Η παραχάραξη της ιστορίας, από τον Βυζαντινό χρονογράφο Γεώργιο Κεδρηνό τον 11ο αιώνα, δηλαδή 700 χρόνια αργότερα, από τον Ιουλιανό το φιλόσοφο, μιλά κατά αυτού μόνο επειδή δεν υπήρξε χριστιανός [ο Γεώργιος Κεδρηνός έζησε εις τα τέλη του 11ου με αρχές του 12ου αιώνος μ.Χ.]

  

Η παραχάραξη της ιστορίας, από τον Βυζαντινό χρονογράφο Γεώργιο Κεδρηνό τον 11^ο αιώνα, δηλαδή 700 χρόνια αργότερα, από τον Ιουλιανό το φιλόσοφο, μιλά κατά αυτού μόνο επειδή δεν υπήρξε χριστιανός [ο Γεώργιος Κεδρηνός έζησε εις τα τέλη του 11^ου με αρχές του 12^ου αιώνος μ.Χ.]

  Ο Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός γεννήθηκε το Μάιο του 332 μ.Χ στη Κωνσταντινούπολη. Πατέρας του ήτο ο Ιούλιος Κωνσταντίνος, ετεροθαλής αδελφός του Μεγάλου Κωνσταντίνου και μητέρα του η Βασιλίνα, θυγατέρα αριστοκρατικής οικογενείας που πέθανε 5 μόλις μήνες μετά τη γέννηση του Ιουλιανού. Και ο πατέρας του δολοφονήθηκε, 3 μήνες μετά από το θάνατο του «Μεγάλου» Κωνσταντίνου [22 Μαΐου 337μ.Χ.] όταν ο Ιουλιανός ήτο 5 ετών. Η αυτοκρατορία αφέθηκε στους 3 υιούς του Κωνσταντίνου του μέγα, τον Κώνστα, τον Κωνστάντιο και τον Κωνσταντίνο.
  Ο επίσκοπος Νικομηδείας, Ευσέβιος ανέλαβε την εκπαίδευση του Ιουλιανού στην παιδική του ηλικία. Αυτός τον εισήγαγε στη μελέτη των Αγίων Γραφών, ενώ παράλληλα σχεδόν ο Μαρδόνιος, σοφότατος παιδαγωγός και της μητέρας του Ιουλιανού, τον δίδαξε τα Κλασσικά Γράμματα μέσα από το Ομηρικό Έργο, την Ελληνική Φιλοσοφία μέσα από τα γραπτά του Πλάτωνος και γενικά του ενέπνευσε την μεγάλη αγάπη που είχε ο Ιουλιανός για κάθε τι ελληνικό. Μαζί με τον αδερφό του Γάλλο [μελλοντικό κληρονόμο του θρόνου] ζει έγκλειστος στη Καππαδοκία.
  Ο Κωνστάντιος στο Μιλάνο το 354μ.Χ. δολοφονεί τον Γάλλο, τον αδερφό του Ιουλιανού και διάδοχο του θρόνου, όπως ο ίδιος το 337μ.Χ. είχε δολοφονήσει όλα τα μέλη της οικογενείας του Ιουλιανού. Ο Ιουλιανός εδώ γλύτωσε ή από την αυτοκράτειρα Ευσεβία ή μόνος του εξ αιτίας του διανοούμενου χαρακτήρα του.
 Το καλοκαίρι του 355μ.Χ. πηγαίνει στην Αθήνα για σπουδές, όπου είχε για συμμαθητές του τους Μέγα Βασίλειο και Γρηγόριο Ναζιανζινό! Το ίδιο έτος ο Κωνστάντιος του δίνει για γυναίκα του την Ελένη και τον ανακηρύσσει Καίσαρα της Γαλατίας. Το Νοέμβριο του 361μ.Χ. πεθαίνει ο Κωνστάντιος και πανηγυρικά ανακηρύσσεται Αυτοκράτορας του Βυζαντίου ο Ιουλιανός.
   Από το 361μ.Χ. έως το 363μ.Χ. δηλαδή 2 μόλις χρόνια ως Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, είχε εκδώσει διατάγματα περί της Ανεξιθρησκίας, ανακάλεσε από την εξορία τους ορθόδοξους Χριστιανούς που είχαν εκδιωχθεί από τον αρειανιστή Κωνστάντιο, σταμάτησε δια νόμου τις κρατικές επιχορηγήσεις προς την Χριστιανική Εκκλησία, απαγόρευσε να τον αποκαλούν «Δεσπότη», και προσπαθούσε να συμφιλιώσει τους Εθνικούς με τους Χριστιανούς.
  Παρόλα αυτά σκλήρυνε τη στάση του απέναντι στους χριστιανούς, και εξέδωσε διατάγματα που απέκλεισε χριστιανούς δασκάλους από τη παιδεία, απαγόρευσε τα κληροδοτήματα προς την εκκλησία, και τους επιβλήθηκε να επισκευάσουν τις όποιες ζημιές προξένησαν στα ιερά των εθνικών. Όπου ένας εξ αυτών ήτο ο ναός του Απόλλωνος στην Δάφνη της Αντιοχείας.

