεται, (ξίφος με το οποίο έχουν θερίσει τα στάχυα που φαίνονται και ο καρπός είναι έτοιμος προς πώληση).

(Σε κάποιο τραγούδι, του είδους των σκολίων, που είναι ποίημα του Κρητικού σκολιογράφου Υβρία, και από το οποίο σώθηκε ένα σπουδαίο απόσπασμα, ο ποιητής, υπερηφανευόμενος ως Δωριέας λέγει: Εστί μοι πλούτος μέγα δόρυ και ξίφος, και το καλόν λαισήιον, πρόβλημα χρωτός. τούτω γαρ αρώ, τούτω θερίζω τούτω πατέω τον αδύν οίνον απ'αμπέλω. = Πλούτη έχω κοντάρι και σπαθί μεγάλο και για φύλαξη μου ασπίδι δυνατό. μ'αυτό οργώνω, μαυτό θερίζω και με τ'άλλο μεσ'στ'αμπέλι το γλυκό κρασί πατώ). (Μετάφρ. Σ.Μενάδρου) Ιστορία τής Κρήτης Β.ΨΙΛΑΚΗ, Α τόμος σελ.217 .

Ακολουθεί σπονδή στον Διαυγή (καθρέπτης που αντικατοπτρίζεται η ψυχή, κάτοπτρο της Πρόνοιας ) μόνο με νερό και γάλα, όπως δείχνεται με τη λήκυθο και το διπλό κέρνο.

Τελευταία κίνηση γίνεται με το δόρυ, που όπως φαίνεται το σχέδιο του με την μύτη προς τα πάνω πρέπει να εξυπηρετούσε τη μετρική απαγγελία του κειμένου αλλά πρέπει να δείχνει και κάποια τελευταία κίνηση με δόρυ που έκανε ο ιερέας ή η ιέρεια . (Σε ένα σφράγισμα από την Κνωσό εικονίζεται μια θεά με ΔΟΡΥ στο χέρι που στέκεται πάνω σ'ενα σωρό από πέτρες ή ένα λόφο, πλαισιωμένη από δύο λέοντες σε εραλδικό σύμπλεγμα. Από τη μια μεριά είναι ένας λάτρης, από την άλλη ένας ναός. Είναι φανερή η ομοιότητα της με την Μικρασιατική Μεγάλη Μητέρα που πλανιέται στα βουνά και έχει λιον-τάρια για ακολουθία της. Αυτός ο τύπος ονομάστηκε Πότνια Θηρών. Αλλά στον Κρητομυκηναικό κόσμο εμφανίζεται επίσης ένας "Πότις Θηρών". M.NILSSON:Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, σελ.27). (Με την μορφή του "Πότιος θηρών" εικονίστηκε κυρίως ο Απόλλων.Εγκ.Παπυρ-Λαρ-Μπριταν.).

Η σχέση του Ερμή με την παραγωγική λειτουργία της γης, επέτρεψε την ανάπτυξη γονιμικών ιδιοτήτων στον Ερμή. Έτσι ο Ερμής συνδέθηκε με το ενεργό ανδρικό μόριο. Πιστεύομε ότι μπροστά στην επιγραφή εγίνοντο σπονδές για καλύτερη απόδοση των καρπών (σπορικών) που ήταν τοποθετημένοι στις θήκες του μεγάλου κέρνου.

Ποιός όμως δεν θα θαυμάσει τον τρόπο με τον οποίο έγραφαν ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΡΗΤΕΣ, όταν διαβάσει την επιγραφή ανάποδα; (από κάτω προς τα πάνω).

Διαβάζομε λοιπόν τις τέσσερις λέξεις αντίστροφα, και αφού ερμηνεύσομε κάθε λέξη χωριστά, αντιγράφοντας από το λεξικό της εγκ.Παπυρος-Λαρούς-Μπριταννικα, θα επιχειρήσομε να μεταφράσομε ολόκληρο το νέο κείμενο .

Ι Ε Ρ Ο - Ι Α Λ - Α Ε Ο Ρ Ε - Ι Ε Υ

ΙΕΡΟ: ιερό,το (Α ιων.τ.ιρόν) βλ. ιερός. 8.(το ουδ.ως ουσ.) το ιερόν. α)Τόπος αφιερωμένος σε θεότητα, τέμενος β)ναός, ιερός τόπος γ)το σύνολο των ιερών οικοδομών.ΕΤΥΜΟΛ.Ουσιαστικοποιημένο ουδ. του επιθ. ιερός, το οποίο μετά τον Ομηρο στην Ιωνική-Αττική δήλωνε τον ιερό τόπο, το άδυτο.

