minotavros
 Ο κόσμος είναι ταυτόχρονα κα ένα και πολλά λέει ο Ηράκλειτος. Αυτό αναλογεί και στον θρύλο και στον μύθο, ιδιεταίρως στον μύθο ο οποίος ανήκει σε όλο το ανθρώπινο γένος. Ο μύθος λειτουργεί με 7 κλειδιά ερμηνείας, οπού κάθε ένα από αυτά εμπεριέχει άλλα 7 υποκλειδιά. Κυρίαρχο κλειδί είναι το μεταφυσικό-θρησκευτικό. Ο διαχωρισμός θρύλου-μύθου-παραμυθιού-λαικής παράδοσης, δεν είναι συχνά ευδιάκριτος αφού τα όριά τους είναι συγκεχυμένα. Πολλές από τις παραδόσεις έχουν περάσει στα παραμύθια και στους μύθους. Στον μύθο και στο παραμύθι υπάρχουν αλληγορίες της εσωτερικής ζωής στην πορεία της προς την ωρίμανση και εν συνεχεία στην τελείωση. Ο θρύλος σαν κυρίαρχο στοιχείο έχει την ιστορική βάση που συχνά καταλήγει τραγικά. Στο παραμύθι η κατάληξη είναι πάντα ευτυχής. Η βάση του θρύλου είναι πάντα λογική. Του παραμυθιού είναι υπέρ-λογική. Αφού
στο παραμύθι θεμελιώδες συστατικό είναι το υπερφυσικό. Στον θρύλο ο ήρωας αντιμετωπίζει στοιχεία τς φύσης ή άλλους ανθρώπους. Στο παραμύθι αντιμετωπιζει υπερφυσικές δυνάμεις ή δυνάμεις που υπάρχουν πάνω ή κάτω από τον δικό μας κόσμο. Ο μύθος και ο θρύλος ασχολούνται στην αφηγηματική τους έκφραση με τον πολιτισμό και τις εμπειρίες ενός Έθνους. Το παραμύθι στην πλοκή του ασχολείται με ένα άτομο και τις εμπειρίες του. Το άτομο αυτό ή στερείται ονόματος ή το όνομά του είναι περιγραφικό. Το παραμύθι εκπληρώνει πνευματικές ανάγκες και ανησυχίες του ανθρώπου. Ο μύθος εκπληρώνει ανάγκες της φυλής.
Οι αρχαίοι μύθοι είτε είναι Ελληνικοί είτε άλλων πολιτισμών, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, αποκαλύπτουν οτι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν πρωτόγονο πολιτισμό σε ένα πιό εξελιγμένο αλλά μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό σε μία συνεχόμενη παρακμή και μετά πάλι άρχισε η άνοδος. Ο Ησίοδος καταγράφει καταγράφει στο Έργα και Ημέραι οτι οι θεοί δημιούργησαν πρώτα το χρυσό γένος των ανθρώπων. Τούτο το γένος ήταν το πιό σοφό και προηγμένο απ' όλα και εν συνεχεία ακολούθησαν σε μία συνεχή παρακμή τα επόμενα γένη, φτάνοντας στο κατώτερο, το σιδηρούν. Ο Ουρανός ήταν κατά την αρχαία παράδοση ο πρώτος βασιλέας ο οποίος δημιούργησε ένα παγκόσμιο κράτος. Ανάλογες καταγραφές έχουμε και στις αρχαίες παραδόσεις των Κινέζων και των Ινδών. Αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και μετά την καταστροφή του από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο και από ένα μεγάλο κατακλυσμό. Δυστυχώς δεν έχει φτάσει σε εμάς λεπτομερής καταγραφή της ιστορίας εκείνου του πολιτισμού. Οι κύριες πηγές ήταν η μεγάλη βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας και της Κωνσταντινουπόλεως οι οποίες καταστράφηκαν. Έφτασαν σε μας σποραδικές αναφορές οι οποίες μαζί με κάποια παράδοξα αρχαιολογικά ευρήματα μας μετέφεραν αχνά τον παλμό εκείνου του πολιτισμού. Στην μυθολογία αναφέρονται τα φοβερά όπλα των θεών, στα ιπτάμενα άρματά τους, τα αυτόματα μηχανήματα, στις