  Έκαμε πολέμους με τους Πέρσες και στις 26 Ιουνίου του 363 σε μια μάχη με αυτούς, ευρισκόμενος στη πρώτη γραμμή της μάχης τραυματίζεται θανάσιμα, όπου και πεθαίνει.
  Όπου τις τελευταίες του στιγμές της περιγράφει ο Αμμιανός Μαρκελίνος :

 «… αυτήν ακριβώς τη στιγμή, μια λόγχη ιππικού από «άγνωστη κατεύθυνση» του γδέρνει το μπράτσο, διαπερνά τα πλευρά και χώνεται στον κάτω λοβό του ήπατος.
  Με το δεξί χέρι προσπαθεί να τραβήξει και να βγάλει τη λόγχη, μα νιώθει να κόβονται τα δάχτυλά του στη κοφτερή λάμα του μετάλλου. Πέφτει από το άλογο και όλοι όσοι βρίσκονται εκεί, ορμούν για να τον μεταφέρουν στο στρατόπεδο για να του δώσουν τις πρώτες βοήθειες.  

  Καθώς ο πόνος δείχνει να μειώνεται προς στιγμή, αρχίζει να ελπίζει. Απωθώντας τον θάνατο δυναμικά, ζητάει τα όπλα και το άλογό του για να ξαναγυρίσει στη μάχη και να δώσει θάρρος στους στρατιώτες του. Θέλει να δείξει ότι, ξεχνώντας τον εαυτό του, δε σκέφτεται παρά την ασφάλεια των άλλων…».
  «…Αλλά οι δυνάμεις του Ιουλιανού δεν ανταποκρίνονται στη θέλησή του: εξασθενημένος από την σοβαρή αιμορραγία, κάθεται ήσυχος και όταν, μετά από ερώτησή του, ακούει ότι ο τόπος όπου χτυπήθηκε ονομάζεται Φρυγία, χάνει κάθε ελπίδα για τη ζωή του, γιατί του είχαν προφητέψει άλλοτε ότι ήτο της μοίρας του γραφτό να πεθάνει εκεί…».
…Στο μεταξύ ο Ιουλιανός, ξαπλωμένος στη σκηνή του, απευθυνόταν στους καταβεβλημένους από τη θλίψη συντρόφους του με τα παρακάτω λόγια:
   Ήρθε τελικά για μένα η στιγμή φίλοι μου, να αφήσω αυτή τη ζωή την οποία, με την πρώτη ζήτηση, επιστρέφω χαρούμενος στη Φύση, σαν ένας τίμιος οφειλέτης.
  Δε θλίβομαι καθόλου, γιατί μοιράζομαι με τους Φιλόσοφους τη κοινή δοξασία για το πόσο πιο ευτυχισμένη είναι η Ψυχή και δεν ξεχνώ ότι, όταν μιαν ευτυχισμένη κατάσταση την διαδέχεται μια άσχημη, είναι καλύτερα να χαίρεται κανείς παρά να λυπάται.
 Σκέφτομαι επίσης ότι οι ίδιοι οι επουράνιοι θεοί χάρισαν τον θάνατο σε ανθρώπους πάρα πολύ ενάρετους, σαν να ήταν αυτό μια υπέρτατη αμοιβή.
  Εμένα μου δώσανε το χάρισμα να αντιστέκομαι ακόμη και σε μεγάλες δυσκολίες και να μην υποκύπτω ποτέ ούτε να αυτοταπεινώνομαι γιατί η πείρα με έχει διδάξει ότι μόνο οι αδύναμοι καταβάλλονται από τη θλίψη ενώ, αντίθετα, την νικούν όσοι επιμένουν προσπαθώντας.