ΙΑΛ: ιάλω, ( Αρχ). προπέμπω

ΑΕΟΡΕ: αυτή η λέξη εάν δεν θεωρηθεί σύνθετη είναι ΑΕΡΟΕ. Σαν σύνθετη όμως είναι ΑΕ + ΟΡΕ. Στην πρώτη περίπτωση έχομε: Αερόεις, -εσσα, -εν (Α). σπανιότερος τύπος του ηερόεις. Ηερόεις,-εσσα,-εν (Α). (επικ. και ιων.τ. του αρχ. αερόεις). 1.νεφελώδης, σκοτεινός, ζοφερός (<<ηερόεις Τάρταρος>>, Ομ.Ιλ.). 2.(γιά ασθενή) ωχρός, πελιδνός (<<χροιήν ηερόεσσαν>>, Νικ.). 3.(επιθ. για τον όναγρο) ταχύς. 4.(φρ.) <<ηερόεντα κέλευθα>>. η σκοτεινή κάθοδος στον Αδη, δηλ. ο θάνατος. Στην δεύτερη περίπτωση έχομε ΑΕ=άε και άϊ. (ως άκλιτο μόριο) πήγαινε ,φύγε. ΕΤΥΜΟΛ.<αρχ. άγε,προστακτ.του άγω. πρβλ. άμε <άγωμε]. Έτσι το ακούμε και σήμερα. Η λέξη ΟΡΕ από το όρος.

ΙΕΥ: ιεύ (Αρχ.). ειρωνικό επιφώνημα (<<ιή ιεύ,καλούμενοι>>, Αριστοφ.). Σήμερα ως επιφώνημα, το ακούμε <<γιέ>>.

Μεταφράζομε στην πρώτη περίπτωση : Ιερό του προπομπού (Ερμή) των ψυχών στον Άδη, γιέ.

Στην δεύτερη περίπτωση: Ιερό του προπομπού των ψυχών (Ερμή), " που να πάει στα βουνά", γιε. (Όπως λέμε σήμερα : από μας να λείπει ή μακριά από μας, δηλαδή να μη συνοδεύσει την ψυχή μας στον Άδη, γιατί θέλομε να ζήσομε.).Θεωρούμε την δεύτερη μετάφραση σωστότερη.

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΣΥΛΛΑΒΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ

ΤΩΝ ΚΡΗΤΙΚΩΝ ΙΕΡΟΓΛΥΦΙΚΩΝ

1) Από πάνω προς τα κάτω.

DA-JA-TI MO-NU-TA PI-RO KO-PI-TE-RO NU-NA-TA-I

Μετάφραση: Ιερέας (Δαϊτης = ο ιερέας που κομματιάζει τα σφάγια) μοναχός με πίλο, (να κρατά) τα κοπτάρια στις εννιά μέρες του μήνα μετά τις καλένδες (μετά την πρωτομηνιά)

(Κοπτάριον = είδος ιατρικού τονωτικού από αμύγδαλα φρυγμένα και τριμμένα μαζί με μέλι, πιπέρι και άλλες αρωματικές και διεγερτικές ουσίες).

2)Από κάτω προς τα πάνω.

Ι-ΤΑ-ΝΑ-ΝU RO-TE PI-KO-RO-PI-TA NU-MO TI-JA-DA

Μετάφραση: Πανέρι κόκκινο από ιτιά με πικροράδικα, την αρχή του Σεληνιακού μηνός (πρωτομηνιά) φτιαγμένο, από κάποια ιτιά.

Με την πρωτογραμμική αυτή πινακίδα φαίνεται η χρήση της Λακωνικής διαλέκτου εκτός από την Κρητική, όπως και στην επιγραφή της χρυσής περόνης στο Μουσείο Αγίου Νικολάου.

Η διαφορά της γλώσσας στις δύο πινακίδες είναι όσο η διαφορά μεταξύ αρχαίας και νέας Ελληνικής.

ΛΕΞΕΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΠΙΓΡΑΦΗΣ - ΜΕ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ

da-ja-ti= Δαϊζω= τεμαχίζω, σφάζω, φονεύω. Δαίτης= ιερέας που κομματιάζει τα σφάγια.

mo-nu-ta= μονουχια-μοναχική ζωή ή μονουατος= λαγήνι με ένα αυτί.

pi-ro= πίλο= kάλιμα κεφαλής χωρίς γύρο.

ko-pi-te-ro= κοπτάριον= είδος ιατρικού τονωτικού από αμύγδαλα φρυγμένα και τριμμένα μαζί με μέλι, πιπέρι και άλλες αρωματικές και διεγερτικές ουσίες.

nu-na= νώναι= α)οι εννιά μέρες του μήνα μετά τις καλένδες. β) η έβδομη Μαρτίου, Μαίου, Ιουλίου και Οκτωβρίου και η πέμπτη μέρα των λοιπών μηνών.

ta-i= αναφορική αντων. πληθυντικού, θηλυκού, επαληθεύει την Δυτική διάλεκτο και δεν ανήκει στην Κρήτη.

i-ta-na-nu= ιτέϊνος= αυτό που προέρχεται ή είναι κατασκευασμένο από ξύλο ή κλάδους ιτιάς.

ro-te= ροσε= ροσεος= ρούσος= κοκκινωπός

pi-ko-ro-pi= πικρό= πικρίδα= το κιχώριον= πικροράδικο, αντίδι.

nu-mo= νουμήνιος= αυτός που ανήκει στην νουμηνία ή αυτός που χρησιμοποιείται την περίοδο της νουμηνίας.