μαγικές δυνάμεις που έφτιαχναν πελώρια τέρατα, ή γκρέμιζαν ανίκητα τείχη. Αυτή η φαντασία είναι σχεδόν ταυτόσημη σε διάφορους λαούς. Ένας μύθος των Ελευσινίων Μυστηρίων μας λέει οτι η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην "άγέλαστο πέτρα" στην Ελευσίνα. Έπειτα παρέδωσε αυτό το άρμα στον Τριπτόλεμο ο οποίος έφυγε πετώντας και απουσίασε πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς και του θερίσματος των χωραφιών. Η Κινέζικη παράδοση μας λέει " πριν έρθουν οι ουράνιοι βασιλείς οι άνθρωποι ζούσαν σαν τα ζώα και δεν ήξεραν τον πατέρα τους. ΦουΧι με την βοήθεια μιάς πολύ μορφωμένης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα. Τους έμαθε επίσης τις τέχνες του ψαρέματος και της καλλιέρειας". Ο Αισχύλος επιμένει στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπτάμενων ανθρώπων και ζώων αλλά και περέργων ενδυμάτων, όπως οι περίφημοι κοθόρνοι. Πιθανώς ο Αισχύλος θέλησε να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές του κάποια μυστηικά και αυτό εξηγεί και τις διώξεις του από το ιερατείο της εποχής και ίσως την ανεξιχνίαστη δολοφονία του. Από ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών καταλήγουμε στο συμπέρασμα οτι η πανάρχαια επιστημονική γνώση που επιβίωσε μετά τον κατακλυσμό, έμεινε καλά κρυμένη μέσα στα ιερατεία από τους ιερείς και τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια.cerberus 
Μυθος[<μουσδιδω,δωρ.μουσιζω,αττ.μυθιζω<Μουσαι] Μυθος,επομενως,ειναι ενας εντεχνως προσχηματικος ποιητικος λογος,δηλαδη ενας λογος που χρησιμοποιηται ως προσχημα για να διαβιβασθουν εννοιες και προσδιορισμοι επι της πραγματικοτητος,με αλληγορικο τροπο.Ειναι μια μεθοδο παρακαταθηκης και διδασκαλιας θεματων της παραδοσεως μας και οχι απλα ενα λογοτεχνικο εφευρημα.Ο μυθος αποτελει το σημαντικοτερο μεσο διδασκαλιας διοτι υπεισερχεται αυτουσιος στα αρχετυπα της συμπεριφορας.Καταγραφει το ουσιωδες,ετσι οπως η εμπειρικη γνωση αφηνει στη μνημη ενα ειδωλο του ηρωος.Η Ελληνικη θρησκεια δεν επινοει,δεν κατασκευαζει τους Θεους,αλλα τους προσδιοριζει μεσα απο τις φυσικες λειτουργιες και αναγνωριζει αυτους ως εποπτες των μυστηριων της ζωης.Η μυθολογια λοιπον καταγραφει τις εξελικτικες διαδικασιες του συμπαντος και κυριως αυτες που επισυμβαινουν στον ψυχικο κοσμο των ανθρωπων.Οσα αντιλαμβανεται ο ανθρωπος μεσω των αισθησεων πληρουν μια κλιμακα του 8-10% του υπαρκτου κοσμου,αρα οχι παντα αντιπροσωπευτικη.Οι μυθοι παραπεμπουν στις δυσδιακριτες η' δυσπροσιτες νομοτελειακες αρχες του συμπαντος καταγραφοντας τες. Οι εξιδανικευμενες προσδοκιες και τα οραματα,αν και δεν υλοποιουνται σχεδον ποτε,ως θεικες υποστασεις,εχουν τον μεγαλο και μοναδικο σκοπο να χαριζουν στον ανθρωπο κινητρα για την αισθητικη και εναρετη καλλιεργεια στην ζωη. Οι μυθικες αναφορες εμπεριεχουν παραλληλα μηνυματα διαφορετικων επιπεδων(πολλοι αναλυτες συμφωνουν οτι ειναι επτα οι πτυχες αποσυμβολισμου των μυθων αναλογα με τα πνευματικα κλειδια των κατοχων.