  Δεν μετανιώνω για ότι έκανα και δε βασανίζομαι από την ανάμνηση κανενός σοβαρού αμαρτήματος που να έχω διαπράξει είτε όταν ήμουν εξόριστος και ζούσα στην αφάνεια είτε μετά την άνοδό μου στην εξουσία. Κράτησα, νομίζω, την Ψυχή μου αμόλυντη, πιστεύοντας ότι η Ψυχή του ανθρώπου συγγενεύει με τους θεούς. Η πολιτική μου υπήρξε μετριοπαθής και προκάλεσα ή απέφυγα πολέμους πάντα ύστερα από ώριμη και λογική σκέψη.
  Όμως η επιτυχία δεν έρχεται πάντα να στέψει τις καλές προσπάθειες, γιατί οι ανώτερες δυνάμεις απαιτούν να έχουν τη τελευταία λέξη σε όλα τα ανθρώπινα εγχειρήματα.
  Πίστευα ότι ο σκοπός μιας δίκαιης εξουσίας είναι η ευτυχία και η ασφάλεια των υπηκόων της, γι' αυτό υπήρξα πάντα, όπως ξέρετε, υπέρ των πιο ειρηνικών λύσεων και απέκλεισα από τις πράξεις μου κάθε ελευθερία ικανή να φθείρει τα πράγματα και τα ήθη. Χαίρομαι που το κράτος, σαν αυστηρός γονιός, με εξέθεσε αδίστακτα στους κινδύνους και έτσι στάθηκα ικανός να αντισταθώ στις θύελλες του πεπρωμένου, αφού τις είχα συνηθίσει. Και δε ντρέπομαι να ομολογήσω ότι χάρη σε μια αξιόπιστη προφητεία, ξέρω από πολύ καιρό ότι είναι της μοίρας μου να πεθάνω από σίδερο.
  Ευχαριστώ τους αιώνιους θεούς που μου επέτρεψαν να πεθάνω, όχι ως θύμα σκοτεινών δολοπλοκιών ούτε μέσα στους πόνους μιας πολύχρονης ασθένειας ούτε σαν εγκληματίας, αλλά αφήνοντας τον κόσμο μέσα στο Φως, μέσα στο απόγειο μιας ένδοξης σταδιοδρομίας.
  Γιατί αυτός που θέλει να πεθάνει πριν έρθει η ώρα του είναι το ίδιο αδύναμος και δειλός με εκείνον που προσπαθεί να αποφύγει το θάνατο όταν φτάνει η στιγμή.
  Μίλησα αρκετά πια, η ζωή με εγκαταλείπει. Όσο για την εκλογή ενός αυτοκράτορος, είναι φρονιμότερο να μην πω τη γνώμη μου, γιατί φοβάμαι μήπως από άγνοια, δεν υποδείξω τον πιο άξιο. Ακόμα και αν έλεγα το όνομα που θεωρώ σαν τον καταλληλότερο, θα υπήρχε κίνδυνος να του προξενήσω μεγάλο κακό, σε περίπτωση που προτιμηθεί κάποιος άλλος. Σαν πιστός υιός της πατρίδος μας, εύχομαι μόνο να με διαδεχτεί ένας καλός ηγέτης.
  Αφού πρόφερε τα λόγια αυτά με ήρεμη φωνή, θέλοντας να μοιράσει την προσωπική του περιουσία στους φίλους του, κάλεσε τον Ανατόλιο, τον Μάγιστρο των Οφφίκιων.

