«Τσετέ-παπάς» – Ο ανταρτόπαπας του Πόντου

Δεν υπάρχει ελληνική ψυχή που να μη συγκινείται διαβάζοντας την ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού και τον απάνθρωπο ξεριζωμό του από τις προγονικές του εστίες.

Γη ελληνικοτάτη από τον 8° π.Χ. αιώνα εξακολουθεί μέχρι σήμερα να θυμίζει, μέσα από τα ερείπια, τη δόξα του Ελληνισμού. Μέσα στις εναλλαγές της ιστορίας του ο Ελληνισμός του Πόντου στερεωνόταν, προόδευε, εξελλήνιζε και εκπολίτιζε και τα ενδότερα μέρη. Αντιμετώπιζε βαρβαρικά φύλλα και τα αφομοίωνε με την υπεροχή του πολιτισμού του. Αντιμετώπιζε κατακτητές και επιδρομείς επικίνδυνους και απειλητικούς· Μήδους, Πέρσες, Ρωμαίους, Άραβες, Τούρκους… Ο Πόντος αντιστεκόταν, πολεμούσε, επιζούσε. Και συνέχιζε την εκπολιτιστική του πορεία. Αλλεπάλληλες οι εξοντωτικές επιχειρήσεις. Όμως οι Έλληνες του Πόντου άντεχαν, γιατί είχαν αδάμαστη ψυχή.

Τριάντα αιώνες έμεναν στα βράχια τους, που τα μεταμόρφωσαν σε εστίες πολιτισμού. Έμεναν άκριτες αυτοί, φρουροί του Ελληνισμού, γενναίοι, δημιουργικοί, στερεωμένοι στην πίστη τους και στις παραδόσεις της φυλής. Πάλεψαν κι άντεξαν.

Ήλθε, όμως, η τελευταία πράξη του δράματος: Οι Νεότουρκοι. Καθοδηγημένοι από Ευρωπαίους συμβούλους και από τα συμφέροντά τους κήρυξαν εξόντωση των γηγενών πληθυσμών. Πάντα ενοχλούσε η προκοπή των Ελλήνων του Πόντου και το φιλελεύθερο πνεύμα τους! Και προχώρησαν ακάθεκτοι στη γενοκτονία, με τρόπους εξοντώσεως… «φυσικούς»! Με τα περιβόητα τάγματα εργασίας – τάγματα θανάτου! Με την επιστράτευση, δηλαδή, του ανδρικού πληθυσμού από δεκαπέντε έως σαρανταπέντε ετών και την αποστολή τους στα βάθη της Ανατολής, για να δουλεύουν κάτω από προσχεδιασμένες άθλιες εξοντωτικές συνθήκες, μέσα στα ορυχεία η σε διάνοιξη οδών. Με τις απαγωγές πολιτών – ακόμα και κοριτσιών – που τους κακοποιούσαν και μετά τους έσφαζαν. Με τους οικονομικούς αποκλεισμούς και τους έκτακτους δυσβάστακτους φόρους. Κυρίως, με τον δραματικό εκτοπισμό των ελληνικών πληθυσμών απροειδοποίητα, προς άγνωστες κατευθύνσεις, χωρίς τρόφιμα, χωρίς ρούχα, χωρίς να τους επιτρέπεται να δώσουν στοιχειώδη βοήθεια στους γέρους γονείς τους, στα ανήλικα παιδιά τους και στους αρρώστους, που γέμιζαν με τον τρόπο αυτό τα φαράγγια…

Πάνω από τριακόσιες πενήντα χιλιάδες Έλληνες του Πόντου βρήκαν οικτρό θάνατο από τους Νεότουρκους στις πόλεις και στα χωριά, στις χαράδρες και στα βουνά, στις εξορίες και στις φυλακές.

Όσοι επέζησαν ήρθαν στην πληγωμένη μάνα Ελλάδα. Ήρθαν γυμνοί από το βιός τους αλλά πλούσιοι στον πολιτισμό τους. Ήρθαν με τον πόνο και την αρχοντιά, με την τιμιότητα και την εργατικότητα. Ήρθαν με την ευσέβειά τους, τις εικόνες τους, τους αγίους τους, τον πλούτο της ψυχής τους. Ήρθαν έχοντας στραμμένο πάντα το βλέμμα της ψυχής τους στην πατρίδα την αλησμόνητη, στη γη του μακρινού ονείρου τους.

Απόγονος μιας τέτοιας οικογενείας είναι και ο κληρικός της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως π. Σταύρος Παπαδόπουλος. Προέρχεται από οικογένεια που έδωσε στην πατρίδα μάρτυρες. Στο βιβλίο του «Σ/18 και ονσεκίζ» προσπαθεί με μυθιστορηματικό τρόπο, βασισμένος σε αμέτρητο πλούτο πραγματικών γεγονότων και σε πραγματικές αφηγήσεις ανθρώπων, να κάνει μια ιστορική αναδρομή σε όσα βίωσαν οι πρόγονοί του κατά την Ποντιακή τραγωδία και γενοκτονία.

Συγχαίρουμε τον πατέρα Σταύρο για τo πόνημά του αυτό. Εκφράζουμε την αρχιερατική μας ευαρέσκεια και ευλογία, ευχόμενοι το πόνημά του να βοηθήσει στη διάσωση της εθνικής μας μνήμης.

Ο Μητροπολίτης ο Δράμας Παύλος

Πηγή: «ΤΣΕΤΕ-ΠΑΠΑΣ», ο ανταρτόπαπας του Πόντου, Σταύρου Ν. Παπαδόπουλου

ΠΗΓΗ :  http://www.eleysis-ellinwn.gr/tsete-papas-o-antartopapas-tou-pontou/  

http://pirforosellin.blogspot.gr/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.