Μύθος, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική έννοια της λέξης, σημαίνει Λόγος, Ομιλία, Διηγήση και με το πέρασμα του χρόνου απόκτησε ένα ευρύτερο φάσμα σημασιών. Στο τέλος καταλήγει να σημαίνει την πλαστή διήγηση, δημιούργημα της φαντασίας, ανίληψη που κυριαρχεί και σήμερα στον πολύ κόσμο. Ομως, ας έχουμε υπόψη την αρχική έννοια: Δηλ. ότι ο Μύθος είναι ένας Λόγος, μια Διήγηση που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Το αν οι Μύθοι περιέχουν αλήθειες ή είναι πλάσματα της φαντασίας των δημιουργών τους θα το εξετάσουμε παρακάτω. Μύθους συναντούμε σε όλους τους λαούς της γης. Φαίνεται ότι αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο στην εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού. Η μυθική ιστορία συνήθως είναι μία ιερή ιστορία, που διαδραματίζεται σε ένα χωρό-χρονο πέραν της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας. Η Μυθολογία είναι το σύνολο των μύθων που ανήκουν σε μία συγκεκριμένη παράδοση ενός λαού (Θρησκευτική, ηρωική κ.λπ). Ακόμα σημαίνει την επιστήμη της μελέτης των μύθων.
Μέσα στο απέραντο πεδίο των μύθων σε παγκόσμιο επίπεδο περιληπτικά μπορούμε να πούμε ότι συναντούμε τα εξής είδη: Κοσμογονικοί-Κοσμολογικοί Μύθοι Είναι οι μύθοι που αναφέρονται στη Δημιουργία και τη φύση του κόσμου. Σχεδόν κάθε λαός έχει στην παράδοσή του τέτοιους μύθους. Βαβυλώνιοι και Ιράνιοι, Ινδοί και Νοτιο- αμερικάνικοι λαοί έχουν πολύ σημαντικές τέτοιες μυθικές αφηγήσεις - Κοσμογονίες. Η Αιγυπτιακή και η αρχαία ελληνική είναι από τις πιο γνωστές, καθώς και αυτή της Βίβλου, που απ' ότι φαίνεται είναι αντίγραφο από παλιότερες Κοσμογονίες. Οσον αφορά την Κοσμολογία, δηλ. τη συναντούμε παράλληλα με την Κοσμογονία σε όλους τους λαούς και συνήθως στα πλαίσια της Θεογονίας. Εσχατολογικοί Μύθοι Βρίσκονται στο αντίθετο άκρο από τους κοσμογονικούς μύθους. Αναφέρονται στο τέλος του κόσμου, ο οποίος σύμφωνα με την παγκόσμια μυθολογία, όπως είχε μία αρχή θα έχει και ένα τέλος. Είναι πολύ γνωστοί αρκετοί μύθοι που μιλούν για το τέλος του κόσμου από φωτιά ή από κατακλυσμό ή σε μια τελική μάχη. Ας θυμηθούμε την περίφημη " ημέρα του Ρακναρόκ ", την ημέρα της τελικής μάχης των θεών με τους προαιώνιους εχθρούς τους, τους γίγαντες στη Γερμανική μυθολογία, η οποία ενέπνευσε τον Βάγκνερ. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει και η αντίληψη για ένα νέο κόσμο, που θ' αναδυθεί μετά το τέλος του παλιού κόσμου. Οι μεσσιανικοί και χιλιαστικοί μύθοι πραγματεύονται αυτό το θέμα και τους συναντούμε και μέσα στα πλαίσια του χριστιανισμού. Θεογονικοί Μύθοι Αυτοί οι μύθοι αναφέρονται στην καταγωγή των θεών, τους αγώνες και τις διαδοχές μεταξύ τους. Η Θεογονία του Ησιόδου είναι ένα κοντινό παράδειγμα σε