  Και όταν ο ύπαρχος Σαλούτιος του αποκρίθηκε: «είναι Μακάριος», ο Ιουλιανός κατάλαβε ότι ο Ανατόλιος είχε σκοτωθεί. Τότε αυτός, που αδιάφορος ως τότε για τη δική του μοίρα είχε δείξει τόσο κουράγιο, άρχισε να στενάζει πικρά για το θάνατο του φίλου του.
  Στο μεταξύ όλοι οι παρόντες έκλαιγαν. Βλέποντάς τους, ο Ιουλιανός έδειξε τη δύναμη της επιβολής του ακόμη και σε αυτή τη περίσταση και τους μάλωσε λέγοντάς τους ότι ήταν ανάξιο να θρηνούν έναν ηγεμόνα την ώρα που πήγαινε να ενωθεί με τον Ουρανό και τα Αστέρια.
  Μ' αυτά τα λόγια τους έκανε όλους να πάψουν, πράγμα που επέτρεψε να αρχίσει με τους φιλόσοφους Μάξιμο και Πρίσκο μια περίπλοκη συζήτηση για την υψηλή φύση της Ψυχής. Ξαφνικά, η βαθιά πληγή στο πλευρό του άνοιξε κι άρχισε να του κόβεται η ανάσα. Αφού ζήτησε και ήπιε ένα ποτήρι κρύο νερό, στη μέση αυτής της πένθιμης νύχτας, πέθανε ήρεμα στα 32 του χρόνια…
  Διάδοχος τελικά του Ιουλιανού, του Εστεμμένου Φιλοσόφου υπήρξε ο Ιοβιανός, ο οποίος έθαψε τον Ιουλιανό εις την Ταρσό της Κιλικίας. Επάνω εις τον τάφο του έγραψε:
«Στάθηκε καλός βασιλέας και ικανός πολεμιστής».
Αργότερα, έγινε η ανακομιδή του στη Κωνσταντινούπολη.

  Αποκαλείται ακόμη και σήμερα «Παραβάτης», από τους χριστιανούς κυρίως, γιατί όμως ; επειδή είχε ως όνειρό του την αναγέννηση του Ελληνικού Πνεύματος; Ήτο αντικειμενικός στις θέσεις του και λειτούργησε ως Αυτοκράτωρ, δηλαδή δίκαιος.
  Αναγνώρισε ότι με το φανατισμό της νέας θρησκευτικής επικρατήσεως θα ερχόταν γρήγορα κάποια στιγμή το τέλος της εθνικής θρησκείας, όμως δεν την επέβαλε, ούτε δια νόμου, ούτε και δια της βίας.
  Πίστευε ότι η Ελληνική φυλή που είχε δημιουργήσει τον απαράμιλλο Ελληνικό πολιτισμό, ήτο η εκλεκτή φυλή του Θεού. Ο ίδιος φώναζε με υπερηφάνεια,
«Έλλην ειμί».