νουμηνία= νεομηνία= νεμομηνια= η αρχή της νέας σελήνης και συνεπώς του νέου σεληνιακού μήνα= πρωτομηνιά.

άδα= ιτιά, τι άδα= από κάποια ιτιά. αδά= πηγή, ηδονή και στους Τήριους, αδά, η Ήρα από τους Βαβυλώνιους.

ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

1.Εγκυκλοπ.:Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα

2.Liddell-Scott:Μεγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης

3.Ι.Σταματάκου:ΛΕΞΙΚΟΝ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ

4.Ι.Πανταζίδου:ΛΕΞΙΚΟΝ ΟΜΗΡΙΚΟΝ

5.Jan de Groot: Ομηρικό Λεξιλόγιο

6.Στ.Αλεξίου:Καθαρισμός Αργυρών αντικειμένων Μουσείου Ηρακλείου (Αρχαιολογικά Χρονικά 1975)

7.Stylianos Alexioy-William C.Brice : Silver pin from Mavro Spelio with Linear A': HER. MUS. 540. Kadmos 11(1972)

8.John Chadwick:ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β'

9.J.T.Hooker:ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β'

10.Ι.Προμπονάς:Εισαγωγή εις την Μυκηναϊκήν Φιλολογίαν

11.EMILY WERMEULE:ΕΛΛΑΣ-ΕΠΟΧΗ του ΧΑΛΚΟΥ

12.Walter Burkert:ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

13.SINCLAIR HOOD:Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

14.ΠΩΛ ΦΩΡ:Η καθημερινή Ζωή στην Κρήτη τη Μινωϊκή Εποχή

15.ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ ΑΕ:ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

16.ΠΩΛ ΦΩΡ:ΙΕΡΑ ΣΠΗΛΑΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

17.MARTIN S. RUIPEREZ-JOSE L. MELENA: ΟΙ ΜΥΚΗΝΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

18. Αλεξίου Στ.:Μινωϊκός πολιτισμός

19.Αχ.Τζαρτζάνου:Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης

20. Δικηγορικός Σύλλογος Ηρακλείου: Η Μεγάλη Δωδεκάδελτος Επιγραφή της Γόρτυνος

21.J-P.OLIVIER:Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΦΑΙΣΤΟΥ (Φωτογραφική έκδοση 1992)

22.Αχ.Τζάρτζανου:ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΝ της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης 23.O.NEUGEBAUER:Οι Θετικές Επιστήμες στην Αρχαιότητα

24.ΕΙΛΑΠΙΝΗ:2 τόμοι 1987

25.LOUIS GODART:Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΦΑΙΣΤΟΥ (Το Αινιγμα Μιας Γραφής Του Αιγαίου)

26. ΛΕΞΙΚΟ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ (ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ )

27. ΛΕΞΙΚΟ ΣΟΥΔΑ (ΣΟΥΪΔΑ) (ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ) 2 ΤΟΜΟΙ

28. ΛΕΞΙΚΟ ΗΣΙΧΙΟΥ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ, (ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ 1975)

29. Τζών Μπόρντμαν: Αρχαία Ελληνική Τέχνη (Υποδομή 1980)

30.ΧΡΗΣΤΟΥ.ΤΣΟΥΝΤΑ: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, (ΑΘΗΝΑ 1928)

31. BOTSFORD & ROBINSON : ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (Εθνική Τράπεζα 1995)

32. ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΒΟΡΝΙΝΓΚ: ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (Εκδόσεις Καστανιώτη 1997)

33. ΓΙΑΝΝΗΣ & ΕΦΗ ΣΑΚΕΛΛΑΡΑΚΗ : ΑΡΧΑΝΕΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΜΙΝΩΙΚΗ ΚΡΗΤΗ (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΜΜΟΣ 1997)

ΑΝΤΩΝΗΣ ΘΩΜΑ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ

Ερευνητής Προϊστορικών Γραφών

Βλυχιά - Κνωσού

Ηράκλειο - Κρήτης

ΠΗΓΗ :

http://www.kairatos.com.gr/petramal.htm

http://pirforosellin.blogspot.gr/  -  Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.125