μάς, αλλά υπάρχουν Θεογονίες με περίπλοκα γενεαλογικά δέντρα για όλες τις θεότητες των διαφόρων πάνθεων. Centaurs BorisVallejo Η έννοια του ΜύθουΜύθοι πολιτιστικών ηρώων και σωτηριολογικοί Είναι οι μύθοι που αναφέρονται σε πρώτους "ευρέτες", οι οποίοι φέρνουν στους ανθρώπους τα μέσα για ν' αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής. Βοηθούν την ανθρώπινη δημιουργία και την ολοκλήρωση του κόσμου. Ο Προμηθέας, με την προσφορά της φωτιάς στον άνθρωπο, είναι ένας από τους πρωταγωνιστές αυτών των μύθων. Μύθοι χρόνου και αιωνιότητας Η παρατήρηση του ουρανού, η κίνηση των ουρανίων σωμάτων και η σχέση του κοσμικού χρόνους με το γήινο χρόνο είναι το θέμα αυτών των μύθων. Πραγματεύονται ακόμη την ηλικία του κόσμου και τη διαδοχή των διάφορων κόσμων. Η Ινδία, με τις χρονολογίες των Βραχμάνων κατέχει τα πρωτεία της χρονολόγησης, αλλά και άλλοι λαοί αναφέρονται στους προηγούμενους και τους μελλοντικούς κόσμους. Μύθοι πρόνοιας και πεπρωμένου Η Μοίρα και η Ανάγκη είναι ανώτερες και από τους θεούς; Ο άνθρωπος τι μπορεί να γνωρίζει για τη μοίρα του; Επηρεάζεται από τα άστρα; Η Θεία πρόνοια μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο; Σε όλα αυτά και παρόμοια ερωτήματα απαντούν αυτοί οι μύθοι. Μύθοι ανανέωσης και αναγέννησης Αντίθετα με τη σημερινή δική μας πίστη στο γραμμικό χρόνο, ο κυκλικός χρόνο επικρατεί σ' αυτούς τους μύθους και στο μύθο γενικά. Τα πάντα στο σύμπαν αναγεννούνται και ανανεώνονται κυκλικά. Οι εποχές είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ολοι οι πολιτισμοί βασίζονται στην επανάληψη των κύκλων. Μύθοι που αναφέρονται σε Ιδρυτές Θρησκειών (και ασκητές- αγίους) Ο μύθος είναι αναπόσπαστο στοιχείο μέσα στη ζωή των Ιδρυτών των διάφορων θρησκειών. Ακόμη και στους πολύ κοντινούς σε μάς, όπως ο Χριστός, ο Βούδας, ο Μωάμεθ το μυθικό στοιχείο επικρατεί σε μεγάλο βαθμό στα γεγονότα της καταγωγής, της γέννησης, της ζωής και του θανάτου τους. Το ίδιο συναντούμε το μύθο στους βίους αγίων και ασκητών. Μύθοι Βασιλιάδων Οι μεγάλοι βασιλιάδες της ιστορίας παρόμοια με τους εκπολιτιστές ήρωες είναι το επίκεντρο κύκλων με μύθους. Μύθοι προέλευσης δυναστειών, γενεαλογίες και ηρωικά κατορθώματα περιλαμβάνονται σε κύκλους μύθων με θέμα βασιλιάδες. Βέβαια και η αντίληψη για τη βασιλεία -αντίθετα με σήμερα- ήταν διαφορετική στις παραδοσιακές κοινωνίες που διατήρησαν τέτοιους μύθους. Αιτιολογικοί Μύθοι (Αίτια) Πάρα πολλά φαινόμενα φυσικά ακόμη και κοινωνικά περιβάλλουν τον άνθρωπο και οι αιτιολογικοί μύθοι αναφέρονται στην αιτία, την αρχή, το ξεκίνημα ή την εξήγησή τους. Αμέτρητοι τέτοιοι μύθοι βρίσκονται εγκατεσπαρμένοι ανάμεσα στους λαούς όλου του κόσμου. Ακόμη, αυτοί οι μύθοι αναφέρονται στο πώς ξεκίνησαν πολλά λατρευτικά