  Του καταμαρτυρούνε πράξεις γελοίες και ανύπαρκτες : όπως ότι ξεκοίλιαζε έγκυες γυναίκες, έσφαζε τα μωρά τους και ότι με τα σπλάχνα τους έκανε οιωνοσκοπίες, ότι έθαβε τα κεφάλια των μωρών κάτω από τα είδωλα, και ότι στο νεκροκρέβατό του εκτυλίχθηκε η εξής σκηνή: «...Λαβωμένος καθώς ήταν και με το χέρι του γεμάτο αίμα, ράντισε τον αέρα και είπε, Με νίκησες Χριστέ, με γέμισες Ναζωραίε.
  Και έτσι την άρρωστη ψυχή του απέρριψε με πολλές δυσφημείς προς τους θεούς του, αποκαλώντας τους απατεώνες, πλάνους και ψεύτες...».
  Γιατί είναι τόσο λεπτομερώς καταγραμμένες, ήτο μπροστά ο Γεώργιος Κεδρηνός ο οποίος έγραψε το έργο «Σύνοψις ιστοριών, από κτίσεως Κόσμου και μέχρι της βασιλείας Ισαακίου του Κομνη-νού», τον 11^ο αιώνα ; δηλαδή κατάφερε πρώτος και μόνο αυτός 700 χρόνια μετά από τον Ιου-λιανό, να εξασφαλίσει άγνωστο πως, την αποκλειστικότητα όλων των παραπάνω λεπτομερειών ;
Ως σκεπτόμενος άνθρωπος, αδυνατώ να πιστέψω κάτι τέτοιο.
[πηγή: http://mystica.gr/bios_JulPar.htm]. Η  πηγή αποκρύπτεται έως την κυκλοφορία του βιβλίου]

  Όταν δολοφονήθηκε ο Ιουλιανός, ο ρήτορας Λιβάνιος από την Αντιόχεια αλλά προσωπικός του φίλος, έγραψε απαρηγόρητος : «πριν από αυτόν (Ιουλιανό) ήτο η νύκτα, και είναι ξανά νύκτα μετά από αυτόν (τον θάνατό του Ιουλιανού)». 

  Εκτός του Ιουλιανού υπήρξαν και οι κάτωθι οι οποίοι προσεπάθησαν να αλλάξουν τα πράγματα, σταματώντας τους διωγμούς και την καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού.

  Όπως το 484μ.Χ. επί βασιλείας του Ζήνωνος, ξέσπασε η εξέγερση του Λεοντίου, ο οποίος μαζί με τον στρατηγό Ίλλο και τον Αθηναίο φιλόσοφο Παμπρέπιο, επιδίωξαν την ανατροπή της χριστιανικής θρησκείας και την διακοπή των ανθελληνικών διωγμών. Άλλη μια τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια του Ελληνισμού να επιβιώσει. Δυστυχώς όμως η εξέγερση καταπνίγηκε και τέσσερα χρόνια μετά οι υποκινητές της εκτελέσθηκαν. Αποτέλεσμα της περιφήμου «ανεξιθρησκείας» του Βυζαντίου.

  Άλλη μια απόπειρα ανατροπής της Ιουδαιο- χριστιανικής θρησκείας έγινε από τον φιλόσοφο Σεβηριανό, ο οποίος προσπάθησε να πε΄σιη τον Ζήνωνα να ανορθώσει τον Ελληνισμό εις την αρχική του θέση. Τελικά όμως υπερίσχυσε το μαύρο ιερατείο του παλατιού το οποίο έπεισε τον αυτοκράτορα να συνεχίσει τους διωγμούς.

  Με αποτέλεσμα ο Σεβηριανός μαζί με τον Ηραίστιο, τον Ζώσιμο, τον Γαζαίο, τον Γέσσιο, τον Αγάπιο και πολλούς άλλους φιλοσόφους και διανοοουμένους να φυλακισθούν και αρκετοί από αυτούς να θανατωθούν.

 [Ελλάς η Ωραία κοιμωμένη – Μιχάλης Σταγάκης – σελίδα 151 – εκδόσεις Εύανδρος 2007] Η  πηγή αποκρύπτεται έως την κυκλοφορία του βιβλίου]

Απόσπασμα από το έργο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη , με τον τίτλο «Έλληνες ή ελληνίζοντες Χριστιανοί »[η βιβλιογραφία αποκρύπτεται δια ευνόητους λόγους, το κείμενο μπορεί να χρησιμοποιηθεί εφόσον αναφέρεται ο τίτλος του έργο και το όνομα του συγγραφέως]