έθιμα. Ιστορικοί Μύθοι Είναι οι μύθοι που αναφέρονται στην ανθρώπινη ιστορία. Βρίσκουμε σ' αυτούς κύριο περιεχόμενο πολέμους και εκστρατείες, που έγιναν σε πανάρχαιους χρόνους. Το ιστορικό στοιχείο μέσα σ' αυτούς τους μύθους είναι σίγουρο, αν και δύσκολο ν' αποδειχθεί. Ο Τρωικός πόλεμος είναι μία τέτοια περίπτωση. Ολοι οι άνθρωποι πίστευαν ότι τα έπη του Ομήρου ήταν απλά και μόνο φανταστική μυθική ποίηση, μέχρι που οι αρχαιολογικές ανασκαφές στην Ελλάδα και την Τροία απέδειξαν την ύπαρξη του Ομηρικού κόσμου. Ενα τμήμα των ιστορικών μύθων αποτελούν οι Ιδρυτικοί Μύθοι. Σ' αυτούς αναφέρονται οι "οικιστές" των διάφορων πόλεων. Αυτοί δηλ. που κάποτε ίδρυσαν μια πόλη. Κάθε πόλη ιδιαίτερα στην Ελλάδα είχε τον ιδρυτικό μύθο της και το μυθικό κτίστη, οικιστή-ήρωά της. Ολα αυτά τα είδη μύθων επικρατούν μέσα στις παραδόσεις όλων των λαών του κόσμου. Θα μπορούσε κανείς ν' αναφέρει και άλλα είδη και τυπολογίες, όμως αυτά είναι τα βασικότερα. Ακόμη, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι πλάι στο μύθο βαδίζουν και διάφορες αλληγορίες, παραβολές, θρύλοι και παραμύθια. " Η αλληγορία (από το άλλο και αγορεύω, ομιλία που υπονοεί κάτι άλλο από αυτό που λέγεται) υποδηλώνει μια ευρύτερη χρήση ενός παραπλανητικού και έμμεσου (πλάγιου) τρόπου έκφρασης. (Στην αρχαία ελληνική όμως ο όρος αλληγορία δε χρησιμοποιόταν. Η ιδέα της κρυμμένης, υπολανθάνουσας σημαίας ή έννοιας αποδιδόταν με τη λέξη υπόνοια και ο όρος αυτός χρησιμοποιείται από την αλληγορικη ερμηνεία του Ομήρου.) Η παραβολή (από το παρά και βάλλω, θέτω πλάι) υποδηλώνει μία παράθεση που συγκρίνει και αντιπαραθέτει αυτή την ιστορία με εκείνη την ιδέα." Συνήθως έχει διδακτικό, ηθικό χαρακτήρα. Οι θρύλοι είναι αφηγήσεις που προσαρμόζουν μυθικά και φανταστικά στοιχεία στις περιπέτειες ενός ιστορικού προσώπου. Για πολλά σημαντικά ιστορικά πρόσωπα -κυρίως πολεμιστές- μετά το θάνατό τους εξυφαίνονται πάρα πολλοί θρύλοι στα μέρη που πέρασαν και έκαμαν κατορθώματα και μάχες. Τα παραμύθια, ένα άλλο παγκόσμιο φαινόμενο, είναι ένας τρόπος προσαρμογής των μύθων για την παιδική συνείδηση. " Τι είναι ένα παραμυθι; Δεν είναι ένα ψέμα που αντιλέγει στην αλήθεια, αλλά μία αλήθεια, μια ψυχολογική πραγματικότητα, που μέσα από σύμβολα και αλληγορίες προσαρμόζεται στο συνειδησιακό επίπεδο του παιδιού.
Επιπλέον δεν πρέπει να παραλείψουμε την Οδύσσεια του Ομήρου, στην οποία εσωκλείονται σπουδαία μηνύματα μέσω ενός υπέροχου ποιητικού λόγου. Οι Σειρήνες, η μάγισσα Κίρκη και άλλοι μυθικοί χαρακτήρες, συμβολίζουν τους πειρασμούς που συναντάμε στην ζωή και στους οποίους πρέπει να έχουμε "τα ώτα μας κλειστά". Το ταξίδι του Οδυσσέα γενικότερα αντιπροσωπεύει το ταξίδι της ζωής με όλες τις δυσκολίες που μπορεί να φέρει.
Όμως, όπως και ο εξαίρετος Καβάφης εκφράζει στο ποίημά του "Ιθάκη", το ταξίδι είναι αυτό για το οποίο πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και όχι ο προορισμός.
Τέλος ο μύθος του Ίκαρου αποδυκνύει πως στην νεανική ηλικία, εξαιτίας της έλλειψης πείρας και σοφίας και σε συνδυασμό με την υπερβολική αυτοπεποίθηση τα λάθη, τα οποία είναι συχνά, μπορεί να αποβούν μοιραία.
Η αρχαία ελληνική μυθολογία είναι η πολιτισμική κληρονομιά του σήμερα και το αποτέλεσμα ενός λαμπρού πολιτισμού που μεσουρανούσε για περισσότερο απο 2000 χρόνια. Αποτελεί αντικείμενο γνώσης και απαράμιλλης σοφίας, η οποία θα εξακολουθεί να εμπλουτίζει τον νου κάθε ανθρώπου.

ΕΙΔΗ ΜΥΘΩΝ 
Η αρχαία ελληνική μυθολογία έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης, διδαχής, ψυχαγωγίας, ενώ παράλληλα έχει αντιμετωπιστεί ως είδος λογοτεχνίας, θρησκείας και κυρίως ως πολιτιστική κληρονομιά. Διανύοντας τον 21ο αιώνα, η αρχαία ελληνική μυθολογία ίσως να μην λαμβάνει την προσόχη που της αρμόζει και μέσω μιας γλαφυρής ματιάς να θεωρείται, απ' τις νεότερες γενιές Ελλήνων, μια ιστορία με στοιχεία παραμυθιού μέσω της οποίας αντλούμε πληροφορίες για την αντιμετώπιση που είχαν οι πρόγονοί μας στο άγνωστο, καθώς και τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Κατά την διάρκεια των αρχαιότερων χρόνων όμως, η μυθολογία, που κυρίως μεταδιδόταν διά στόματος, ήταν κάτι περισσότερο από αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητας. Ήταν τρόπος σκέψης, άξονας κρίσεως, μέθοδος ερμηνείας αγνώστων φαινομένων αλλά πρωτίστως, πάνω στην διδασκαλια της μυθολογίας, στηρίζονταν ολόκληρη η συνείδηση των αρχαίων Ελλήνων για να πράξουν το ορθό.
Μελετώντας την σήμερα, γίνεται αντιληπτό σε πόσα δεδομένα και καθημερινά δρώμενα δόθηκαν αιτιολογήσεις με τρόπο μαγικό, εμπλέκοντας το θείο στοιχείο. Για παράδειγμα η ύπαρξη των αστραπόβροντων, είχαν αποδοθεί στην κακή διάθεση του πατέρα των θεών Δία. Ενώ το γεγονός ότι ένα συγκεκριμένο λοουλούδι ευδοκιμεί μόνο στις όχθες των ποταμών, εξηγήθηκε ως η τιμωρία που έλαβε ο ματαιόδοξος Νάρκισσος για την φιλαρέσκειά του από τους θεούς, αφού αρέσκονταν να καθρεφτίζεται και να θαυμάζει το άπειρο κάλλος του στα νερά των ποταμών.
Επιπλέον, πρέπει να επισημανθεί η διδακτική φύση της μυθολογίας, μέσω της οποίας τα νεαρά Ελληνόπουλα ενστερνίζονταν την αρετή και μάθαιναν να πράττουν το ορθό προκειμένου να μην δεχθούν τις συνέπειες των αρνητικών τους ενεργειών. Όμως το εκάστοτε μήνυμα που ξετυλιγόταν μέσα από ένα μύθο, δεν επισήμανε μόνο την κακή κατάληξη μιας λανθασμένης επιλογής, αλλά και τα οφελήματα που αποφέρει το "πράττειν ορθώς", η σύνεση, η ανδρεία, η αρετή και η δικαιοσύνη.
Έννοιες που συνόδευαν τον βίο των μεγαλόπρεπων προγόνων μας σε κάθε τους βήμα και είναι αυτές οι ίδιες που γαλούχισαν τους μεγαλύτερους ήρωες, μυθικούς και μη, οι οποίοι στη συνέχεια "παντρεύτηκαν" με το στοιχείο της μυθολογίας και κατ' επέκταση αποτέλεσαν πρότυπο για τους νεότερους μέσω της μετάδοσης των κατορθωμάτων τους.
Για δεκάδες λόγους (τους οποίους είναι αδύνατον να αναφέρουμε στον περιορισμένο χώρο του παρόντος άρθρου) οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούνται πρόδρομοι των εξελίξεων της σημερινής μας εποχής σε πολλούς τομείς όπως τα μαθηματικά, την φυσική, την αστρονομία, την φιλοσοφία κ.τ.λ..
Σε μία εποχή όμως που οι θρησκευτικές διαφορές αποτελούν αιτία εγκλήματος και οι θεολογικές αντιγνωμίες αντικείμενο συζητήσεων, θεωρούμε θαυμάσιο και μοναδικό τον τρόπο με τον οποίο οι δικοί μας πρόγονοι αντιλαμβάνονταν το θείο και το ενέπλεκαν με μοναδική ισσοροπία και αρμονία στην καθημερινότητα και ιδιαίτερα στη συνείδησή τους. Το αξιοσημείωτο και πραγματικά ενδιαφέρον σχετικά με το πάνθεον βρίσκεται στον ρόλο και στην μορφή που δόθηκε στους κατοίκους του Ολύμπου. Λαμπεροί, αψεγάδιαστοι, όμορφοι απολαμβάνοντας με ανεμελειά νέκταρ και αμβροσία, έκριναν και παρατηρούσαν τις εξελίξεις στον κόσμο των θνητών. Μα συνάμα τόσο ανθρώπινοι, διατηρούσαν στοιχεία της ανθρώπινης εικόνας τους.
Μας διδάσκει η πλέον ιστορική μυθολογία, ότι οι αρχαίοι θεοί ήταν γεμάτοι αδυναμίες, οι οποίες σύμφωνα με τις σημερινές αντιλήψεις, δεν ταιριάζουν στην αθάνατη φύση τους. Είχαν ανθρώπινα συναισθήματα και πάθη. Νευρίαζαν, αγαπούσαν, αγανακτούσαν, ξεγελούσαν ο ένας τον άλλο, εκδικούνταν και ακόμα άλλαζαν τη μοίρα των θνητών εφόσον έτρεφαν κάποια συμπάθεια ή αντιπάθεια για αυτούς. Αυτές λοιπόν οι συνθήκες φέρνουν τον άνθρωπο ένα στάδιο πριν τη θεϊκή φύση. Ο ίδιος είναι καθ' εικόνα και ομοίωσην των θεών αλλά δεν απέχει αυτών εξαιτίας των αδυναμιών του, που τον καθιστούν καταραμένο ή αμαρτωλό, αλλά μόνο επειδή η φθορά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης του.
Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι θεοί σέβονται τα πάθη των δημιουργημάτων τους και η θεωρία της ύπαρξης των θεών στο υποσυνείδητο και στην καθημερινότητά τους δεν έχει ρόλο εκφοβισμού ή τιμωρίας, αλλά μόνο το ρόλο της ορθής συνείδησης. Πολυάριθμες θρησκείες μέχρι σήμερα είχαν δώσει στις θεότητές τους ανθρώπινη μορφή, κάποιες εκ των οποίων υπήρξαν άνθρωποι που αργότερα αγιοποιήθηκαν και κατ' επέκτασην θεοποιήθηκαν (Καθολισμός, Μουσουλμανισμός, Χριαστιανισμός, βουδισμός, Ιουδαϊσμός). Όμως στο μυαλό και στην συνείδηση των ανθρώπων σήμερα, οι υπέρτατες δυνάμεις ήταν και είναι αψεγάδιαστες, άφταστες και καθιστούν εμάς τους ίδιους ανήμπορους να διαμορφώσουμε την προκαθορισμένη μας μοίρα και ευτελείς προκειμένου ν' αντιμετωπίσουμε τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας, που μόνο στην ακολασία μας ωθούν.
Πλην των άλλων όμως, η ελληνική μυθολογία είναι ένα μοτίβο συμβολισμών, πολλοί εκ των οποίων μας είναι ήδη γνωστοί. Κατ' αρχήν η αγάπη του Ποσειδώνα για την Δήμητρα συμβολίζει την ύπαρξη των ζώων, εφόσον αυτή ήταν η αφορμή της δημιουργίας τους. Ακόμα, η αμέλεια του Επιμηθέα (Επί-μηθεας= αυτός που σκέπεται αφού πράξει) να τροφοδοτήσει τον άνθρωπο με κάποια προστασία στις αντιξοότητες της φύσης, κατά την διάρκεια της κατανομής ικανοτήτων σ' όλα τα πλάσματα του γήινου κόσμου, ήταν και ο λόγος που ο άνθρωπος έλαβε στη συνέχεια τη φωτιά από τον Προμηθέα (Προ-μηθέας= αυτός που σκέπτεται προτού πράξει).
Σαφώς και δεν πρέπει να παραβλέψουμε τον λόγο για τον οποίο η μυθολογία μας είναι ευρέως διαδεδομένη, δηλαδή την διδακτική φύση που την χαρακτηρίζει. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτελούν οι μύθοι του Αισώπου, γεμάτοι από συμβολισμούς οι οποίοι μέσω της ψυχαγωγίας μας προσφέρουν το εκάστοτε ηθικό δίδαγμα. Αρκετά απλοί για να γίνονται αμέσως σαφείς και παράλληλα τόσο σοφοί έτσι ώστε να βάζουν τον αναγνώστη σε προβληματισμό. 
Ο μύθος του Νάρκισσου αποτέλεσε συχνά αντικείμενο αναπαράστασης από διάφορους σύγχρονους και παλαιούς καλλιτέχνες.
Η γνωστότερη παράδοση για τον Νάρκισσο ήταν η παρακάτω που οφείλεται στον Οβίδιο (στο έργο του "Μεταμορφώσεις" ΙΙΙ 342). Σύμφωνα μ΄ αυτή ο ωραίος Βοιωτός νέος, απασχολημένος να θαυμάζει την καθ΄ όλα άριστη σωματική του διάπλαση από τις όχθες ποταμού, στα νερά αυτού, δεν έδωσε καμία προσοχή ή δεν ανταποκρίθηκε στον εκδηλούμενο έρωτα της Νύμφης Ηχούς η οποία και συνεχώς τον καλούσε.
Αποτέλεσμα ήταν η μεν φωνή της Ηχούς να εξασθενεί συνέχεια σε τρόπο ώστε ν΄ ακούγονται μόνο οι τελευταίες συλλαβές και να σβήνει, ο δε Νάρκισσος να πεθαίνει αυτοθαυμαζόμενος στο νερό του ποταμού που το χρησιμοποιούσε ως κάτοπτρο.
Στο σημείο όπου στεκόταν, φύτρωσε ένα άσπρο λουλούδι για να μας θυμίζει πάντα αυτόν τον άμυαλο νέο.
Μια άλλη εκδοχή, λέει ότι ερωτεύτηκε την δίδυμη αδερφή του και όταν αυτή πνίγηκε αυτός πέθανε απο την στεναχωριά του, δίπλα απο το ποτάμι. Η τρίτη εκδοχή λέει ότι πνίγηκε στην θάλασσα και όχι στο ποτάμι.
Η αλήθεια όμως χάνεται μέσα στους αιώνες και ίσως ποτέ δεν μάθουμε την πραγματική ιστορία του Νάρκισσου. Σήμερα το να είσαι νάρκισσος έχει άσχημη έννοια γιατί συμβολίζει έναν άνθρωπο εγωκεντρικό και ωραιοπαθή.
ellinikoarxeio.com
ΠΗΓΗ : http://titanis.pblogs.gr/mythoi-kai-mysthria.html